Εντονη κριτική από ναυαρχίδες του διεθνούς οικονομικού Τύπου προς τις συντηρητικές κυβερνήσεις της Ευρώπης, που παραμένουν κολλημένες στην αυτοκαταστροφική λιτότητα, φιλολογώντας περί ανάπτυξης

Του Μπάμπη Μιχάλη

^[1]

Την πλήρη απαξίωση βιώνουν πλέον οι συντηρητικές κυβερνήσεις και οι αρχές της ευρωζώνης από αρκετούς αρθρογράφους του διεθνούς οικονομικού Τύπου για την εμμονή τους στη λιτότητα και κυρίως για την «ακατάπαυστη αδράνεια» που επιδεικνύουν απέναντι στη συνεχιζόμενη κατρακύλα της ευρωπαϊκής οικονομίας.

^[2]«Economist», «Financial Times» και Reuters ασκούν δριμύτατη κριτική στους Ευρωπαίους πολιτικούς τις τελευταίες ημέρες κατηγορώντας τους για «λήθαργο», αυτοκαταστροφικές εμμονές αλλά και για λόγια χωρίς έργα. Ο «Economist» δεν διστάσει να εμφανίσει μάλιστα στο πρωτοσέλιδό του τούς Ευρωπαίους ηγέτες σαν «υπνοβάτες» που βαδίζουν σε μια «χέρσα οικονομικά χώρα» ολοταχώς προς τον γκρεμό.

Eνδειξη σήψης!  

«Η οικονομία της ευρωζώνης μόλις βίωσε το 6ο της συνεχόμενο τρίμηνο συρρίκνωσης του ΑΕΠ… Η ασθένεια απλώνεται και στις χώρες του σκληρού πυρήνα, μεταξύ αυτών και σε Φινλανδία και Ολλανδία που συρρικνώθηκαν στο α' τρίμηνο του 2013. Οι λιανικές πωλήσεις υποχωρούν, η ανεργία βρίσκεται πάνω από 12% σε επίπεδα-ρεκόρ και παρά τις άγριες περικοπές δαπανών τα δημόσια ελλείμματα επιμένουν υψηλά. Το σύνολο του χρέους του Δημοσίου, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων είναι υπερβολικά υψηλό. Οι τράπεζες είναι υποκεφαλοποιημένες και οι διεθνείς πιστωτές ανησυχούν για ζημιές ενώ, παρά τα χαμηλά επιτόκια, οι επιχειρήσεις υποφέρουν από ένα σκληρό πιστωτικό κραχ», τονίζει ο «Economist» στο βασικό του θέμα υπογραμμίζοντας ότι η ηρεμία των Βρυξελλών δεν αποτελεί ένδειξη ανάρρωσης της οικονομίας αλλά σήψης.

Θεωρεί ότι αιτία της αδράνειας είναι η έλλειψη θέλησης από μέρους των Ευρωπαίων πολιτικών και ότι αυτή με τη σειρά της οφείλεται στις εκλογές του Σεπτεμβρίου στη Γερμανία, η οποία αποτελεί και την κινητήρια δύναμη για οποιαδήποτε πολιτική εφαρμόζεται στην ευρωζώνη αυτόν τον καιρό. Υποστηρίζει ακόμη ότι η πολιτική τής μη δράσης που ακολουθούν οι κυβερνώντες ενισχύεται και από τη στάση των Ευρωπαίων ψηφοφόρων, οι οποίοι από τη μια πλευρά επιθυμούν τη διατήρηση της ευρωζώνης ενώ από την άλλη δεν υποστηρίζουν «δύσκολες μεταρρυθμίσεις». Με δεδομένη την τρέχουσα απροθυμία της Γερμανίας να ηγηθεί ή να πληρώσει για τους υπόλοιπους εταίρους, ο «Economist» θεωρεί μάλιστα αβέβαιο το ότι η νέα γερμανική κυβέρνηση θα προωθήσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Προειδοποιεί έτσι ότι αν οι ηγέτες της ευρωζώνης «σκοντάψουν», η Ευρώπη θα υποφέρει για χρόνια στη σκιά, με κόστος κατεστραμμένες κοινότητες και χαμένες ζωές.

Αλλά και ο γνωστός αρθρογράφος των «Financial Times» Βόλφγκανγκ Μινχάου προειδοποιεί σε χθεσινό του άρθρο ότι το μέλλον της Ευρώπης μοιάζει περισσότερο ιαπωνικό παρά γερμανικό.

Χαμηλή ανάπτυξη με τράπεζες-ζόμπι

Κρούει τον κώδωνα για τον αυτοκαταστροφικό αντίκτυπο της λιτότητας στην ανάπτυξη, σε μια περίοδο που τα επιτόκια πλησιάζουν στο μηδέν, αλλά και για τις φρούδες ελπίδες ότι η τραπεζική ενοποίηση της ευρωζώνης θα λύσει όλα τα προβλήματα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Εκτιμά ότι η διαδικασία επίλυσης της κρίσης θα πάρει χρόνια και προειδοποιεί για τον κίνδυνο μιας δεκαετίας χαμηλής ανάπτυξης με τράπεζες-ζόμπι.

Το Reuters από την πλευρά του καυτηριάζει… τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. «Αν ακούσεις ορισμένους ηγέτες, ιδιαίτερα στη Γαλλία, νομίζεις ότι η εποχή της λιτότητας έχει τελειώσει και ότι η ευρωζώνη οδεύει ολοταχώς σε αναθέρμανση της οικονομικής ανάπτυξης… Στην πραγματικότητα αυτή η αλλαγή είναι περισσότερο λόγια παρά έργα», υπογραμμίζει χαρακτηριστικά σε χθεσινή του ανάλυση ο αρθρογράφος του Reuters Πολ Τέιλορ.

Ο αναλυτής παρατηρεί ότι η έμφαση της Ε.Ε. δίνεται σε αυτή τη φάση σε μεταρρυθμίσεις, όπως η μείωση των διαρθρωτικών ελλειμμάτων, η μεταρρύθμιση των συνταξιοδοτικών συστημάτων, το άνοιγμα περισσότερων κλάδων στον ανταγωνισμό με στόχο τη βελτίωση των αναπτυξιακών προοπτικών.

Οι επιλογές αυτές όμως δεν σημαίνουν ότι η εποχή της λιτότητας έχει τελειώσει. Μετά τις αντιδράσεις που υπήρξαν σε Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, την καταβαράθρωση του Μάριο Μόντι στις ιταλικές εκλογές, το μάθημα που έχουν πάρει τόσο ο Φρανσουά Ολάντ όσο και ο Ιταλός πρωθυπουργός Ενρίκο Λέτα είναι ότι πρέπει να επιδιώξουν στα κρυφά τη δημοσιονομική πειθαρχία και να μιλούν με μεγαλύτερη έμφαση για την ανάπτυξη, καταλήγει.