Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη*

Μιλώντας με νηφαλιότητα για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το τελευταίο διάστημα στον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ξεκινώ με τρεις επισημάνσεις.

Επισήμανση πρώτη. Οι εκπαιδευτικοί, ενώ όλα αυτά τα χρόνια άκουγαν υποσχέσεις και ανέξοδα λόγια, είδαν τη ζωή τους και τις εργασιακές συνθήκες τους να χειροτερεύουν δραματικά. Αναγκάστηκαν να ζουν μακριά από τον τόπο τους με 600 ευρώ και να σιτίζονται σε λέσχες αξιωματικών. Παρ' όλα αυτά κατέθεσαν την ψυχή τους και κράτησαν όρθιο το δημόσιο σχολείο, δίδαξαν χωρίς βιβλία και προσέφεραν δωρεάν χιλιάδες διδακτικές ώρες σε διάφορα προγράμματα. Αλλά το ποτήρι ξεχείλισε όταν διαπίστωσαν, παραμονές Πάσχα, ότι η αύξηση του ωραρίου τους κατά δύο ώρες συνεπάγεται υποχρεωτικές μεταθέσεις σε όλη την Ελλάδα. Δικαιολογημένα, επομένως, διεκδικούν το δίκιο τους.

Επισήμανση δεύτερη. Δεν μπορείς να διεκδικείς το δίκιο σου αδικώντας τους άλλους και μάλιστα τους συμμάχους σου. Οι καθηγητές πρέπει με τη στάση τους να διδάσκουν στους μαθητές τους υπευθυνότητα και όχι μεθόδους εκβιασμών. Είναι παραλογισμός να κρατούν ομήρους εκβιαστικά γονείς και μαθητές και ταυτόχρονα να λένε ότι αγωνίζονται για το καλό τους και να ζητούν τη στήριξή τους. Δεν γίνεται! Δεν είναι τυχαίο ότι η απόφασή τους δεν στηρίχτηκε από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Δεν πέρασε απαρατήρητο επίσης ότι ο Αλέξης Τσίπρας, όταν συναντήθηκε με την ΟΛΜΕ, δεν έκανε καμία αναφορά στο θέμα της απεργίας μέσα στις εξετάσεις. Ετσι η ΟΛΜΕ έμεινε από συμμάχους.

Επισήμανση τρίτη. Η αντίδραση της κυβέρνησης θυμίζει άλλες εποχές. Οι εικόνες της αστυνομίας που μοιράζει στα σχολεία φύλλα επιστράτευσης θα αποτελούν αιώνιο στίγμα για όσους το αποφάσισαν και διαχρονικός τίτλος τιμής για τους εκπαιδευτικούς. Η απόφαση για επιστράτευση της πρόθεσης να γίνει απεργία δεν έχει προηγούμενο και πρέπει να καταδικαστεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και να απαιτηθεί η άμεση ανάκλησή της. Δείχνει τον δρόμο με τον οποίο θα αντιμετωπίζεται στο εξής όποιος σηκώνει κεφάλι, προκειμένου να εφαρμοστούν οι μνημονιακές πολιτικές και οι πολιτικές της Ε.Ε.

Τι έπρεπε να είχε κάνει η ΟΛΜΕ. Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ πήρε λάθος απόφαση και έπεσε στην παγίδα της κυβέρνησης. Η απόφαση αυτή συνδέεται με το επικείμενο συνέδριο της ΟΛΜΕ και με το «αγωνιστικό» προφίλ που έπρεπε να δείξουν οι παρατάξεις (με εξαίρεση το ΠΑΜΕ). Ο κλάδος όμως εγκλωβίστηκε και οδηγήθηκε σε μια ήττα στρατηγικής σημασίας. Επιπλέον δόθηκε η αφορμή στην κυβέρνηση Σαμαρά να κάνει επιστράτευση (η οποία θα κρατήσει μέχρι να περάσουν και τα υπόλοιπα μέτρα, π.χ. υποχρεωτικές μεταθέσεις) και η ευκαιρία να εμφανιστεί εκείνος ως προστάτης, τάχα, γονιών και μαθητών από τους τεμπέληδες εκπαιδευτικούς. Η ΟΛΜΕ μάς οδήγησε σε μια μάχη χωρίς προετοιμασία, συμμαχίες και εναλλακτικό σχέδιο για το τι θα κάνουμε σε περίπτωση επιστράτευσης.

Τα λάθη της όμως συνεχίζονται. Κάλεσε τους επιστρατευμένους, και συναισθηματικά φορτισμένους, καθηγητές μέσα σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και νίκης να ψηφίσουν υπέρ μιας απεργίας η οποία δεν επρόκειτο να γίνει!!! Ακολούθησε η αναστολή της απεργίας, χωρίς έγκριση των Γ.Σ. Αν αυτό δεν λέγεται συνδικαλιστική ανευθυνότητα και τυχοδιωκτισμός, τότε πώς λέγεται;

Η ΟΛΜΕ έπρεπε να υιοθετήσει την αρχική πρόταση του ΠΑΜΕ για 48ωρη πριν από τις εξετάσεις. Με επιστολή στους γονείς και τους μαθητές να εξηγεί ότι, παρ' όλο που προκλήθηκε ύπουλα, δεν θα απαντήσει τώρα, αλλά επειδή υπερασπίζεται τη δωρεάν παιδεία και το δημόσιο σχολείο και στον αγώνα αυτό θέλει δίπλα της γονείς και μαθητές, θα διενεργήσει τις εξετάσεις, πανελλαδικές και ενδοσχολικές, σεβόμενη τον αγώνα και την αγωνία τους. Μπορούσε να επιλέξει τον Σεπτέμβριο, όταν οι όροι θα ήταν καλύτεροι, να δώσει τη μάχη.

Τι πρέπει να γίνει τώρα. Είναι αυτονόητο ότι τα μέλη της ΟΛΜΕ, που μας οδήγησαν στη μεγαλύτερη ήττα από τη Μεταπολίτευση και δώθε, πρέπει να παραιτηθούν και να επιμείνουν στην παραίτησή τους. Ο κλάδος δεν χρειάζεται τέτοια ηγεσία, στον κλάδο δεν ταιριάζει αυτή η ηγεσία. Οι συνάδελφοι πρέπει να πάρουν οι ίδιοι την υπόθεση στα χέρια τους, να συμμετέχουν ενεργά στις συλλογικές διαδικασίες και να στηρίξουν τις φωνές εκείνες που με υπευθυνότητα πρότειναν λύσεις οι οποίες δημιουργούσαν προϋποθέσεις μιας μικρότερης ή μεγαλύτερης νίκης.

Είναι αλήθεια ότι από αυτόν τον αγώνα βγαίνουμε με λαβωμένα φτερά και τσαλακωμένη εικόνα. Δεν χρειάζεται όμως ηττοπάθεια. Ψηλά το κεφάλι! Μπορούμε να νικήσουμε! Μπορούμε να τσακίσουμε την πολιτική αυτή με όρους μαζικού κινήματος, με ενότητα και κοινή δράση πάνω σε πραγματικά ριζοσπαστικές προτάσεις, με την ανάδειξη των ουσιαστικών προβλημάτων της εκπαίδευσης και τη σύνδεσή τους με τα προβλήματα του ελληνικού λαού, με οργανωμένο και μαζικό αγώνα χωρίς τακτικισμούς και τυχοδιωκτισμούς. Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να εργαστούμε όλοι μας , από σήμερα κιόλας, γιατί ο Σεπτέμβριος δεν αργεί και η κυβέρνηση είναι, όπως φάνηκε, πανέτοιμη.

…………………………………………………………………………………………………….

*Εκπαιδευτικός του Εσπερινού Λυκείου Καλαμάτας (πρώην μέλος των ΣΥΝΕΚ)