Στα όρια της ιλαρότητας κινείται η πρόταση νόμου για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που αποφάσισαν να καταθέσουν από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Προφανώς είναι μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσουν τα προσχήματα, να κερδίσουν τις εντυπώσεις στο επικοινωνιακό, τουλάχιστον, παιγνίδι, αφού η προσπάθειά τους να γίνει η πρότασή τους νόμος του κράτους είναι πιθανό να μη συγκεντρώσει τις απαιτούμενες ψήφους.

Η πολλάκις εκφραζόμενη δήλωσή τους ότι στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση, ότι δεν θέλουν να σπάσει το γυαλί, αποκαλύπτει τις προθέσεις τους ότι με την κίνησή τους αυτή απλώς θολώνουν τα νερά επιδεικνύοντας ψήγματα αντίρρησης και διαφωνίας, γνωρίζοντας όμως στο βάθος ότι δεν επιθυμούν τη ρήξη. Προέχει άρα η επιβίωση τόσο των ίδιων των αρχηγών στην κυβέρνηση όσο και των κομμάτων τους, που δημοσκοπικά καταρρέουν. Το μεν ΠΑΣΟΚ ολοένα και συρρικνώνεται, για δε τη ΔΗΜΑΡ αρχίζει να διαφαίνεται ο κίνδυνος ότι δεν θα της επιτραπεί η είσοδος στη Βουλή (κινείται λίγο πάνω από το όριο του 3%). Μακριά απ' αυτούς το παραμικρό σενάριο για διεξαγωγή εθνικών εκλογών.

Η πρωτοβουλία των δύο αρχηγών να καταθέσουν πρόταση εν αγνοία του πρωθυπουργού δείχνει απλώς την έλλειψη πολιτικής οξύνοιας και τους επιτρέπει να δείχνουν ότι διαφοροποιούνται τάχα από τη σκληρή πρωθυπουργική άσκηση πολιτικής. Λεονταρίζουν γνωρίζοντες (αυτή τη συνείδηση την έχουν) ότι δεν είναι λέοντες. Ισως να νομίζουν ότι κατ' αυτόν τον τρόπο ασκούν πίεση στον πρωθυπουργό ή του μηνύουν να τους δώσει προσοχή σ' αυτά που επιθυμούν. Να ξανάρθει δηλαδή στην επικαιρότητα η προγραμματική συμφωνία των τριών αρχηγών, να επέλθει ανασχηματισμός και να αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση παίρνει τις όποιες αποφάσεις.

Απώτερος στόχος βεβαίως, να διαδραματίσουν τα δύο κόμματα καταλυτικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων, αποκομίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερα πολιτικά οφέλη. Ο πρωθυπουργός δεν φαίνεται να θορυβείται από τις «αταξίες» των δύο «συγκυβερνώντων» και το δείχνει με χαρακτηριστική άνεση, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι έχει δίπλα του, απέναντί του έστω, δύο αδύναμες πολιτικές προσωπικότητες που προσπαθούν να δηλώσουν «παρών» ως αρχηγοί πολιτικών κομμάτων. Αλλά πλέον η επαφή με τους ψηφοφόρους, με την κοινωνία την ίδια, έχει χαθεί. Το μόνο που μπορούν να κάνουν, προκαλώντας όμως εκνευρισμό στην κοινωνία, είναι να διατηρήσουν το κλίμα της ενδοκυβερνητικής τριβής και ασυνεννοησίας. Αλλά δεν γίνεται και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ και αυτό ο λαός το γνωρίζει πολύ καλά.