Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

«Εγώ, αγαπητέ -μου γράφει αναγνώστρια- διαφωνώ με όσα γράψατε για τη μιζέρια της περιφέρειας. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου έχω αποσυρθεί σε μια μικρή της πόλη και ζω ονειρεμένα. Ακούω τα πουλιά που κελαηδούν, τον άνεμο που σφυρίζει, βλέπω τα φυτά να μεγαλώνουν, ηλιοβασιλέματα, ανατολές, νιώθω την αλμύρα που ερωτοτροπεί με το σώμα μου κι άλλα… πολλά. Τι να σας πω. Μ' απογοητεύσατε που βλέπετε μιζέρια στην ελληνική περιφέρεια. Αλλα περίμενα από σας».

Ωχ, πάλι την πάτησα. Εκεί που νόμιζα ότι τα σύκα είναι σύκα και η σκάφη, σκάφη, έρχεται ένα μήνυμα που, ούτε λίγο-ούτε πολύ, μου επιρρίπτει ευθύνες ότι τάχα υπερασπίζομαι τη ζωή στην πρωτεύουσα και μέμφομαι (;) τη ζωή των ελληνικών κωμοπόλεων. Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Οτι οι κωμοπόλεις είναι ησυχαστήριο για τους βετεράνους του βίου το γνωρίζουν άπαντες. Εκείνο που προσπάθησα να πω (βλακωδώς, μάλλον) είναι ότι οι παραστάσεις της καθεμέρας στις μεγαλουπόλεις, και ειδικώς στην Αθήνα, ξεπερνούν τα βιώματα και τις εμπειρίες όσων δεν ζουν σ' αυτές. Συμφωνώ ότι, με υλικούς και πνευματικούς όρους, το να ζεις σε μια γειτονιά της Αθήνας είναι πολύ πιο δύσκολο, πιο βάναυσο ίσως, από το να ζεις σε μια πόλη ή χωριό της περιφέρειας. Το Ιντερνετ βοηθά να απαλειφθούν εν τινι μέτρω οι ελλείψεις από την προσβασιμότητα στο κέντρο λήψης αποφάσεων, στα υπουργεία δηλαδή, στη Βουλή, στα κέντρα που κρίνουν το μέλλον του τόπου. Συμφωνώ ότι για κάποιους προκεχωρημένης ηλικίας η γαλήνη είναι το παν. Αλλά δεν έγραψα γι' αυτούς, έγραψα για τους νέους, για τη δυνατότητα που δίνει μια κωμόπολη στους νέους να οραματιστούν τη ζωή τους εντός των προνομίων που αυτή προσφέρει. Συνεπέρανα ότι δεν υπάρχει δυνατότης αυτής της δυνατότητας, ότι μια βόλτα στην Αθήνα π.χ. ισοδυναμεί με εμπειρίες πολλών χρόνων στην περιφέρεια. Αυτό, πάλι, είναι υποκειμενικό, απόρροια του κοσμοειδώλου που πλάθει ο καθείς και της σχέσης του με το νόημα και την κοινωνία.

Κατά τ' άλλα, οι κοινωνικές συγκρούσεις είναι παντού οι ίδιες. Επικρατεί ο αγώνας για κυριαρχία του εγώ, η εχθρότητα είναι βασικό στοιχείο διαμόρφωσης ιδεολογιών και επιβολής εξουσίας του ενός επί του άλλου, η ένταξη σε κάποιο κόμμα σού δίνει ταυτότητα, μόνος δεν μπορείς να λειτουργήσεις ή να υπάρξεις, είσαι σαν την καλαμιά μέσα στον κάμπο. Κι άλλα. Κι άλλα. Δονούμαι το ίδιο στην πρωτεύουσα όσο και στην επαρχία. Αλλοτε ομιλώ υπέρ της μιας κι άλλοτε υπέρ της άλλης. Δεν το βλέπω ως κακό αυτό. Η απόφαση πού θα ζήσει ο καθένας είναι δική του, όταν αυτή η απόφαση προκύπτει με γνώμονα την ιδιοτέλεια ή την ανάγκη ή την απερισκεψία. Αλλά δεν μπορείς να μιλήσεις περισσότερο για αυτά τα πράγματα' εισέρχεσαι σ' άλλες θύρες, επικίνδυνες.

[email protected]