Της Αντας Ψαρρά

Μάιος του 2009 και τρεις νέοι άνθρωποι «φτιαγμένοι», χαμένοι σε κάποια «δόση», παίρνουν το αυτοκίνητο και περιφέρονται κάπου στην Κατερίνη. Δυο νέοι άντρες, Ελληνες, γύρω στα 25, και μια κοπέλα με αλβανική καταγωγή που μεγάλωνε στην Ελλάδα, μεταξύ 19 και 20. Η μικρή ήταν λεπτοκαμωμένη και πολύ όμορφη. Το παράπτωμά της βαρύ! Είχε δημιουργήσει σχέση με τον έναν και μετά με τον άλλον. Οι δύο φίλοι, δηλαδή, διεκδικούσαν εκτός από τη δόση τους την όμορφη Αλβανίδα.

Αυτή θα μπορούσε να είναι ολόκληρη η ιστορία, η τόσο συχνά επαναλαμβανόμενη σε τόσα νέα παιδιά. Ομως κάπου εκεί όλα ξέφυγαν. Μέσα στο αυτοκίνητο καβγάδισαν και ένα μαχαίρι δολοφονικά τέλειωσε τη ζωή του ενός νέου, μια κι έξω. Η αστυνομία τούς έπιασε, τους συνέλαβε, και τα πράγματα πήραν τον δρόμο της ανάκρισης. Η μικρή δεν είχε πατέρα αλλά μόνο μια μάνα, φτωχή και τσακισμένη, με δυο παιδιά χαμένα στις ουσίες.

«Εμείς θα σε βοηθήσουμε» της είπε η οικογένεια του συνκατηγορούμενου «και επειδή είσαι σχεδόν ανήλικη θα καταφέρεις να γλιτώσεις». Χαμένα τα είχαν κι εκείνη κι ο φίλος της. Τους ανακρίνανε, όμως η καταγωγή της κοπέλας και η «αναίδεια» να έχει σχέσεις με δύο πατριώτες μας δεν τη βοήθησαν και πολύ. Τα ρίξανε όλα επάνω της, καλώς ή κακώς. Μπήκε στη φυλακή, βαθιά, εκεί στη Θήβα, ενώ κι ο άλλος φίλος της γρήγορα και με μεγάλη «δόση» έφυγε από τη ζωή.

Η πρωτόδικη ποινή της, ισόβια. «Ακουσε» ισόβια και όλα γκρεμίστηκαν μέσα της. Είκοσι χρονώ, με παρόν και μέλλον μέσα στη φυλακή, για μια ζωή. Εξαρτημένη και απόλυτα μόνη.

Λίγους μήνες μετά, χάρη στις προσπάθειες του ΚΕΘΕΑ, δημιουργήθηκε η θεραπευτική κοινότητα στις γυναικείες φυλακές Θήβας. Ηταν Χριστούγεννα. Στην αρχή πλησίασαν την κοινότητα πολλές κρατούμενες και άρχισαν να δουλεύουν την προσπάθειά τους μαζί με τους θεραπευτές. Την προσπάθεια να τα κόψουν όλα` τα χάπια, τις ουσίες και να βρούνε την κλωστή της ζωής τους.

Δεν εμπιστεύεται κανέναν

Τότε γνωρίσαμε την Β., ένα παιδί σχεδόν, όχι πάνω από 40 κιλά, με μαύρα μάτια και αγέλαστο πρόσωπο. Ηταν κάπως αναποφάσιστη, δεν εμπιστευόταν πια κανέναν. Ολοι γύρω την πρόδωσαν – έτσι μάλλον θα αισθανόταν. Καμιά επιείκεια από πουθενά. Κι όμως η Β. άρχισε σιγά σιγά να πλησιάζει την κοινότητα. Αρχισε τα μαθήματα ζωγραφικής στο εργαστήρι των φυλακών, ενώ συστηματικά παρακολουθούσε την ομάδα προένταξης. Δεν είχε ακόμα αποφασίσει να κάνει το δύσκολο βήμα στην ολοκληρωμένη θεραπεία. Ισως οι μνήμες -τόσο νωπές και τόσο άγριες- την έκαναν να θέλει να ξεχάσει. Πήγε και στο σχολείο να τελειώσει, να πάρει το απολυτήριο, που μέσα στην εξάρτηση το είχε παρατήσει κι αυτό. Κάπου κάπου χαμογελούσε.

Οι μήνες πέρασαν και η Β. αποφάσισε να κάνει το βήμα. Μπήκε στην κοινότητα αποφασισμένη να δώσει στη ζωή της μια ευκαιρία. Εκανε νέες σχέσεις και φιλίες, καθαρές, με τις υπόλοιπες κοπέλες και με τους ειδικούς του Εν Δράσει. Αρχισε ακόμα και να κλαίει, κι αυτό ίσως ήταν εκείνο που την έφερε ξανά κοντά στη ζωή. Πρόσφατα έχασε τον αδελφό της, κλονίστηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε στηριγμένη στις νέες δυνάμεις που ανακάλυπτε μέσα της.

Το σημαντικό: άρχισε να εμπιστεύεται τους ανθρώπους με μια νέα κρίση, πιο ώριμη και σίγουρα χωρίς αλισβερίσια.

Τώρα, αύριο στη Θεσσαλονίκη θα γίνει το Εφετείο. Μαζί της οι άνθρωποι του ΚΕΘΕΑ, που θα μιλήσουν για την Β., θα βεβαιώσουν για τη σημερινή της κατάσταση και όλοι θα περιμένουν. Θα περιμένουν την κρίση των δικαστών του Μικτού Ορκωτού. Θα περιμένουν τη Δικαιοσύνη να δώσει, όχι να χαρίσει, αλλά να δώσει στη νέα αυτή γυναίκα μια ανάσα και μια δεύτερη ευκαιρία.

Οπως και να 'χει, καλή δύναμη, Β.