ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

→Θα αναθεωρηθούν οι πολιτικές σχετικά με την απόσυρση μηνυμάτων μίσους

^[1]Μπορεί οι οικονομικοί κολοσσοί του Διαδικτύου να διωχθούν ως υπεύθυνοι για ρητορική μίσους κατά των γυναικών, η οποία υποκινεί τη βία εναντίον τους ή τις οδηγεί στην αυτοκτονία; Αυτό ακριβώς διερευνά η ιταλική Δικαιοσύνη μετά την αυτοκτονία μιας 14χρονης που είχε παρενοχληθεί συστηματικά στο facebook. Η Καρολίνα Πίτσιο τον περασμένο Ιανουάριο αυτοκτόνησε αφού ανήρτησε ένα σημείωμα στο facebook, όπου έγραφε: «Συγγνώμη αν δεν είμαι δυνατή. Δεν αντέχω άλλο». Στο δωμάτιό της οι αρχές βρήκαν ένα σημείωμα προς το πρώην αγόρι της και φίλους του, οι οποίοι είχαν αναρτήσει ένα βίντεο με προσωπικές της στιγμές σε ένα πάρτι και την παρενοχλούσαν με προσβολές και απειλές στο facebook: «Σταματήστε. Για πόσο ακόμη πρέπει να πληρώνω;»

Την ημέρα της αυτοκτονίας της είχε λάβει 2.600 χυδαία μηνύματα μέσω του WhatsApp. Την περασμένη εβδομάδα, οι Ιταλοί εισαγγελείς δεν αρκέστηκαν να απαγγείλουν κατηγορίες στον πρώην φίλο της και άλλους οκτώ εφήβους 13-17 ετών για υποκίνηση σε αυτοκτονία και διάδοση παιδικής πορνογραφίας, αλλά άνοιξαν έρευνα για ενδεχόμενη ποινική δίωξη του facebook για τον θάνατο του κοριτσιού, λόγω του ότι οι υπάλληλοι της εταιρείας δεν απέσυραν τη σωρεία των προσβλητικών μηνυμάτων που οδήγησαν την Πίτσιο στο να βάλει τέλος τη ζωή της.

Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η ιταλική Δικαιοσύνη στρέφεται κατά κολοσσών του κυβερνοχώρου για παρενόχληση, καθώς το 2010 τρία στελέχη της Google καταδικάστηκαν γιατί δεν απέσυραν ένα βίντεο όπου έφηβοι παρενοχλούσαν ένα ανάπηρο παιδί, παρά τα επανειλημμένα αιτήματα της οικογένειάς του.

Φίλοι της Πίτσιο κατέθεσαν ότι διαμαρτυρήθηκαν στο facebook για τα προσβλητικά βίντεο και σχόλια, αλλά δεν πήραν καμία απάντηση. Η εταιρεία έχει αποφύγει κάθε σχετικό σχόλιο, αλλά η αντιπρόεδρος Δημόσιας Πολιτικής Μαρν Λεβίν ανακοίνωσε ότι «θα αναθεωρηθούν οι πολιτικές σχετικά με την απόσυρση μηνυμάτων μίσους, απαιτώντας μεγαλύτερη ευθύνη των χρηστών για περιεχόμενο που δεν κατηγοριοποιείται ως λόγος μίσους αλλά είναι ωμός και στερείται ευαισθησίας».

Η απολογητική ανακοίνωση, που αναρτήθηκε στο facebook, ήρθε ως απάντηση τόσο στην πιθανότητα ποινικής δίωξης της εταιρείας όσο και στο διογκούμενο κύμα διαμαρτυρίας εναντίον του τρόπου λειτουργίας της.

Επειτα από 60.000 tweets, 5.000 mails και μια καμπάνια που οργανώθηκε από περισσότερες από 100 γυναικείες οργανώσεις και κινήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον της ρητορικής μίσους κατά των γυναικών στο facebook, η εταιρεία ανακοίνωσε ότι θα εκσυγχρονίσει τους κανόνες της, θα εκπαιδεύσει το προσωπικό της ώστε να μπορεί να παρεμβαίνει έγκαιρα σε ανάλογες περιστάσεις και θα συνεργαστεί με γυναικείες οργανώσεις και οργανώσεις πολιτών σε αυτή την κατεύθυνση. Βεβαίως, η ευαισθησία της είχε και οικονομικό σκεπτικό, καθώς, μετά την καμπάνια, εταιρείες όπως η Nissan και η Nationwide UK απέσυραν διαφημίσεις τους που είχαν τοποθετηθεί σε σελίδες με βίαιο και σεξιστικό περιεχόμενο.

…………………………………………………………………………..

Μια διαφορετική Ντίσνεϊ

Η ζωή των γυναικών σε εμπόλεμες χώρες

^[2]Εκανε την πρώτη της ταινία στα 46 της και έγινε διάσημη καταγράφοντας τη ζωή των γυναικών σε εμπόλεμες χώρες, μακριά από τη χολιγουντιανή σκιά της διάσημης οικογενειακής εταιρείας. H Αμπιγκεϊλ Ντίσνεϊ, εγγονή του Ρόι, του συνιδρυτή μαζί με τον αδελφό του Γουόλτ Ντίσνεϊ της ομώνυμης κινηματογραφικής εταιρείας, έκανε πάλι αίσθηση στη διάρκεια της τελετής απονομής των Βραβείων Μαντίλ Ολμπράιτ μιλώντας για την προσωπική της διαδρομή από ανέμελη κληρονόμο σε συνειδητή σύμμαχο των μαχόμενων γυναικών. Με σπουδές στο Γέιλ, το Στάνφορντ και το Κολούμπια, μια μυθική οικογένεια και τέσσερα παιδιά, η στρωμένη της ζωή κλονίστηκε όταν επισκέφθηκε τις πιο φτωχές γειτονιές της Νέας Υόρκης, όπου συνάντησε «γυναίκες που μάχονταν κατά του ξεχωριστά σκληρού καπιταλισμού που υπάρχει στις πόλεις μας, ιδίως στη Νέα Υόρκη».

Ετσι, γεννήθηκε το Ιδρυμα «Δάφνη» που στηρίζει κοινοτικά κινήματα για την αντιμετώπιση της φτώχειας. Χρόνια αργότερα, το πάθος της για το πώς οι γυναίκες εφευρίσκουν τρόπους να επιβιώνουν σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες την οδήγησε να κινηματογραφήσει ιστορίες τους σε εμπόλεμες χώρες. «Ηθελα να μεταφέρω τα καλά νέα, ότι δηλαδή οι γυναίκες μπορεί να κάνουν τη διαφορά μέσα από τον ακτιβισμό τους από τα κάτω, στις κοινότητές τους». Ετσι, γεννήθηκαν το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Το pray the Devil back to Hell» και η σειρά «Γυναίκες, πόλεμος και ειρήνη», αλλά και η οργάνωση «Peace is Loud», με στόχο τη στήριξη των γυναικείων φωνών και ενός μη βίαιου κινήματος οικοδόμησης της ειρήνης στον πλανήτη. Πέρσι αρνήθηκε το μερίδιο των κερδών της από την επένδυση της Ντίσνεϊ στην εταιρεία καλλυντικών Ahava, της οποίας τα εργοστάσια βρίσκονται σε περιοχές εποίκων της Δυτικής Οχθης, δηλώνοντας: «Η συνείδησή μου δεν μου επιτρέπει να κερδίζω από τη “λεηλασία” κατεχόμενων φυσικών πηγών». Ο μακαρίτης πατέρας της ποτέ δεν την πήρε στα σοβαρά, εξομολογήθηκε «Τον ακούω τώρα, από όπου κι αν βρίσκεται, να γελάει όταν μιλώ για τον εαυτό μου ως καλλιτέχνιδα». Μαθημένη η αυτοκρατορία στη διασκέδαση και τα παραμύθια κι όχι στην τέχνη που απορρέει από την ίδια τη ζωή, ίσως τη θεωρεί το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Προς τιμήν της.

………………………………………………………………………..

Νομοθετώντας τον θάνατο

Το Ανώτατο Δικαστήριο του Ελ Σαλβαδόρ με πρόσφατη απόφασή του νομοθέτησε την πραγματικότητα την καταδίκη σε ενδεχόμενο θάνατο μιας γυναίκας. Οι δικαστές απέρριψαν το αίτημά της αλλά και των γιατρών της για διακοπή μιας κύησης, μολονότι της έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα υγείας και καθώς προχωρά μπορεί να σταθεί μοιραία για τη ζωή της, ενώ το έμβρυο που κυοφορεί φέρει σοβαρές εγκεφαλικές ανωμαλίες που το καταδικάζουν να πεθάνει αμέσως μετά τη γέννησή του.

Ετσι, η Μπεατρίς παραμένει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, πάσχοντας από νεφρική ανεπάρκεια και λύκο και βλέποντας την υγεία της να επιδεινώνεται κάθε μέρα, γιατί ο νόμος που υιοθετήθηκε χάρη στον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνικής ζωής που ασκεί η Καθολική Εκκλησία απαγορεύει την άμβλωση κάτω από οποιεσδήποτε προϋποθέσεις. «Κάθε μέρα που περνάει νιώθω χειρότερα. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Δεν θέλω να πεθάνω», ήταν η μόνη δήλωση που έκανε η 22χρονη κοπέλα που ήδη είναι μητέρα ενός παιδιού. «Θέλω να είμαι δίπλα στο παιδί μου που με χρειάζεται».

Η Μπεατρίς έγινε πρωταγωνίστρια μιας παγκόσμιας καμπάνιας, ενώ είχε την στήριξη της υπουργού Υγείας, των Ηνωμένων Εθνών, της Διαμερικανικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γυναικείων οργανώσεων και της Διεθνούς Αμνηστίας που συγκεντρώνει υπογραφές για να της επιτραπεί η θεραπευτική άμβλωση. Αλλά για την Επισκοπική Σύνοδο του Ελ Σαλβαδόρ, που το 1997 πέτυχε την αυστηροποίηση της νομοθεσίας η οποία έως τότε επέτρεπε την άμβλωση σε ανάλογες περιπτώσεις.

«Το ότι το έμβρυο φέρει σοβαρές ανωμαλίες δεν σημαίνει ότι θα πεθάνει και σαφώς δεν μπορεί να αποτελέσει αφορμή για να νομοθετήσουμε εναντίον της ζωής, ιδίως ενός αγέννητου», λέει το ανακοινωθέν της αποκαλύπτοντας πως εναντίον της ζωής μιας γυναίκας δεν υπάρχει πρόβλημα να νομοθετούν. Απομένει να φανεί η απάντηση του προέδρου Φούνες, εκπροσώπου των πρώην ανταρτών του Μετώπου Φαραμπούντο Μαρτί, στο αίτημα της Μπεατρίς για μια πολιτική παρέμβαση που ίσως σώσει τη ζωή της.