Ενα κόκκινο γαρίφαλο πάνω στα ονόματα των αγωνιστών της εθνικής που εκτελέστηκαν την περίοδο 1941-1952 άφησαν χθες συγγενείς και φίλοι σε εκδήλωση που οργάνωσε ο Ομιλος «Αττικός Τύμβος» σε χώρο του νοσοκομείου «Σωτηρία»

 Του Μιχαήλ-Aγγελου Κωνσταντόπουλου

^[1]Ενα κόκκινο γαρίφαλο πάνω στα ονόματα των αγωνιστών της εθνικής αντίστασης που εκτελέστηκαν την περίοδο 1941-1952 άφησαν συγγενείς και φίλοι στην τελετή μνήμης που διεξήχθη χθες στο μνημείο του Αττικού τύμβου, στον χώρο του νοσοκομείου «Σωτηρία». Στην τελετή, που διοργάνωσε ο «Ομιλος Μνήμης Εκτελεσμένων Αγωνιστών 1941-1952 ο Αττικός Τύμβος», παρέστησαν βουλευτές και εκπρόσωποι των κομμάτων της Αριστεράς, αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, οι δήμαρχοι Ζωγράφου και Καισαριανής και πολλοί απλοί πολίτες.

«Θα ήταν ευχαριστημένοι»

Μετά το μνημόσυνο, τον λόγο πήρε η πρόεδρος του «Αττικού Τύμβου», Ξανθίππη Παπαναστασίου-Πατμανίδου: «Οι αγωνιστές δεν έχουν ξεχάσει τους συντρόφους που έχασαν.

Εάν οι εκτελεσθέντες μπορούσαν να δουν πώς τιμώνται σήμερα, θα ήταν ευχαριστημένοι. Δεν υποκύψανε, για να διασώσουν την αξιοπρέπειά τους. Σήμερα, όπως και τότε, παλεύουμε για την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας», είπε μεταξύ άλλων. Μεγάλο ενδιαφέρον είχε και η ομιλία της δημοσιογράφου-ιστορικού Κατερίνας Μπαλκούρα: «Οι άνθρωποι εκείνης της εποχής είχαν όραμα και πάλευαν για το αδύνατο. Ακόμα και σήμερα δίνουν το “παρών” όπου μπορούν. Με τη νομοθεσία του Μεταξά εκτελέσθηκαν χιλιάδες αγωνιστές. Δεν στήθηκαν όμως στον τοίχο οι δωσίλογοι. Στην Ελλάδα γιορτάζουμε την έναρξη και όχι τη λήξη του πολέμου, γιατί η λήξη ήταν μια τραγωδία. Η εθνική αντίσταση δεν διδάσκεται όπως πρέπει στα σχολεία. Επρεπε στην Ελλάδα να έρθει ένας Γερμανός καθηγητής Ιστορίας, ο Γερμανοέλληνας όπως τον αποκάλεσε ο Βάρναλης, πλέον πιο Ελληνας από τους Ελληνες όπως συνηθίζω να του λέω, ο Χάγκεν Φλάισερ, τον οποίο είχα την τιμή και την τύχη να έχω καθηγητή, για να διδάξει την Εθνική Αντίσταση όπως της άξιζε. Ηταν ο πρώτος που τόλμησε να διδάξει σε ελληνικό πανεπιστήμιο το θέμα ταμπού Κατοχή, Εθνική Αντίσταση, Εμφύλιος. Ο πόλεμος της μνήμης είναι ο πόλεμος που πρέπει να κερδίσουμε με κάθε τρόπο. Αν τον χάσουμε, θα έχουμε υποστεί τη μεγαλύτερη ήττα της ζωής μας».

Η τελετή μνήμης ολοκληρώθηκε με το προσκλητήριο νεκρών και την κατάθεση στεφάνων από εκπροσώπους των ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, τη διοίκηση και τους εργαζομένους του «Σωτηρία», τους προαναφερθέντες δημάρχους καθώς και τους εκπροσώπους αντιστασιακών οργανώσεων. Στο βήμα ανέβηκε και ο Μανώλης Γλέζος, που επίσης είχε καταδικαστεί σε θάνατο αλλά μετά από παρέμβαση κορυφαίων Ευρωπαίων πολιτικών γλίτωσε την εκτέλεση: «Κάθε φορά που ερχόμαστε σ' αυτές τις τελετές αναρωτιέμαι εάν έτσι εξαργυρώνουμε το χρέος μας απέναντι σ' αυτούς που χάσαμε για να είμαστε ελεύθεροι.

Τους τίμησε 98χρονη

Μελετάμε αυτά τα γεγονότα για να μην επαναληφθούν. Το όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας παραμένει ανεκπλήρωτο και η δημοκρατία χειροτερεύει. Τα τρία κόμματα της Αριστεράς ακολουθούν τρεις διαφορετικούς δρόμους κι έτσι δεν πάμε πουθενά», είπε ο κ. Γλέζος, ενώ διάβασε και ποίημά του για τον Αττικό τύμβο. Τη μεγαλύτερη όμως συγκίνηση προκάλεσε ο σύντομος χαιρετισμός της κυρίας Κατίνας Σηφακάκη, που στα 98 της ήρθε να τιμήσει τους συναγωνιστές της που χάθηκαν: «Εχουμε ζωντανή τη μνήμη αυτών που έπεσαν για να ζήσουμε ελεύθεροι και όχι γονατιστοί. Τα ιδανικά ούτε πεθαίνουν ούτε τουφεκίζονται».