ΛΙΒΑΝΟΣ Παρά τις εικόνες χλιδής και ανεμελιάς, ο κόσμος δεν μπορεί να κρύψει την ανησυχία του για την επίδραση της συριακής κρίσης στη χώρα του

Του απεσταλμένου μας Νικόλα Ζηργάνου

^[1]

Κάτω από έναν καυτό μεσογειακό ήλιο, μποτιλιαρισμένοι οδηγοί κορνάρουν σε κάθε ευκαιρία, ενώ πολυτελή και υπερμεγέθη 4X4 στριμώχνονται στα φανάρια δίπλα σε Πόρσε και Φεράρι που κατηφορίζουν την Κορνίς, τη φημισμένη παραλιακή λεωφόρο της πόλης. Στο κέντρο, γύρω από την πλατεία των Μαρτύρων, συνεχίζεται το πάρτι της ανοικοδόμησης με δεκάδες πολυώροφα κτίρια να υψώνονται στον ουρανό. Ομως, δίπλα σε αυτή την επίπλαστη εικόνα της ευμάρειας, πίσω από τη βιτρίνα με τις εκατοντάδες τράπεζες, ναούς ξεπλύματος μαύρου χρήματος και τις μπουτίκ, η πόλη κρατάει την ανάσα της και περιμένει δύσκολες μέρες. Ηδη, τα πρώτα μηνύματα από τον τουρισμό είναι απογοητευτικά και οι έμποροι στη Χάμρα διαμαρτύρονται πως χάθηκε η σεζόν. Τα πεζοδρόμια φιλοξενούν εξαθλιωμένους πρόσφυγες από τη Συρία που ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί. Στην οδό Καντίρι, δίπλα στα οθωμανικά αρχοντικά -όσα απέμειναν και δεν γκρεμίστηκαν από τον περασμένο πόλεμο και την «ανάπτυξη» των εργολάβων που ακολούθησε- εκατοντάδες πρόσφυγες στοιβάζονται σε μια ερειπωμένη πολυκατοικία. Από τα μπαλκόνια τους, γεμάτα μπουγάδες, παρακολουθούν Σριλανκέζες και Αφρικανές να βγάζουν βόλτα τα σκυλιά των αφεντικών τους.

Οι Λιβανέζοι ανησυχούν πως η κρίση στη Συρία αρχίζει να τους επηρεάζει σοβαρά, με την κατάσταση να επιδεινώνεται συνεχώς και με στωικότητα λένε πως περιμένουν χειρότερες μέρες. «Οταν βρέχει στη Δαμασκό, στη Βηρυτό κρατάμε ομπρέλα. Ομως, έτσι έχουμε μάθει να ζούμε. Κάθε τόσο, ξεσπάει μια κρίση, αλλά εμείς συνεχίζουμε», μου έλεγε χθες βράδυ στη χριστιανική συνοικία της Γκεμάιζα ο Ναμπίλ, που έζησε παιδί τον εμφύλιο. «Ολα δείχνουν πως θα ξεσπάσει θύελλα, μια θύελλα που δεν τη θέλει κανείς, παρά μόνο μια χούφτα φανατικοί», υποστηρίζει καθώς αναγνωρίζει τα σημάδια των μελλούμενων. Οσο αυξάνονται τα θύματα της διακοινοτικής σύγκρουσης -ξεπέρασαν τους 35 οι νεκροί στην Τρίπολη ανάμεσα σε ένοπλους πολιτοφύλακες σουνιτικών και σιιτικών ομάδων-, όσο αναπτύσσονται οι δυνάμεις του τακτικού στρατού στην πρωτεύουσα -με δεκάδες θωρακισμένα οχήματα μεταφοράς να έχουν πάρει θέσεις σε στρατηγικά σημεία, διακριτικά κρυμμένα κάτω από πιλοτές για να μη δημιουργούν εντυπώσεις- τόσο η ένταση ανεβαίνει μαζί με το θερμόμετρο.

Ομως, η πόλη αυτή έχει μάθει στα δύσκολα και οι κάτοικοι -νέοι στην πλειονότητά τους- δεν σταματούν να ζουν έντονα το σήμερα σαν να μην υπάρχει αύριο.

Στα στενά γύρω από το φημισμένο αμερικανικό πανεπιστήμιο τα μπαρ είναι γεμάτα φοιτητές, ο φημισμένος μπάρμαν Ζακ Ζγκέιμπ λανσάρει το νέο του κοκτέιλ που ακούει στο όνομα «Cotton Candy», στους κινηματογράφους κάνουν ουρές για την πρεμιέρα του «Υπέροχου Γκάτσμπι», στη Χάμρα ντόπια συγκροτήματα παίζουν ρέγκε και ethnic fusion, ενώ τις Παρασκευές, η πόλη αδειάζει καθώς οι κάτοικοι αναζητούν καταφύγιο δροσιάς στις βίλες τους πάνω στους λόφους που περιβάλλουν την πόλη και στις κοντινές παραλίες. Ομως εδώ, η απόσταση ανάμεσα στο καταφύγιο στο βουνό και το καταφύγιο στο υπόγειο του σπιτιού είναι πολύ μικρή.