Ημερίδα για τον αντιρατσισμό και τη θέση της Αριστεράς αναδεικνύει έστω και καθυστερημένα ενδιαφέρουσες συγκλίσεις

Της Ιωάννας Σωτήρχου

^[1]

Μάλλον νωρίτερα θα ’πρεπε να είχε γίνει ακριβώς η ίδια συζήτηση με θέμα «Ρατσισμός και Αντιρατσισμός: Ποια πρέπει να είναι η θέση της Αριστεράς;» που διοργάνωσε η Πρωτοβουλία για την Υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας. Και ακριβώς με τους ίδιους ομιλητές, μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Νωρίτερα, και μάλιστα πριν ναυαγήσει μια προσπάθεια για έναν αντιρατσιστικό νόμο, τη στιγμή που η ρατσιστική βία στη χώρα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Κοινός τόπος η αναγκαιότητα νομοθετικής ρύθμισης, τη στιγμή που όχι μόνο δεν εφαρμόζονται οι ισχύουσες διατάξεις αλλά και δεδομένου ότι οι συνθήκες είναι πολύ διαφορετικές σε σχέση με το 1979 που είχε ψηφιστεί το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο.

Το επιβάλλει ακόμη και η «απροθυμία» των αρχών να αντιμετωπίσουν το θέμα, όπως αυτή αντανακλάται από το γεγονός ότι το ειδικό τμήμα της αστυνομίας που έχει επιφορτιστεί με το θέμα έχουν απασχολήσει μόλις έξι υποθέσεις εκ των οποίων καμία δεν έχει φτάσει στον ειδικό εισαγγελέα.

Αν όλα αυτά είχαν γίνει νωρίτερα. Οχι μόνο επειδή καταγράφηκε η σύμπνοια των ομιλητριών βουλευτών Μ. Ρεπούση και Β. Κατριβάνου σε ουσιαστικά σημεία, παρά τις επιμέρους πολιτικές διαφωνίες που «υπαγορεύει» η διαφορετική σημερινή αφετηρία. Αλλά επειδή και το επίπεδο της συζήτησης ήταν υψηλό και οι συμμετέχοντες συνεισέφεραν επεξεργασμένες ιδέες και παρατηρήσεις για την ορθότερη διευθέτησή του: όπως ο ιστορικός κ. Γιαννουλόπουλος, που μίλησε για το πλαίσιο αντιμετώπισης της ναζιστικής ιδεολογίας στην Ευρώπη, ο συνταγματολόγος κ. Σωτηρέλης, που εντόπισε λεπτά σημεία στον χαρακτηρισμό ποινικά κολάσιμων συμπεριφορών ρατσισμού, και ο ιστορικός κ. Βόγλης που θεώρησε άστοχη τη σύνδεση των πολιτικών μνήμης με έναν αντιρατσιστικό νόμο.

«Το θέμα είναι να μη δώσουμε το πρόσχημα σε αυτούς που κυκλοφορούν με σουγιάδες να πουν μας κλείνετε το στόμα. Τα όπλα πρέπει να τους πάρουμε» είπε ο πολιτικός επιστήμονας Δ. Χριστόπουλος εκτιμώντας ότι προκειμένου να αποκλειστεί το ενδεχόμενο φρονηματικών διώξεων πρέπει να τεθεί στο στόχαστρο η αντιμετώπιση όσων αρνούνται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια που προστατεύει το ίδιο το Σύνταγμα.

Εκθέτοντας μάλιστα το κλίμα που έχει τεχνηέντως καταλήξει σε πολεμική γύρω από το θέμα, για να δώσει τις διαστάσεις με τις οποίες βρίσκονται ολόκληροι χώροι αντιμέτωποι, διάβασε πρόσφατο άρθρο του συμβούλου του πρωθυπουργού και υποψηφίου βουλευτή του κόμματος στο οποίο περιέγραφε «σε τι διαφέρουν και σε τι μοιάζουν οι παιδεραστές διδάσκοντες πάσης βαθμίδας της εκπαίδευσης και οι “γενίτσαροι” αποδομητές;» και μετά από διάφορους χαρακτηρισμούς κατέληγε: «Η λύση; Αφού δεν διώκεται το μίσος για την πατρίδα, για να τους βάλουμε βαθιά στη φυλακή, πρέπει να έχουν τουλάχιστον την ίδια υπόλοιπη αντιμετώπιση με αυτή για τους παιδεραστές: Διαπόμπευση, κοινωνική απομόνωση και εκδίωξη από την εκπαίδευση. Είναι αδιανόητο ο λαός να μισθοδοτεί τους συκοφάντες του και τους διαφθορείς των παιδιών του».

Το σίγουρο είναι ότι το θέμα του ρατσισμού δεν λύνεται μόνο με νομοθετικές πρωτοβουλίες, αλλά απαιτεί έναν πολυεπίπεδο αγώνα χωρίς διαιρέσεις των πολιτικών δυνάμεων που το συνειδητοποιούν και οφείλουν να τον φέρουν εις πέρας, κάτι εξαιρετικά δύσκολο στη σημερινή συγκυρία της ιδεολογικοπολιτικής πόλωσης.