ΕΠΙ ΠΛΕΟN

Aπόψε στο Fεστιβάλ Αναιρέσεις (του ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι) παίζουν live οι ιστορικοί Gang of Four, οι οποίοι πλέον είναι Gang of… One, μια και δεν έχουν απομείνει και πολλοί από την αρχική ομάδα στη σύνθεση του γκρουπ. Αλλά και πάλι, η δυναμική της συμμορίας των τεσσάρων είναι δεδομένη. Και πρόκειται για το πλέον κατάλληλο γκρουπ για ένα φεστιβάλ αριστερού, πολύ αριστερού κόμματος. Λογικά θα μαζέψει αρκετό κόσμο η συναυλία, κόσμο που ελάχιστη ή και καμία σχέση δεν θα έχει με το συγκεκριμένο κομματικό αλλά και πολιτικό χώρο. Οι Gang οf Four, όπως και οι Dream Syndicate το προηγούμενο Σάββατο που γέμισαν ασφυκτικά το Gagarin, είναι από τα παλιά εκείνα συγκροτήματα που επανέρχονται φουριόζοι στην επικαιρότητα.

Το βλέπουμε άλλωστε και με τους Rolling Stones, τους αειθαλείς Stones. Νο 1 συναυλιακό γεγονός για το φετινό καλοκαίρι οι ζωντανές εμφανίσεις τους. Κι εδώ στην Ελλάδα, αλλά κι έξω ακόμα περισσότερο, τα παλιά ονόματα των 60s, των 70s και των 80s αποτελούν το talk of the town παγκοσμίως. Λες και τα καινούργια συγκροτήματα δεν αξίζουν τίποτε, λες και είναι αμελητέες ποσότητες, που συνθλίβονται υπό το βάρος των βετεράνων. Βετεράνοι, τρόπος του λέγειν βέβαια. Μόνο ηλικιακά, όχι από αντοχές και πάθος. Κοντά στις 4 ώρες διήρκεσε η συναυλία του Μπρους Σπρίνγκστιν στο Αμβούργο, 3,5 ώρες στο Μιλάνο, έπαιζε και παίζει άλλωστε σαν να μην υπάρχει τέλος.

Δεν είναι καινούργια μόδα όμως. Τα τελευταία χρόνια οι παλιοί καλλιτέχνες πήραν τα σκήπτρα. Μέχρι και τα εγγλέζικα μουσικά περιοδικά πουλούν 30 και 40% περισσότερο όταν βάζουν στο εξώφυλλό τους καλλιτέχνες του παρελθόντος, έγραφε το Uncut. Σημεία των καιρών; Ή, απλώς, ένδεια της σύγχρονης μουσικής;

Δημήτρης Κανελλόπουλος