Του Κ. Μανωλιουδάκη

Η αγωνιστική μεταμόρφωση του Παναθηναϊκού στις μέρες του Χουάν Ραμόν Ρότσα δεν (μπορεί να) αφορά μόνο τη σημαντική παράμετρο της ψυχολογίας. Σαφώς και στον αθλητισμό παίζει σημαντικό ρόλο, αλλά από μόνη της δεν οδηγεί πουθενά και πρωτίστως έχει ελάχιστο χρόνο ζωής.

Η μετάβαση του «τριφυλλιού» από τον Ζεσουάλδο Φερέιρα στον Αργεντινό, πέρα από το ότι δικαίωσε όλους όσοι επέμεναν μετά τις πρώτες στραβές ότι ήταν αναγκαία η αλλαγή προπονητή και μάλιστα… χθες, έφερε και μια σειρά από σημαντικές τροποποιήσεις σε επιμέρους αγωνιστικά θέματα.

Πλέον ο Παναθηναϊκός παρουσιάζει ποδοσφαιρικά σημαντικές αλλαγές-διαφοροποιήσεις: από τη διάταξη της ομάδας ώς την αλλαγή ρόλων σε παίκτες-κλειδιά, αλλά και τη συμμετοχή νέων ποδοσφαιριστών στις λεγόμενες «επιθετικές στημένες φάσεις».

Αναλυτικότερα, οι παρεμβάσεις του Ρότσα στον Παναθηναϊκό χωρίζονται στις παρακάτω τρεις ενότητες:

1. Μετατοπίσεις και νέοι ρόλοι

Δεν χωράει αμφιβολία ότι η πλέον ευεργετική κίνηση του Ρότσα αφορά τη μετατόπιση του Σισοκό, από τα άκρα της επίθεσης και τη θέση πίσω απ' τον επιθετικό, στον άξονα της μεσαίας γραμμής, σε ρόλο μπαλαντέρ.

Με αυτήν την κίνηση ο Παναθηναϊκός απέκτησε σαφώς καλύτερη (και πιο ορθόδοξη) κυκλοφορία της μπάλας, καθώς βρήκε τον συνδετικό κρίκο της μεσαίας γραμμής με την επίθεση, ενώ αξιοποιήθηκαν καλύτερα και οι Βιτόλο και Ζέκα, καθώς απέκτησαν ρόλους περισσότερο ανασταλτικούς που τους ταιριάζουν καλύτερα.

Σε παρόμοιο ρόλο είδαμε και τον Χριστοδουλόπουλο στο ματς με την Προοδευτική, οπότε σε ενδεχόμενη απουσία του Σισοκό είναι πιθανό να τον ξαναδούμε. Η τρίτη αλλαγή θέσης που είδαμε αφορούσε τον Φορναρόλι, ο οποίος από φουνταριστός στράικερ μετατοπίστηκε στα άκρα.

2. Αλλαγή στο σύστημα

Οταν ο Ρότσα ανέλυσε τα «κακώς κείμενα» που παρουσίαζε η ομάδα επί των ημερών του Φερέιρα, διαπίστωσε ότι το 4-2-3-1 δεν ταιριάζει ιδιαίτερα στο υπάρχον υλικό της ομάδας. Από το πρώτο του κιόλας ματς, το 2-0 με τον ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ, άλλαξε το σύστημα σε 4-3-3.

Προφανώς εκτίμησε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του «τριφυλλιού» αφορούσε τον άξονα της μεσαίας γραμμής και συγκεκριμένα την αδυναμία στο κράτημα της μπάλας, στην αναχαίτιση των αντιπάλων, αλλά και στη δημιουργία-παραγωγή φάσεων.

Με τις τροποποιήσεις και τις αλλαγές ρόλων πίστεψε ότι με το 4-3-3 θα μπορέσει να «κρύψει» τις αδυναμίες της ομάδας και συνάμα να αναδείξει τα προτερήματά της. Επί του παρόντος δικαιώνεται.

3. «Ποικιλία» στις στημένες φάσεις

Το μοναδικό πράγμα που διατήρησε ο Ρότσα από την εποχή Φερέιρα αφορούσε την αμυντική λειτουργία του Παναθηναϊκού στις στημένες φάσεις. Οι «πράσινοι» αμύνονταν σε ζώνη στα κόρνερ και τα φάουλ απ' τα πλάγια των αντιπάλων και εξακολουθούν να καλύπτουν χώρο και όχι να «παίρνουν» αντίπαλο.

Στα «επιθετικά στημένα», εντούτοις, οι διαφοροποιήσεις είναι σημαντικές. Στα κόρνερ υπάρχει, πλέον, μεγαλύτερη διάθεση για εκτέλεση με πάσα και σέντρα κατόπιν από άλλη γωνία, ενώ χρησιμοποιούνται παίκτες με «ανάποδα πόδια» όταν γίνονται απευθείας εκτελέσεις.

Συγκεκριμένα, οι Σεϊταρίδης, Μαυρίας και Χριστοδουλόπουλος από αριστερά (με δεξί πόδι) και οι Σισοκό και Χουχούμης από δεξιά με αριστερό πόδι.

Επιπλέον, στα φάουλ από τον κεντρικό άξονα είδαμε να επιλέγονται παίκτες με δυνατά χτυπήματα: ο Κουίνσι στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ, ο Τοτσέ απέναντι στη Μάριμπορ, ο Βύντρα στη Νέα Σμύρνη, ενώ στις πλάγιες θέσεις ο Σεϊταρίδης έχει μπει «σφήνα» στους Χριστοδουλόπουλο και Σισοκό.