ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ Art

 

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης μπαίνει αύριο στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας

 

Ο σημαντικός εικαστικός με την έκθεση «Ημερολόγια του Νόστου» αντιπαραθέτει στα αρχαία αριστουργήματα επιλεγμένα έργα του από το 1996 έως σήμερα και στήνει έναν διάλογο με την Ιστορία, την ιδεολογία και την αισθητική εξέλιξη της τέχνης

 

Tης Βασιλικής Τζεβελέκου

 

^[1]

^[2]

 

 

 

 

 

 

 

 

^{[3] [4]}

 

 

 

 

 

 

 

 

 

^[5]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η σχέση του έργου του Γιάννη Ψυχοπαίδη με την ελληνική, την ευρωπαϊκή τέχνη και την ιστορία του παρελθόντος με το παρόν, είναι διαρκής. Ο Νόστος, με την έννοια της οδυσσειακής επιστροφής, μπαίνει στο επίκεντρο του εικαστικού του ενδιαφέροντος. Ο ζωγράφος, ομότιμος καθηγητής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, παρουσιάζει στο νεοσύστατο Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας περισσότερα από 50 έργα διαφορετικών περιόδων. Η έκθεση «Ημερολόγια του Νόστου» είναι ένας εικαστικός αναστοχασμός πάνω στον χρόνο, την πολιτική και την ιστορία και διαρθρώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε να ευνοείται ο εσωτερικός διάλογος ανάμεσα στα σύγχρονα έργα και τα αρχαία εκθέματα του Μουσείου.

 

«Ο Νόστος αναφέρεται στην ομηρική επιστροφή. Για να κλείσει κανείς την εμπειρία του ταξιδιού και κυρίως να βρει τη σημερινή του σχέση με την πραγματικότητα. Οχι για να νοσταλγήσει το χθες, αλλά για να μιλήσει με οξύ τρόπο για το σήμερα, την κοινωνία και τους ανθρώπους. Για τη δική μας σχέση με την πραγματική ζωή. Ολα τα έργα, τα συνδέει μια αναφορά με τους μύθους και την αρχαιότητα. Αυτός είναι ο κοινός άξονας και ταυτόχρονα, μια αντιπαράθεση με τη σημερινή εικόνα της πραγματικότητας, με την ιστορία του τόπου και την ευρύτερη κοινωνική ζωή, όπως καταγράφεται στις διαφορετικές εικόνες του σήμερα και του χθες», μας λέει από την Πάτρα. Μαζί με τους συνεργάτες του στήνουν την μεγάλη έκθεση, η οποία εγκαινιάζεται την Πέμπτη κι αποτελεί την πρώτη διοργάνωση σύγχρονης τέχνης του Μουσείου, η οποία ευελπιστεί ν' αποτελέσει έναυσμα για τους κατοίκους της πόλης και τους επισκέπτες.

 

Με την παρούσα διοργάνωση ο Γιάννης Ψυχoπαίδης ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε το 1984 στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου με την αναδρομική «Το γράμμα που δεν έφτασε». Συνεχίστηκε το 2007 στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης με την αναδρομικού χαρακτήρα έκθεση «Νόστος» και ολοκληρώνεται με τα «Ημερολόγια του Νόστου». Στην έκθεση παρουσιάζονται επιλεγμένα έργα, διαφορετικών περιόδων από τα «Κάτω άκρα» του 1996 έως την πιο πρόσφατη ενότητα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» του 2011 κι ενδιάμεσα «Το Γράμμα που δεν έφτασε» (1990-2000), «Μαθήματα Ιστορίας» (2000), «Πολιτικά Σταυρόλεξα» (2004), «Μεγάλος Νόστος» (2007).

 

«Το εγχείρημα της Γλυπτοθήκης του Μονάχου ήταν τολμηρό, καθώς διέθετε τους χώρους της για να συναντηθούν κλασικά αριστουργήματα με έργα πειραματικής τέχνης. Στον “Νόστο” του 2007 μαζέψαμε όλες τις εικαστικές αναφορές στην κλασική αρχαιότητα, τους μύθους, τα μοτίβα από την Οδύσσεια ως τα κλασικά αγάλματα και τον τρόπο με τον οποίο τα αντιλαμβανόμαστε συνδεδεμένα με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία», καταθέτει σε μια σύντομη αναδρομή. Και καταλήγει: «Το τρίτο σκέλος, η σημερινή έκθεση μας επαναφέρει στο σημείο του διαλόγου με τα εκθέματα του Μουσείου και βάζει ζητήματα διαλόγου με την Ιστορία, με την Ιδεολογία, με την αισθητική ιστορία της τέχνης». Ολα τα έργα είναι προσωπικές του επιλογές, ανάμεσά τους ορισμένα παρουσιάζονται πρώτη φορά.

 

Τι σκέφτεται για τα καραβάνια των σύγχρονων μεταναστών, ανάμεσά τους πλέον και Ελληνες που αναζητούν ένα καλύτερο αύριο; «Το ταξίδι της επιστροφής είναι το ταξίδι μιας καινούργιας φυγής με τη σκέψη των ερωτημάτων κι όλων αυτών που μας διδάσκει η Ιστορία. Σήμερα δεν πρέπει κανείς να σκύψει το κεφάλι στη λαίλαπα που μας έχει αφανίσει ή τείνει να αφανίσει ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος, τους νέους, τους καλλιτέχνες, τους επιστήμονες κι όλους εκείνους που έχουν τα κότσια να σταθούν όρθιοι. Στις μέρες μας, πρέπει να υπάρξει η εξέγερση των ελεύθερων συνειδήσεων. Αυτό είναι το ζητούμενο, ο στόχος. Δεν είναι εύκολος αλλά έχει ουσιαστική σημασία. Μέσα από τρόπους αλληλεγγύης, κοινής εργασίας, κοινών εκθέσεων, μέσα από τη συναδελφικότητα, την κοινότητα και το μοίρασμα που ενώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να αισθάνονται πιο ισχυροί και πιο πολλοί».

 

Καλλιτέχνης με πολιτικό και κοινωνικό στίγμα, ο Γιάννης Ψυχοπαίδης κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην Πάτρα. «Τα προβλήματα που πλήττουν την Ελλάδα εδώ είναι περισσότερο εμφανή. Χιλιάδες κατατρεγμένοι φτάνουν στο λιμάνι, αναζητώντας μια έξοδο προς την Ευρώπη. Η υποβάθμιση, η έλλειψη προστασίας της πόλης, η απουσία της αισθητικής είναι ευδιάκριτα. Οπως δεν υπάρχει μια ευρύτερη πολιτική για το θέμα, έτσι δεν υπάρχουν και οι αντίστοιχες πρωτοβουλίες της τοπικής εξουσίας. Είναι ένας φαύλος κύκλος που διαιωνίζεται μέσα στα χρόνια, μια κατάσταση υποβάθμισης, ιδιαίτερα σε ό,τι έχει να κάνει με τον πολιτισμό. Η Πάτρα ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2006. Τα έργα της είχαν την ίδια μοίρα με των Ολυμπιακών Αγώνων».

 

 

[email protected]

 

ΙΝFΟ: Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών. Εγκαίνια 13 Ιουνίου στις 8.30 μ.μ. Διάρκεια έως 3/8/2013

 

…………………………………………………………………………….

 

Αρχαιολογικά μουσεία και σύγχρονη τέχνη

 

«Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Πάτρας είναι σπουδαίο από αρχιτεκτονική σύλληψη, με μοναδικά εκθέματα και υπέροχα ψηφιδωτά. Τι συναρπαστική η πνευματική εμπειρία να συνυπάρχουν τα αριστουργήματά του με έργα σύγχρονης τέχνης. Δημιουργούν νέες σχέσεις και συνειρμούς για το σήμερα και το χθες. Είναι ακριβώς στην είσοδο της πόλης. Χαίρεσαι να κυκλοφορείς στους χώρους του. Είναι ένας κυματοθραύστης απέναντι στην αισθητική δυστυχία του περιβάλλοντος», λέει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης.

 

Και συμπληρώνει: «Είναι δύσκολη προσπάθεια η διοργάνωση αυτής της έκθεσης. Στην Αθήνα το θεωρούμε αυτονόητο, διότι υπάρχει πλέον μια παράδοση από Μουσεία, όπως το Μπενάκη, το Κυκλαδικής, το Βυζαντινό, κι εμπνευσμένους διευθυντές που άνοιξαν τις πόρτες τους. Ενίσχυσαν τον διάλογο ανάμεσα στα μουσειακά εκθέματα και στη σύγχρονη τέχνη με αναφορές στον κλασικό κόσμο και ταυτόχρονα ένα κριτικό σχόλιο απέναντι στην κοινωνία και την παιδεία, στην κοινωνία, την πολιτιστική κληρονομιά και στον τρόπο που την αντιλαμβανόμαστε εμείς. Το ζητούμενο είναι να βρεθούν οι συνθήκες ώστε να ανοίξει το Μουσείο προς την κοινωνία, να μην είναι ένα κλειστό κέλυφος που διαφυλάσσει τα πολύτιμα εκθέματά του. Πρέπει να είναι ανοιχτό, φιλόξενο, σύγχρονο, μοντέρνο».