^[1]Ενας από τους μεγαλύτερους θρύλους της σύγχρονης μουσικής, ο Ντέιβ Μπρούμπεκ, ο οποίος το 1959 άλλαξε τον ρου της τζαζ με το αριστουργηματικό άλμπουμ του «Time out», έφυγε χθες από τη ζωή από καρδιακή ανακοπή την ώρα που παρέα με τον γιο του Ντάριους κατευθυνόταν σε ραντεβού με τον καρδιολόγο του. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο του Κονέκτικατ, όπου και πέθανε. Σήμερα θα είχε γενέθλια. Θα γιόρταζε τα 92 του χρόνια…

Οχι ότι δεν έζησε μια πλούσια σε ήχους και εμπειρίες ζωή. Περιόδευσε με τον Ντιουκ Ελινγκτον και την Ελα Φιτζέραλντ, δημιούργησε το επιτυχημένο κουαρτέτο Dave Brubeck Quartet, πούλησε εκατομμύρια δίσκους σε όλο τον κόσμο, έγινε εξώφυλλο στο Τime, τιμήθηκε με Γκράμι για το σύνολο το έργου του. Ακόμα και ο Γκορμπατσόφ τον είχε καλέσει για ιδιωτικό ρεσιτάλ στη Μόσχα!

Ο κορυφαίος μουσικός άφησε τη σφραγίδα του στην τζαζ με το «Take Five», όπου ανέτρεψε με ριζοσπαστικό τρόπο τα κλασικά του ακούσματα. Το συγκεκριμένο κομμάτι, που περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Time out», θεωρείται το δημοφιλέστερο σινγκλ στην ιστορία της τζαζ, με εκατομμύρια πωλήσεις μέχρι σήμερα.

Παρότι ο Μπρούμπεκ πήρε τη μερίδα του λέοντος στη δόξα, γράφτηκε σε συνεργασία με τον καταπληκτικό σαξοφωνίστα του, Πολ Ντέσμοντ.

Αποτέλεσε, δε, το σήμα κατατεθέν του κουαρτέτου του και σημάδεψε τις ζωντανές εμφανίσεις του: οι μουσικοί εγκατέλειπαν ένας ένας τη σκηνή αφού ολοκλήρωναν το σόλο τους, αφήνοντας στο τέλος μόνο τον ντράμερ Τζόε Μορέλο.

Γεννημένος στην Καλιφόρνια στις 6 Δεκεμβρίου 1920, ο Μπρούμπεκ άρχισε από νωρίς να κάνει μαθήματα πιάνου με τη μητέρα του, όταν όμως μετακόμισαν οικογενειακώς σε ένα ράντσο στους πρόποδες της Σιέρα Νεβάδα, άρχισε να χάνει τον προσανατολισμό του. Εγινε «καουμπόι» δουλεύοντας μαζί με τον πατέρα του και προοριζόταν για κτηνίατρος, όμως τα Σαββατοκύριακα ξέδινε παίζοντας πιάνο στα τοπικά κλαμπ.

Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έφυγε για την Ευρώπη κι εκεί έδωσε μια διαφορετική μάχη παίζοντας πιάνο για να τονώσει το ηθικό των στρατιωτών. Οταν επέστρεψε, σπούδασε στο Μills College του Οκλαντ και έκανε το πρώτο του μουσικό σχήμα, το Dave Brubeck Octet, με το οποίο έπαιζε σε φοιτητικές εστίες.

Πάνω από 250 έργα για τζαζ έγραψε ο Μπρούμπεκ στην πολύχρονη πορεία του, καθώς και μουσική για μπαλέτο, για ορχήστρα και ορατόρια. Ωστόσο, η συμβολή του στην ιστορία της τζαζ είναι ότι κατόρθωσε να κάνει δημοφιλές το είδος στο ευρύτερο κοινό, θεϊκό και ταυτόχρονα προσιτό.

Με τις καινοτομίες του και τους πειραματισμούς του έδειξε καινούργιες κατευθύνσεις: πότε με τον υπνωτικό ρυθμό των 5/4 του «Take Five», πότε με τα ξέφρενα 9/8 του «Blue Rondo a la Turk».

Η επιρροή του Μπρούμπεκ είναι εμφανής στους μεταγενέστερους μουσικούς. Οχι μόνο της τζαζ. Θεωρείται προάγγελος της μουσικής των 60′s. Ο Μπίλι Τζόελ είχε πει ότι για τον ίδιο το «Take Five» σήμαινε ό,τι για τους άλλους το άλμπουμ «Sergeant Pepper» των Μπιτλς.

Ο ίδιος ο θρυλικός τζαζίστας πάντως δεν σταμάτησε να συνθέτει, να παίζει πιάνο και να ηχογραφεί σχεδόν μέχρι το τέλος. Το τελευταίο του άλμπουμ, «Indian Summer», κυκλοφόρησε το 2007, ενώ το 2009 βγήκε σε περιοδεία.

«Οταν βάζεις στόχους -οι δικοί μου ήταν να παίζω πολυτονικά και πολυρυθμικά- δεν πρέπει να τους εγκαταλείπεις ποτέ», είχε δηλώσει στο Associated Press το 1995. «Ετσι άρχισα το 1940 και ακόμα είναι μια πρόκληση να ανακαλύπτω τι μπορώ να κάνω με αυτά τα δύο εργαλεία».

Π. Σπίνου