ΙΡΑΝ Από τους έξι προεδρικούς υποψηφίους που ενέκρινε το θεοκρατικό Συμβούλιο των Φρουρών, μόνο τον Χασάν Ροχανί στηρίζουν πλέον όλοι οι μεταρρυθμιστές, ενώ οι υπόλοιποι είναι πιστοί του πνευματικού ηγέτη Αλί Χαμενεΐ

Της Μαργαρίτας Βεργολιά

^[1]Ηταν οκτώ, τελικά έμειναν έξι και ο συσχετισμός δυνάμεων -εάν υποθέσει κανείς ότι υπάρχουν- είναι πλέον πέντε έναντι ενός. Λίγο πριν ανοίξει η κάλπη των μεθαυριανών προεδρικών εκλογών στο Ιράν, αποσύρθηκε αιφνιδίως από τη μάχη και ο Μοχάμεντ Ρεζά Αρέφ, ο μοναδικός μεταρρυθμιστής που είχε εγκριθεί από το θεοκρατικό Συμβούλιο των Φρουρών.

Οσοι απέμειναν, είναι στη συντριπτική πλειονότητά τους πιστοί στον ανώτατο πνευματικό ηγέτη, αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ. Μοναδική εξαίρεση -τηρουμένων πάντα των ιρανικών αναλογιών- είναι ο Χασάν Ροχανί, πρώην επικεφαλής των διαπραγματευτών για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Στο πλευρό του έχουν συνταχθεί πλέον οι μεταρρυθμιστές της χώρας, με επικεφαλής τον πρώην πρόεδρο Μοχάμεντ Χαταμί.

Φαβορί πάντως θεωρείται ο πρώην δήμαρχος Τεχεράνης, Μοχάμεντ Μπαγκέρ Γκαλιμπάφ, γιος φούρναρη, βετεράνος του πολέμου με το Ιράκ, που διατηρεί ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους Φρουρούς της Επανάστασης. «Αν οι απειλές ΗΠΑ-Ευρώπης-Ισραήλ εναντίον του Ιράν συνεχιστούν», γράφει στον Independent ο έγκριτος Ρόμπερτ Φισκ, «ίσως ο Γκαλιμπάφ να θεωρηθεί ο καταλληλότερος άνθρωπος για να τους αντιμετωπίσει». Σε τελική ανάλυση, τονίζει στην ανταπόκρισή του, «οι ιρανικές εκλογές στην πραγματικότητα δεν είναι εκλογές, αλλά ένας διαγωνισμός μεταξύ ευνοουμένων των αγιατολάχ. Η Ιστορία δείχνει ότι η δημοκρατία είναι μια λέξη που δεν ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά των λαών της Μέσης Ανατολής. Γι’ αυτούς, δημοκρατίες ήταν τα δυτικά κράτη που στήριξαν όλα αυτά τα χρόνια τους Σαντάτ και τους Μουμπάρακ, τους σάχηδες τους Μπεν Αλι και τους Καντάφι. Αυτό που ζητούσαν εκείνοι ήταν ελευθερία και αξιοπρέπεια, όχι δημοκρατία».

«Η μικρή Τυνησία έχει τις περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει. Η Λιβύη είναι χωρισμένη από τη μαφία που οργάνωσε την επανάσταση. Η Συρία είναι η χώρα όπου η κυβέρνηση χρησιμοποιεί σαρίν και οι αντάρτες επιδίδονται σε ακρότητες. Ο αιγυπτιακός στρατός ακονίζει τα αμερικανικής κατασκευής σπαθιά του. Ο στρατός παραμένει κυρίαρχος στην Αλγερία. Οι Φρουροί της Επανάστασης θα εξακολουθήσουν να διοικούν το Ιράν». Και καταλήγει με ένα καίριο ερώτημα: «Μήπως επιστρέφουν οι άνθρωποι με τα χακί;».