Tρίτη ματιά

Της Πέπης Ρηγοπούλου

^[1]

Και καθώς τα χείλη ξεχειλίζουν με στερεότυπα, έρχεται το σώμα με τις δικές του επιταγές για να φανερώσει σε όλους εμάς, που δεν έχουμε την πρόσβαση στην άμεση πληροφορία και την επίσης άμεση κατασκευή της, αυτό που σοβεί, αυτό που ξεχειλίζει χωρίς να εκφράζεται, αυτό που δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το ρετούς που διδάσκουν οι κάθε λογής σύμβουλοι επικοινωνίας. Ενα τέτοιο παράδειγμα ήταν η γλώσσα του σώματος των κυβερνητικών εταίρων, η γλώσσα αυτή που ήταν τη Δευτέρα το βράδυ πιο εύγλωττη και από τα λεγόμενα.

Πρώτα παρουσιάστηκε στους δέκτες μας ο κ. Βενιζέλος. Το σώμα του σταθερό, ριζωμένο θα έλεγε κανείς στο δάπεδο των γραφείων του κόμματός του, με μια απόφαση να μείνει εκεί, έστω και χωρίς το γυμναστήριο του προκατόχου του, να ξανακερδίσει το χαμένο έδαφος. Χωρίς κλυδωνισμούς, αποφασισμένο, χωρίς να καταφεύγει σε περιττές χειρονομίες. Ακολούθησε ο κ. Κουβέλης. Πρώτη φορά έμοιαζε τόσο διστακτικός. Το σώμα του κινούνταν διαρκώς γύρω προς τον άξονά του. Παλαντζάριζε για την ακρίβεια, μία αριστερά, μία δεξιά. Αναποφάσιστος τι να πει και τι να κάνει, μια αβεβαιότητα που την άφησε να διαφανεί λόγω ίσως της κούρασης. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Ενώ η ερμηνεία του για την απόφαση του ΣτΕ ήταν σαφής, η γλώσσα του σώματός του έδειχνε ασάφεια ως προς τις προθέσεις του.

Ο τρίτος άνθρωπος που φάνηκε αμέσως μετά, ήταν ο κ. Στουρνάρας. Ανετος και, όπως πάντα, με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αυτό το χαμόγελο λες και έχει χαραχτεί μόνιμα επάνω στο πρόσωπό του, ό,τι και να πει, ό,τι και να εξαγγείλει, συνήθως ενθουσιαστικό για τις μετρήσεις του και θανάσιμο για χιλιάδες κάθε φορά ανθρώπους. Είναι σαν να φορά το χαμόγελο αυτό, ερήμην δηλώσεων και διαψεύσεων. Και το χαμόγελο αυτό αποφάνθηκε τα εντελώς αντίθετα από αυτά που πριν από λίγο είχε υποστηρίξει ο κ. Κουβέλης. Οτι δηλαδή το ΣτΕ έδινε αυτό που ονομάζεται πράσινο φως για τη διαχείριση της κρίσης κατά τις συνταγές των μάγων εκείνων που αποφάσισαν και διέταξαν την αναστολή λειτουργίας της «αμαρτωλής» ΕΡΤ. Για να την αποδώσουν επιτέλους «καθαρή» στην κοινωνία. Αυτή τη φορά δεν χρησιμοποιήθηκε η διατύπωση που είχε χρησιμοποιηθεί για τους εκπαιδευτικούς από τον κ. Παπάζογλου, περί «λίπους» που έχει συσσωρευθεί. Το σώμα, ωστόσο, ήταν παρόν για να μιλήσει τη δική του γλώσσα.

Ο Αναξ ο εν Δελφοίς, δηλαδή ο Απόλλων, ούτε κρύβει ούτε φανερώνει, αλλά μόνον σημαίνει, έλεγε ο αινιγματικός Ηράκλειτος. Φανερώνει δηλαδή την αλήθεια μέσα από αμφίσημα μηνύματα. Τα λόγια των πολιτικών, ιδίως όταν βρίσκονται στριμωγμένοι, μπορεί να διατηρούν την αμφισημία του λόγου των αρχαίων χρησμών, έστω και αν έχουν χάσει τη δύναμη εκείνων. Ομως, καθώς κανείς δεν τους δίδαξε να προσέχουν τη γλώσσα και τον πόνο του σώματος, του δικού τους και των άλλων, οι χειρονομίες, η γλώσσα και οι σιωπές του σώματος του καθενός από αυτούς τούς εκθέτουν σε ένα σκληρό φως.