Δύο ιστορίες με πρωταγωνιστές μικρούς και μεγάλους ανθρώπους που θέλησαν να ξεφύγουν από τις συρράξεις στη Συρία, βρέθηκαν στην Ελλάδα και αντιμετωπίστηκαν σαν σκουπίδια

 

Της Αντας Ψαρρά

 

Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων σήμερα ή το συντομότερο ελληνικό ανέκδοτο, όπως αποδείχτηκε, μετά τις απολύτως ψευδεπίγραφες δηλώσεις εντυπωσιασμού του κ. Δένδια. Ενα τετράχρονο κοριτσάκι και 18 Σύροι φαντάροι που κάθε βράδυ κυνηγιούνται από σκυλιά στο Πεδίον του Αρεως, αδιάψευστοι μάρτυρες του πολιτισμού και της φιλοξενίας των προσφύγων πολέμου. Αλλο ένα «μικρό» δηλαδή δείγμα του «Ξενίου Διός».

 

 

^[1]

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 1

 

Εναν χρόνο πριν στο Καμίσλι, μια συριακή πόλη κοντά στα σύνορα με την Τουρκία (ζουν εκεί Κούρδοι, χριστιανοί και Αραβες), άρχισαν να μιλάνε τα όπλα. Η οικογένεια του Φάικ -ο ίδιος, η γυναίκα του και η τετράχρονη κόρη τους Ντελαβίν, που χτυπήθηκε από καρκίνο με αποτέλεσμα να ζει σήμερα με ένα νεφρό- μη αντέχοντας τον 24ωρο κίνδυνο για τη ζωή τους, ξεκίνησαν να φύγουν με τα πόδια, διέσχισαν την Τουρκία κι έφτασαν στον Εβρο. Εμειναν για πέντε ώρες στο κάμπινγκ του Εβρου και μετά γραμμή για Ορεστιάδα. «Ηταν ένας κήπος και γύρω γύρω κλειστά», μας είπε ο Φάικ.

 

Με ένα χαρτί απέλασης και έναν μήνα διορία έφτασαν στην Αθήνα. Ο,τι λεφτά είχαν, χρησιμοποιήθηκαν για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν το εισιτήριο για Γερμανία της μητέρας και του παιδιού, μέσω του «αρμόδιου διακινητή». Στο αεροδρόμιο, όπως είναι η πάγια τακτική, χωρίστηκαν η μητέρα από το παιδί σε διαφορετικά γκρουπ. Η μάνα έφυγε, αλλά το παιδάκι εμποδίστηκε και κλήθηκε ο πατέρας να πάει να το παραλάβει. Η μικρή έκλαιγε και έτσι κατάλαβαν ότι το παιδί είχε μείνει μόνο του και το… συνέλαβαν. Μόλις έφτασε ο Φάικ στο αεροδρόμιο, συνελήφθη κι αυτός και παρέμεινε με τη μικρή στο κρατητήριο για 4 ημέρες. Μετά τους μετέφεραν στο Αλλοδαπών όπου η μικρή παρέμεινε φυλακισμένη για 28 ημέρες.

 

Ο πατέρας ζήτησε γάλα και ειδικό φαγητό για το κοριτσάκι, αλλά αυτό δεν έγινε δυνατό. Ρώτησε με ποιο νόμο φυλακίζουν ένα μικρό παιδί στα κρατητήρια, αλλά απάντηση δεν πήρε. Ευτυχώς οι υπηρεσίες ασύλου στη Γερμανία όπου απευθύνθηκε αλλόφρων η μητέρα, που ήδη είχε φτάσει εκεί, ανέλαβαν την υπόθεση και κατάφεραν μέσω συνεννοήσεων με τη γερμανική πρεσβεία στην Ελλάδα να αφεθούν ελεύθεροι ο πατέρας και η μικρή Ντελαβίν.

 

Ετοιμάστηκαν τα χαρτιά και δόθηκε η δυνατότητα να φύγουν για τη Γερμανία. Δυστυχώς όμως η τελευταία υπογραφή του διοικητή στο αλλοδαπών δεν έχει μπει ακόμα και είναι άγνωστο και το πότε θα βρεθεί χρόνος για να υπογράψει. Μπορεί να πάρει και πέντε μήνες αυτό, γιατί τα χαρτιά για υπογραφή… σχηματίζουν σωρούς στο γραφείο του. «Ο Ασαντ είναι εγκληματίας κι έχει σκοτώσει πολλούς ανθρώπους, αλλά στη Συρία δεν μπαίνει φυλακή ένα τετράχρονο παιδί. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ζωή για τους πρόσφυγες πολέμου», σχολίασε πικρά ο Αμπντούλ, που κάνει τη διερμηνεία.

 

Στο μεταξύ, το κοριτσάκι συνεχίζει να στερείται τη μαμά του χωρίς να συγκινεί κανέναν αυτό. Πήραν την κόκκινη κάρτα μετά την παρέμβαση της γερμανικής υπηρεσίας ασύλου, αλλά αυτό δεν βοηθάει ούτε να φάνε ούτε δίνει δικαίωμα στον πατέρα να δουλέψει. Συνεχώς του λένε να ξαναπεράσει, εδώ και 4 μήνες, για να μπει μία υπογραφή. Τουλάχιστον ίσως αυτή η ιστορία τελικά να έχει αίσιο τέλος.

 

……………………………………………………………………………………………………..

 

 

^[2] 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ Νο 2

 

Η άλλη ιστορία αφορά 18 νέους ανθρώπους που έφτασαν από τη Συρία, είναι όλοι 23 με 24 χρονών και ζούνε… στο Πεδίον του Αρεως. Οταν πήγαν στο Αλλοδαπών, τους είπαν ότι ο νόμος λέει πως άδεια και προσωρινό άσυλο παίρνουν μόνον οι ανήλικοι. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν φαντάροι και δεν ήθελαν να σκοτώσουν κανέναν σε αυτόν τον φοβερό πόλεμο. Εφυγαν για να γλιτώσουν. Είναι πρόσφυγες πολέμου.

 

Ζουν όλοι μαζί άστεγοι και άλλοι Σύροι τούς πηγαίνουν λίγο φαγητό. Οταν ένας φεύγει για να βρει δουλειά ή φαγητό τρώει ξύλο από τους φασίστες, όταν φεύγουν δυο-τρεις μαζί τότε τους σταματάει η αστυνομία, ζητάει χαρτιά και επειδή έχει λήξει η προθεσμία, τους πηγαίνουν στο Αλλοδαπών απ' όπου γυρνάνε έπειτα από 15 και παραπάνω ώρες.

 

Ούτε τους κρατάνε στη φυλακή, εφόσον είναι Σύροι, ούτε τους αφήνουν να κάνουν οτιδήποτε για να βρουν δουλειά ή ένα σπίτι ή λίγο φαγητό. Μένουν στην πλατεία και δεν μπορούν να πάνε πουθενά. «Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, φύγαμε από τον πόλεμο για να μη σκοτώσουμε ή σκοτωθούμε και τώρα ζούμε χειρότερα, πεθαίνουμε σιγά σιγά. Καλύτερα, αν δεν μας αφήνουν να πάμε σε άλλη χώρα, να γυρίσουμε πίσω στη Συρία. Δεν θέλουμε να γίνουμε κλέφτες».

 

Οι νέοι αυτοί άνθρωποι είναι όλοι μορφωμένοι, ανάμεσά τους ένας φαρμακοποιός, από καλές οικογένειες, και τώρα ζουν σαν ζώα. Μένουν πάνω από δύο μέρες χωρίς φαγητό. Τα τελευταία βράδια στο άλσος κάποιοι αμολάνε άγρια σκυλιά μετά τις 12 το βράδυ που τους κυνηγάνε και τους δαγκώνουν. Κάθε βράδυ γίνεται αυτό και γι' αυτό αναγκάστηκαν να κοιμούνται έξω από την πλατεία.

 

Θέλουν να γυρίσουν πίσω. Δεν ήρθαν εδώ για να ζήσουν στην Ελλάδα, ήρθαν γιατί εκεί γίνεται άγριος πόλεμος. Ολες οι χώρες γύρω γύρω άνοιξαν τα σύνορα για να δεχτούν τους πρόσφυγες και η Ελλάδα τα έκλεισε. Δεν υπάρχει καμία χώρα χωρίς κάποιο μέρος ειδικό που να μπορούν να παραμείνουν οι Σύροι. Στην Τουρκία, στην Ιορδανία, στη Γερμανία, στην Αμερική, παντού. Αν η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει, ας ζητήσει λεφτά από τις αραβικές χώρες για να φιλοξενήσει όσο χρειαστεί τους πρόσφυγες πολέμου. Η Τουρκία έχει 1 εκατομμύριο πρόσφυγες και τους έχει φτιάξει κατασκηνώσεις. Στη Γερμανία τούς δίνουν αμέσως σπίτι, άσυλο και δυνατότητα να πάει το κάθε παιδάκι σχολείο.

 

«Η πρεσβεία μας δεν υπάρχει πια, ποιος θα βοηθήσει;»

 

* Ευχαριστούμε τον διερμηνέα Αμπντούλ Νταρουίσι για την πολύτιμη βοήθειά του