Ο οργανισμός, με μια παράνομη και εκβιαστική επιστολή προς νυν και πρώην εργαζομένους του, θεωρεί ως «αχρεωστήτως εισπραχθέντα» ποσά που δεν παρακρατήθηκαν από το 2004 για απεργίες ή που δόθηκαν για επιδόματα σε συμβασιούχους

Του Δημήτρη Αγγελίδη

Μια παράνομη και εκβιαστική επιστολή, που δοκιμάζει τη λογική, ταχυδρομεί μετά το Πάσχα ο ΕΟΤ σε όσους έχουν εργαστεί στον οργανισμό τα τελευταία εννιά χρόνια. Σ' αυτήν τους ζητά να επιστρέψουν ποσά που δεν παρακρατήθηκαν από το 2004 για απεργίες ή που δόθηκαν για επιδόματα σε συμβασιούχους που δεν τα δικαιούνταν, διαφορετικά θα τα παρακρατήσει από τον ασφαλιστικό φορέα (για τους συνταξιούχους) ή από την εφορία (για τους συμβασιούχους και όσους παραμένουν εργαζόμενοι).

Στην επιστολή, ο ΕΟΤ ορίζει το ποσό που θεωρεί «αχρεωστήτως εισπραχθέν» από τον παραλήπτη της επιστολής, χωρίς να παραθέτει καμία αναλυτική κατάσταση του πώς προκύπτει – απλώς ημερομηνίες.

Επίδειξη αυταρχισμού

Στη συνέχεια, ζητά από τον παραλήπτη να καταθέσει μέσα σ' ένα μήνα τα χρήματα σε λογαριασμό του ΕΟΤ με την ένδειξη «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑΣ». Η επίδειξη αυταρχισμού κορυφώνεται στην τελευταία παράγραφο, που αρνείται στον παραλήπτη της επιστολής κάθε περιθώριο αμφισβήτησης και τον προειδοποιεί πως «αν δεν αποδεχτεί την ανωτέρω λύση ή αν έχει διαφορετική άποψη», το ποσό θα παρακρατηθεί από την εφορία ή τον ασφαλιστικό φορέα.

Με την κίνηση αυτή, ο ΕΟΤ επιχειρεί να εκμεταλλευτεί τα πορίσματα του ελέγχου μισθοδοσίας που έκανε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους το 2011, φτάνοντας μέχρι το 2004. Ο έλεγχος έδειξε, μεταξύ άλλων, ότι δεν παρακρατούνταν από τη μισθοδοσία οι ημέρες των απεργιών και δίνονταν επιδόματα σε συμβασιούχους χωρίς να τα δικαιούνται. Η ευθύνη πάντως ανήκει πλήρως στις διοικήσεις του οργανισμού (ήταν πάγια τακτική του ΕΟΤ από την ίδρυσή του το 1950 να μην παρακρατά τα ημερομίσθια των απεργιών, τακτική που σταμάτησε πρόσφατα με την κρίση και τον πολλαπλασιασμό των απεργιακών κινητοποιήσεων) και όχι στους εργαζόμενους, που καλούνται τώρα να πληρώσουν ποσά (φτάνουν και τα 700 ευρώ, ανάλογα με τις ημέρες απεργίας και το μισθολογικό καθεστώς) τα οποία αποκτούν άλλη αξία στο σημερινό οικονομικό περιβάλλον της κρίσης και της κατακρήμνισης των μισθών. Αλλωστε, πολλοί συμβασιούχοι που καλούνται να πληρώσουν είναι σήμερα άνεργοι.

Χωρίς υπολογισμό

Επιπλέον, ο υπολογισμός των ποσών δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση και ενέχει αδικίες: «Εγώ φορολογήθηκα για εκείνα τα λεφτά. Πώς θα τα επιστρέψω και θα πληρώσω το ένσημό μου; Κι αν στο τέλος μού λείπει ένας μήνας να βγω στη σύνταξη, ποιος θα μου τον καλύψει; Είναι τσαπατσουλιά αυτή η κίνηση και συναντά την αντίθεση πολλών εργαζομένων», λέει στην «Εφ.Συν.» εργαζόμενος του ΕΟΤ με ενεργό συνδικαλιστική δραστηριότητα.

Στο παρελθόν, σκόνταψαν σε νομικά προβλήματα παρόμοιες κινήσεις του οργανισμού να απαιτήσει από τους εργαζόμενους επιστροφή χρημάτων. Αυτή τη φορά, ο οργανισμός έστειλε επιστολή στους εργαζόμενους, χωρίς πάντως να έχει λύσει τα νομικά προβλήματα και ελπίζοντας ότι θα εκβιάσει την υπογραφή τους.

Αρκετοί εργαζόμενοι δέχτηκαν να υπογράψουν. Πολλοί ζητούν να τους δοθεί η αναλυτική κατάσταση του ποσού και επιφυλάσσονται να απαντήσουν στη συνέχεια, ενώ άλλοι σκέφτονται να ακολουθήσουν τη νομική οδό.

………………………………………………

Εξω από κάθε όριο καλής πίστης

Μετέωρη και σίγουρα με τόσα νομικά κενά η σχετική απόφαση του ΕΟΤ για επιστροφή ημερομισθίων από απεργίες που καθίσταται αυτοδικαίως εκτός νόμου. Εξω λοιπόν από κάθε έννοια χρηστών ηθών και καλής συναλλακτικής πίστης, η διοίκηση του ΕΟΤ ζητά επιστροφή χρημάτων για απεργιακές κινητοποιήσεις που έγιναν ακόμη και στο μακρινό 2005!

Καθίσταται σαφές ότι, ακόμη και αν υπάρχει σχετικό δικαίωμα του ΕΟΤ, τούτο δεν μπορεί να ασκηθεί αφού εμπίπτει στην ακριβή έννοια της αποδυνάμωσης δικαιώματος. Θα πρέπει να επισημανθεί ότι κατά πάγια πρακτική και από συστάσεως του Οργανισμού (δηλαδή από το 1950!) δεν παρακρατούνταν από τη μισθοδοσία οι αμοιβές για την ημέρα απεργίας. Είναι τέτοια η χρονική διάρκεια που είχε δημιουργήσει την πεποίθηση στους εργαζομένους ότι δεν παρακρατείται η αμοιβή για την ημέρα απεργίας. Οπως λοιπόν έχει κριθεί στην περίπτωση της μακράς αδράνειας, δεν απαγορεύεται απλώς η άσκηση του δικαιώματος, που σημαίνει ότι το δικαίωμα υπάρχει και δεν καταλύεται, αλλά επέρχεται η αποδυνάμωσή του, με συνέπεια το αποδυναμωμένο δικαίωμα να είναι σαν αποσβεσμένο.

Ωστόσο, δεν είναι το μοναδικό παράπτωμα της διοίκησης του ΕΟΤ, που φαίνεται ότι επιλέγει να κινείται εκτός νόμου. Ετσι, υιοθετεί την πολιτική «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και ουσιαστικά ζητά από συνταξιούχους, συμβασιούχους και εργαζόμενους να αποδώσουν τα χρήματα που εκείνη θεωρεί ότι της οφείλονται χωρίς να δίνει κανένα δικαίωμα και να θεσπίζει κάποια διαδικασία έκφρασης αντιρρήσεων. Τέλος -και εδώ εντοπίζεται η μέγιστη κακοπιστία της διοίκησης του ΕΟΤ- ακριβώς επειδή δεν μπορεί να κατάσχει μισθό, μεταθέτει τις ευθύνες στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία, ώστε να πρέπει αυτές οι υπηρεσίες να παρακρατήσουν τα δήθεν οφειλόμενα ποσά, πολλά από τα οποία, πέραν όλων των υπολοίπων, είναι και παραγεγραμμένα.

Τζώρτζης Ρούσσος