Του Ν. Ασημακόπουλου

Το χθεσινοβραδινό 3-1 από την Τότεναμ ήταν παιχνίδι – μάθημα για όλους στον Παναθηναϊκό. Δείχνει από τη μια πόσο μετράει η φανέλα στην Ευρώπη απέναντι σε οποιοδήποτε όνομα κι από την άλλη, πόσο διαφορετικοί παίκτες χρειάζονται για να μπορούν να τη σηκώσουν, όχι απλά την πρώτη μία ώρα, αλλά σε ολόκληρο 90λεπτο ματς.

Αυτή τη φορά δεν μπορούμε να μιλήσουμε ούτε για τα… βουντού του Ρότσα, ούτε για… τις μαύρες καρφίτσες! Ο αγώνας ήταν καθρέφτης και οδηγός για όσα θα πρέπει να γίνουν αλλά… δεν θα γίνουν.

Από τη μια είχαμε τη μελέτη και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που έχουν οι σημερινοί «πράσινοι» ποδοσφαιριστές που έφτασαν κάποιες στιγμές στο 150% εκείνου που μπορούν να δώσουν! Κι από την άλλη, είδαμε την ξαφνική κατάρρευση με το που έφαγαν το δεύτερο και παράτησαν την προσπάθεια.

Ετσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δύσκολο να μαντέψει κανείς αν η χθεσινοβραδινή προσπάθεια θα κάνει καλό ή κακό, μπροστά στο ντέρμπι που έρχεται κόντρα με τον Ολυμπιακό.

Ναι μεν η ομάδα μπορεί να κρατήσει και να μελετήσει το πρώτο μισό του δευτέρου ημιχρόνου, εκεί που οι περισσότεροι έδειξαν μεγάλες και ώς ένα βαθμό ξεχασμένες αρετές.

Απορρύθμισαν μετά το γκολ του Ζέκα την Τότεναμ, δεν την άφησαν να κάνει φάση μέχρι το 75′ , πήραν γήπεδο, κυριάρχησαν στα χαφ, άνοιξαν το παιχνίδι, έχασαν κι άλλη μεγάλη ευκαιρία με τον Τοτσέ και γενικά έπαιξαν όσο μπορούσαν, μέχρι που… τα έφτυσαν.

Ζήτημα, όμως, αν θα μπορέσουν να ξαναβγάλουν τα ίδια πράγματα σε δεύτερο σερί παιχνίδι μετά από τρεις μέρες και με την κούραση που φέρνουν μαζί τους στην Αθήνα. Από την άλλη, ένα ματς είναι και μάλιστα ντέρμπι…

Το πράγμα αρχίζει να αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' όσο περιμέναμε…