Yποσημειώσεις

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μικρούληδες, εαυτούληδες, πονηρούληδες οι πολιτικοί ταγοί εξακολουθούν να στριμώχνονται γύρω από τις καρέκλες της εξουσίας για να σώσουν, λέει, την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα δεν σώζεται. Πάει απ' το κακό στο χειρότερο. Αυτό βεβαίως δεν τους πολυνοιάζει, μαθητεύοντας όμως στο να δένουν τα κορδόνια των υποδημάτων των ισχυρών συνειδητοποιούν ότι και η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται να τους αποτινάξει. Ενας ραγιαδισμός πλανάται στις ελληνικές συνειδήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα ή όπως μετράει τον χρόνο ο καθένας για την αλήθεια του.

Ενα μικρό μόνο κομμάτι της κοινωνίας φαίνεται να 'χει διαρρήξει τους δεσμούς του μ' αυτούς τους κυρίους της εξουσίας. Οι πολλοί, αν και φωνάζουν και διαμαρτύρονται, εξακολουθούν να πιστεύουν στα κόμματά τους! Αδύνατον να ξεφύγουν από την τεράστια αυταπάτη της δήθεν ασφάλειας που τους προσφέρουν τα κόμματα του συστήματος. Το εξωφρενικό είναι (μα, είναι;) ότι δεν ντρέπονται όταν το υποστηρίζουν χωρίς κανένα επιχείρημα.

Δικαίωμά τους, αλλά δικαίωμα και του κοινωνικού θυμού να ενοχλείται και να φουντώνει, χωρίς, προς Θεού, να στρέφεται εναντίον τους. Δεν μπορείς να ξεβολέψεις έναν βολεμένο, ώστε να τον πείσεις ότι η βολή του είναι εύθραυστη, ψευδής, ευάλωτη στις απαιτήσεις και ορέξεις ντόπιων και ξένων «ηγετών». Θα σπάσεις τα μούτρα σου, τόση η αντοχή του τείχους που υψώνουν γύρω τους οι βολεμένοι (ή μήπως φοβισμένοι;). Είναι κρίμα γιατί έτσι δεν βλέπουν αυτό που κοχλάζει στους νέους καιρούς, δεν σέβονται τα νέα μηνύματα, τα νέα κινήματα που προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο από τα «κάτω». Ακριβώς γι' αυτό δεν τα σπουδάζουν, δεν τα αποδέχονται, αρνούνται να συμμετάσχουν στο ψέλλισμα έστω της αμφισβήτησης. Αυτοοργάνωση; Α, πα, πα. Χρειαζόμαστε ηγέτες, έστω και μαλάκες, έστω και ανίκανους, αυτοί, όμως, διασφαλίζουν την ιεραρχία και την πολύτιμη (!) ησυχία μας, παρακαλώ. Ποιος να τρέχει τώρα για την αποδόμηση του πολιτικού συστήματος και την εκ νέου δόμησή του; Καλά είμαστε εδώ, έστω και υφιστάμενοι βασανιστήρια από τους κυρίους «ηγέτες». Κουτσά-στραβά θα τα «φέρουμε γύρω» ώσπου να φτιάξουν τα πράγματα.

Διότι, ναι, πολλοί είναι αυτοί που ελπίζουν ότι θα βελτιωθεί η οικονομική τους κατάσταση, ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι θα γίνουν μάγκες… Αρνούνται πεισματικά να δουν τον κατήφορο της οικονομίας. Πώς αλλιώς όταν δεν συνδυάζουν την ανέχεια με την εξαφάνιση αξιών και ηθικών κανόνων διαιώνιων από τη λαίλαπα του σολιψισμού. Αφού λοιπόν εξακολουθούν να ζουν στις ψευδαισθήσεις τους, χλευάζουν τα κινήματα αλληλεγγύης που προσπαθούν να σώσουν εκείνες τις αξίες που προάγουν την ειρήνη και τον πολιτισμό, αντί να σιωπήσουν και να δείξουν κάποιο σεβασμό στην προσπάθεια της κοινωνίας να εαυτοσκοπηθεί, να δομηθεί και να αναδυθεί στο πολιτικό προσκήνιο διεκδικώντας τη θέση της στο πολιτικό σύστημα. Εννοείται, να ανατρέψει το υπάρχον εγκαθιδρύοντας ένα άλλο, πιο άμεσο, πιο δίκαιο, πιο δημοκρατικό. Με λίγα λόγια, δημοκρατικό. Αλλά είπαμε` ποιος, πού, πότε να τρέχει δώθε-κείθε… χωρίς κόμματα, χωρίς «ηγέτες»…

[email protected]