Της Πέννυς Παναγιωτοπούλου*

Οταν ανακοινώθηκε το κλείσιμο της ΕΡΤ, δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ακόμη χειρότερα, δεν μπορούσα να πιστέψω την προπαγάνδα που εξαπολύθηκε εναντίον της ξαφνικά, λες και όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην τωρινή κυβέρνηση, αλλά και στην προηγούμενη, δεν ήτανε οι ίδιοι που την απαξίωναν και δεν την άφηναν να αξιοποιήσει όλο το ανθρώπινο δυναμικό, εσωτερικών και εξωτερικών συνεργατών που είχε.

Αυτοί δεν διόριζαν ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο, αυτοί δεν επέβαλλαν την ενημέρωση με τον τρόπο που τους συνέφερε; Αυτοί δεν απέλυαν τις ελεύθερες φωνές κατά το δοκούν; Και στις δύο τελευταίες διοικήσεις, αυτοί δεν την απογύμνωσαν από το πρόγραμμά της, αναγκάζοντάς την σε επαναλήψεις, μη υπογράφοντας σχεδόν καμιά ανάθεση, ούτως ώστε να πιστέψει ο κόσμος πως αυτή η φτώχεια και η έλλειψη προέρχεται από ανικανότητα και όχι από σκοπιμότητα;

Αλλά ακόμη και έτσι απαξιωμένη, και απορρυθμισμένη, καλύτερη δεν είναι από το ζοφερό αηδιαστικό τοπίο των ιδιωτικών καναλιών; Πιο κερδοφόρα, με σημαντικά πλεονάσματα, ικανή αυτή μόνο να συνεισφέρει στο πολιτιστικό τοπίο της χώρας. Μια φίλη, έξω απο τον χώρο μας τελείως, μου 'πε το αυτονόητο, πως όταν άνοιγε ένα κρατικό κανάλι, ακόμη και σε εκπομπές που δεν της άρεσαν, πάντα είχε κάτι να μάθει. Τώρα;

Τώρα τίποτα!

Και μη μου πείτε πως κλείνει για να εξυγιανθεί και ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος! Μάλλον το αντίθετο θα έλεγα. Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς ότι αυτοί, που την κλείνουν με τέτοιο τρόπο, και προσβάλλουν καθε δημοκρατικό ιδεώδες, αλλά, ακόμη χειρότερα, προσβάλλουν την νοημοσύνη μας, έχουν στόχο να την εξορθολογίσουν!!! Μια κυβέρνηση με τέτοια «πυγμή» δεν μπορούσε να το κάνει με το «μαγαζί» ανοιχτό; Το λέω μάγκικα, γιατί έτσι συμπεριφέρονται.

Πιστεύω και εγώ, όπως όλοι, ότι η ΕΡΤ θα μπορούσε να εξυγιανθεί, αν και η λέξη με ενοχλεί, και να εκπέμπει σούπερ πρόγραμμα και να 'ναι το καμάρι μας και θα 'χα χίλιες ιδέες να συνεισφέρω. Αλλά όχι τώρα. Τώρα πρέπει να πολεμήσουμε να την κρατήσουμε ανοιχτή. Κάθε καλοπροαίρετη κριτική που ασκείται -βλέπε χλιαρές ανακοινώσεις Εταιρείας Σκηνοθετων και Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογραφου- είναι άκαιρες και πολιτικά προσφέρουν μόνο νερό στον μύλο αυτών που έχουν συμφέρον να συρρικνωθεί. Αυτών που μιλάνε για νούμερα και ακροαματικότητες. Αυτή η χώρα έχει γεμίσει πολιτικούς και πολιτικάντηδες, ενώ στην πραγματικότητα χρειάζεται πολεμιστές!

* Σκηνοθέτις της ταινίας «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί: Ο μπαμπάς μου». Η νέα της, «September», κάνει την πρεμιέρα της σε λίγες μέρες στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι.