Της Αννας Δαμιανίδη

Από την ΕΡΤ μού άρεσαν τα ξένα σίριαλ που έδειχνε φέτος, παρακολούθησα τα περισσότερα, δείγμα ότι γέρασα, αφού είχα να δω τηλεόραση από τότε που τα παιδιά μου ήταν μωρά κι έβαζα ταινίες μέσα στη νύχτα να με αποκοιμίσουν. Το δανέζικο «Μπόργκεν» έκλεισε τελευταίο τη σεζόν, με την πρώην πρωθυπουργό να μη δέχεται νέα θέση πρωθυπουργού σε συμμαχική κυβέρνηση, για λόγους κομψότητας, όπως το είδα τουλάχιστον. «Μα, να γίνω πρωθυπουργός με 17%;» αναρωτιόταν η πρωταγωνίστρια λίγο πριν ζητήσει υποχωρήσεις από το δεξιό κόμμα σε θέματα μετανάστευσης και ποινικής ευθύνης ανηλίκων για να στηρίξει κυβέρνηση συνεργασίας. Οπως λέμε, μα πάει το ροζ με το πράσινο, τα μυτερά παπούτσια με μπλου τζιν, το σορτς με πλαδαρά γόνατα; Η απάντηση είναι όντως υποκειμενική, διαφέρει σε μήκη και πλάτη του κόσμου, ωστόσο η ευαισθησία για τα θέματα κομψότητας δεν έχει εξαφανιστεί, αυτό ήταν το μήνυμα της λήξης.

Γενικά στο σίριαλ αυτό γίνονταν τρομερά πράγματα. Κατ' αρχήν η πρωταγωνίστρια ήταν ηγέτις ενός κόμματος μετριοπαθών, αν είναι δυνατόν. Η λέξη και μόνο θα σκόρπιζε τρόμο στην ελληνική πολιτική. Ακου, μετριοπαθών! Πέρα από όσα μας έδειχναν στην καθημερινή ζωή της πρωταγωνίστριας, πρωθυπουργός και να μαγειρεύει μόνη της, να κυκλοφορεί στην πόλη σαν πολίτης, να πηγαινοφέρνει τα παιδιά της στο σχολείο και διάφορα άλλα βόρεια πράγματα που ακόμα κι αν γινόμασταν Δανία του Νότου θα αργούσαμε να αποδεχτούμε, υπήρχε κι η φιξιόν του πολιτικού παζαρέματος. Τα ζητήματα παζαρεύονταν, σου δίνω τόσο, μου δίνεις όσο αναλογεί στις ψήφους και στην απήχησή σου. Μπορεί να είσαι δεξιός, που βγήκες κραδαίνοντας αυστηρότητα απέναντι σε ανήλικους εγκληματίες ή σε παράνομους μετανάστες, αλλά για να σε στηρίξω θα υποχωρήσεις κάπως. Απίστευτο, αλλά να, στο σενάριο ο ξινός ηθοποιός, που παριστάνει τον αντίπαλο της πρωταγωνίστριας, δέχεται το παζάρεμα και συζητάει μαζί της. Πολλή συνδιαλλαγή, αδερφάκι μου. Πολύ πάρε- δώσε. Για φαντάσου, ντροπής πράγματα αυτοί οι Δανοί. Και στα πορνό πρώτοι ήταν πάντα, τι περιμένεις;

Ομολογώ ότι εξεπλάγην με την απήχηση που είχε το σίριαλ στο ελληνικό κοινό. Τόσος κόσμος να βλέπει ιστορίες διαπλοκής του Τύπου με την πολιτική ενός κόμματος μετριοπαθών; Θα πρέπει να σοκαρίστηκαν πολύ οι ψηφοφόροι κομμάτων που μόνο μετριοπαθή δεν είναι, που ποτέ δεν παζαρεύουν, δεν διαπραγματεύονται, δεν υποχωρούν. Αλλά εντάξει, έργο ήταν, κάτι σαν επιστημονική φαντασία. Ενας άλλος πλανήτης με πολλές ξανθιές που δεν είναι χαζές και διάφορα παράξενα, με λίγα στοιχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς να έχουν διατηρηθεί στο σενάριο, όπως καβγάδες ζευγαριών που χωρίζουν, ή ερωτικές ιστορίες που ξενερώνουν, για να μας ξεγελάσουν ότι άνθρωποι είναι κι αυτοί σαν εμάς και θα μπορούσε να συμβαίνει στον καθένα αυτό που συνέβαινε σε πρωθυπουργούς και βεντέτες της τηλεόρασης.

Κρίμα να μη γυρίζουμε εδώ τέτοια σίριαλ, να εξαγάγουμε λίγη έλλειψη μετριοπάθειας προς Βορρά, λίγο αδιαπραγμάτευτο απ' το τόσο που μας περισσεύει, που μας έχει βγει από τ' αυτιά, λίγο ανυποχώρητο, λίγο τσαμπουκά, τέλος πάντων, και κόκκινες γραμμές, πολλές κόκκινες γραμμές. Κάπως πρέπει να κάνουμε ανταλλαγή αξιών οι δυο Δανίες.