Του Γιώργου Σταματόπουλου

Η πλήθουσα σελήνη συνέπεσε τούτον τον Ιούνιο με το στεφάνωμα της νέας κυβέρνησης από το μεγαλειώδες μηδέν της πολιτικής δύναμης της χώρας. Αυτή είναι η ισχύς της: Χρυσοχοΐδης, Αβραμόπουλος και λοιποί αστέρες της Κεντροδεξιάς. Παρ’ όλα αυτά αντιδρούμε λες και αλλάζει η μορφή του πολιτικού μας συστήματος. Η νέα κυβέρνηση βάζει τα πράγματα στη θέση τους: τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη, ώστε να πάψουν να έχουν αυταπάτες και οι τελευταίοι, ηρωικοί(;), ψηφοφόροι τού πάλαι ποτέ (πολύ παλαιποτέπολαι) Σοσιαλιστικού Κόμματος, που κάποτε κόμπαζε -δικαίως- για το κοινωνικό του έρεισμα. Αυτάρεσκοι και πανσέληνοι οι αναβαπτισθέντες πολιτικοί όρκο βαρύ θα πάρουν να σώσουν επιτέλους τη χώρα και ας προκαλούν τον γέλωτα σε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής (και ευρωπαϊκής) πολιτικής σκηνής. Είναι αστείρευτη η ασθένεια της μικροπολιτικής, έχει όμως, μεγάλη απήχηση στο πόπολο, αλλά και στην περίφημη (ανύπαρκτη) αστική τάξη. Πόσω μάλλον τώρα που στον κορμό της νέας κυβέρνησης συμμετέχουν τα αστέρια του ακροδεξιού φάσματος (ο θεός να βάλει το χέρι του). Απαγκιστρωμένοι άπαντες από την «ενοχλητική» παρέμβαση και γκρίνια της Δημοκρατικής Αριστεράς, βαδίζουν περήφανοι και βέβαιοι προς τη νίκη (ή μήπως προς την ήττα;). Δεν θα σταματήσει ποτέ τούτο το πανηγύρι, διότι έχει σημασία για πολλούς οίκους συμφερόντων ποια πρόσωπα θα αναλάβουν νευραλγικά σημεία του κρατικού μηχανισμού. Αρα καλώς γίνονται όλα αυτά τα ανασχηματιστικά θεατριλίκια για μερικούς. Εντάξει. Για τους πολλούς είναι το πρόβλημα, που δέρνουν μεταξύ εξαθλίωσης και αυτοκτονίας. Δεν έχουμε μελετήσει σοβαρά τον πολύ μεγάλο αριθμό αυτών των αυτοκτονιών…

Οι δύο ήλθαν ες σάρκαν μίαν τουλάχιστον και το ιδεολογικό σκηνικό αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Θα το παραδεχτούμε ή θα εξακολουθούμε να καταναλισκόμεθα σε ευκλεείς πομφόλυγες για τη διαχωριστική γραμμή συντηρητικών-εκσυγχρονιστών; Ο υπέρμετρα φιλόδοξος Βενιζέλος άρπαξε τη θέση του αντιπροέδρου ελπίζοντας ότι θα βρει την κατάλληλη στιγμή για την κατάληψη της πολυπόθητης πρωθυπουργίας. Ανασχετικός παράγοντας θα μπορούσε να είναι το πολιτικό παρελθόν του καθενός, αλλά τελικά είναι ίδιοι όλοι. Τόσο συμβιβασμένοι μπροστά στα μικρά συμφέροντα; Αλλά δεν φταίει η κοινωνία όσο το ετοιμόρροπο πολιτικό σύστημα. Είναι τόσος ο τρόμος από πιθανή τελική κατάρρευση ώστε δίνουμε συγχωροχάρτι σε δεξιούς και σοσιαλιστές και σε οποιονδήποτε, αρκεί να πιστέψουμε ότι μπορούν να μας βγάλουν από τον βούρκο της ανέχειας και της παρανόησης. Πάντως στο πανηγύρι του ανασχηματισμού συμμετέχουμε με ευκολία και ενδιαφέρον και ας γνωρίζουμε το ολίγιστον αυτών που καταλαμβάνουν θέσεις κυβερνητικές. Είναι η ψευδαίσθηση του νέου, του προσδοκώμενου, του άγνωστου. Φρούδες ελπίδες, αλλά εμείς εκεί, συνεπείς ως προς τη συμμετοχή μας στο ψεύδος και τους θεατρινισμούς. Τέλος πάντων, οι νέοι χρισθέντες υπουργοί και αξιωματούχοι θα ορκιστούν σήμερα σε ιερά και όσια ότι θα παλέψουν να μας σώσουν. Ας τους φωτίσει η πανσέληνος. Και ας παραμείνουμε υγιείς εμείς οι υπόλοιποι συμφωνώντας με τον μεγάλο Γερμανό απαισιόδοξο ότι πρώτιστον μεταξύ των ανθρώπων είναι η υγεία. Τα υπόλοιπα ακολουθούν.

[email protected]