Π. Μαλντίνι: «Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο Special One, Two ή Three για να θριαμβεύσει»

Της Β. Παπαντωνοπούλου

Ταπεινός, ήρεμος, αξιόπιστος, ευπρόσιτος, ικανός να μιλάει ώρες για ποδόσφαιρο. Στο Μιλανέλο, ήταν συχνοί οι καφέδες με τον Αντριάνο Γκαλιάνι, οι ποδοσφαιροκουβέντες με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι και η ηρεμία την ώρα της λήψης των σοβαρών αποφάσεων.

Αυτή την ηρεμία ονειρεύτηκε (ή ζήλεψε;) ο Φλορεντίνο Πέρεθ στο προπονητικό κέντρο της Ρεάλ Μαδρίτης και γι’ αυτό προχώρησε στο φλερτ και στη συνέχεια στη σχέση με τον Κάρλο Αντσελότι.

Η πρόσληψη δείχνει να κλείνει έναν κύκλο, ακριβώς δέκα χρόνια από την ημέρα που άνοιξε. Τότε, το 2003, ο πρόεδρος των «μερένγκες» αποφάσισε ότι ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε των δύο Τσάμπιονς Λιγκ και των δύο πρωταθλημάτων Ισπανίας δεν διέθετε αρκετό «γκλάμουρ» για να προπονεί τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, τον Ζινεντίν Ζιντάν, τον Λουίς Φίγκο, τον Ραούλ, τον Ρονάλντο, τον Ικερ Κασίγιας… Ξεκίνησε λοιπόν ένα σαφάρι τεχνικών: Κάρλος Κεϊρόζ, Μαριάνο Γαρθία Ρεμόν, Βαντερλέι Λουξεμπούργο, Χουάν Ραμόν Λόπεθ Κάρο, Μανουέλ Πελεγκρίνι και Ζοσέ Μουρίνιο. Μετά την απόλυση – εξπρές του Πελεγκρίνι και την πρόσφατη ομολογία αποτυχίας του εγωπαθούς Πορτογάλου, η σκυτάλη του πάγκου περνάει πάλι σε έναν προπονητή ικανό στη διαχείριση των αποδυτηρίων, με χιούμορ και φιλική διάθεση, παρά με φωνές και αυταρχικότητα.

Ο Πάολο Μαλντίνι θυμάται ότι ο Κάρλο Αντσελότι έλεγε ανέκδοτα στα αποδυτήρια της Μίλαν πριν από έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Οι παίκτες των «ροσονέρι» γελούσαν μέχρι δακρύων, ενώ οι αντίπαλοί τους ούτε καν ακούγονταν.

Ο πρώην αρχηγός των Μιλανέζων έχει λόγια νοσταλγίας για τον πρώην συμπαίκτη και προπονητή του. Τον περιγράφει ως έναν ντροπαλό άνθρωπο που φερόταν με μεγάλη ευγένεια και σπάνια θύμωνε. Αυτές οι σπάνιες φορές θα ήταν στην πιο αναπάντεχη στιγμή, όπως στο Λουγκάνο, όταν είχε χάσει η Μίλαν σε φιλικό καλοκαιρινής προετοιμασίας από μια ομάδα Γ’ κατηγορίας Ελβετίας. Εκείνη την ημέρα, το μέτωπό του κατακοκκίνισε και άνοιξε ο ασκός του Αιόλου. Φώναξε άσχημα στους παίκτες, τους κατηγόρησε, τους αιφνιδίασε. Κατόπιν, μετανιωμένος, ζήτησε συγγνώμη.

«Κατά βάθος είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος», λέει ο Μαλντίνι. «Οταν ηρέμησε από το ξέσπασμά του, ρώτησε: «Πάολο, πιστεύεις ότι έκανα λάθος;»».

«Το μυστικό των επιτυχιών μας εντοπιζόταν στο ότι ήταν ένα νορμάλ άτομο», διαβεβαιώνει ο Μαλντίνι. «Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ο Special One, Two ή Three για να θριαμβεύσει. Αρκεί να έχει ισορροπία και να κρατιέται κάτω από το βάθρο όπου κάποιοι εξελίσσονται σε… διάττοντες αστέρες μπροστά στις κάμερες».

Ως παίκτης ήταν κεντρικός μέσος. Τακτικά ευφυέστατος. Προέβλεπε τις κινήσεις των αντιπάλων και αντιδρούσε πρώτος απ’ όλους. Ποδοσφαιριστής έγινε στη Ρόμα, κάτω από τις οδηγίες του «μάγου» Λίντχολμ. Ομως, έζησε τη δόξα ως μέλος της μεγάλης Μίλαν του Σάκι, αγωνιζόμενος με τους Ράικαρντ, Εβάνι και Ντοναντόνι στο κέντρο. Εκείνη η ομάδα προκάλεσε ποδοσφαιρική επανάσταση, σε τέτοιο σημείο που ακόμα και σήμερα οι ομάδες να ακολουθούν τους κανόνες του Αρίγκο. Το σημαντικότερο είναι ότι αυτοί οι δύο προπονητές «ξύπνησαν» τον τεχνικό που έκρυβε ο Αντσελότι μέσα του. Πολύ πριν κρεμάσει τα παπούτσια του, είχε αποφασίσει τι θα έκανε μετά…

Ως Ιταλός προπονητής δεν θα μπορούσε παρά να εστιάζει στην τακτική. Τρελαμένος με την ισορροπία και την ανταγωνιστικότητα, θεωρεί ότι δεν υπάρχουν μη σημαντικά παιχνίδια. Στη Γιουβέντους και στη Μίλαν, εφηύρε νέα συστήματα. Το «χριστουγεννιάτικο δέντρο», για παράδειγμα, είναι δικό του: 4-3-2-1, με τους παίκτες να μειώνονται σε κάθε γραμμή έως ότου να φτάσουμε στην κορυφή της επίθεσης. Κάπως έτσι μπόρεσε να «χωρέσει» στην ίδια γραμμή τον Ντελ Πιέρο με τον Ζιντάν και τον Ζέεντορφ με τον Κακά…