→Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ανιχνεύει «σημάδια ανάκαμψης, εύθραυστα, αλλά υπαρκτά» για την Ελλάδα

Την ευρωπαϊκή παρουσία στην ευρωπαϊκή οικονομική κρίση δηλώνει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και αδειάζει το ΔΝΤ τονίζοντας ότι φρόντιζε «να λαμβάνει τις αναγκαίες αποστάσεις».

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών με συνέντευξή του στη βελγική εφημερίδα «Le Soir» εμφανίζεται συγκρατημένα αισιόδοξος ως προς την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας επισημαίνοντας ότι υπάρχουν «σημάδια ανάκαμψης, εύθραυστα, αλλά υπαρκτά». Και διαχωρίζει σαφώς τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν στην περίπτωση της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας σημειώνοντας πως οι προσπάθειές τους πέτυχαν, ενώ για την Ισπανία λέει ότι «συμπεριφέρεται καλά».

Ο κ. Σόιμπλε μπορεί να κρίνει θετικό σε γενικές γραμμές τον ρόλο του ΔΝΤ ως προς την αντιμετώπιση του χρέους, αλλά προσθέτει πως σε ορισμένες περιπτώσεις επέλεξε να κρατήσει ουδέτερη στάση, καθώς είχε τη δυνατότητα «να λαμβάνει τις αναγκαίες αποστάσεις» κατά τις διαδικασίες λήψης σημαντικών αποφάσεων, σε αντίθεση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ώς ένα βαθμό εξαρτάται από τα κράτη- μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Και βάλλει ευθέως πλέον κατά του ΔΝΤ τονίζοντας ότι οι αποστάσεις αυτές είναι σημαντικότερες από την οικονομική του συνεισφορά. Αναφέρει επίσης ότι το ΔΝΤ είναι ένας πελώριος οργανισμός με χιλιάδες λαμπρούς οικονομολόγους, στο πλαίσιο του οποίου υπάρχουν σήμερα διαφωνίες ως προς τις αποφάσεις που έπρεπε να υιοθετηθούν το 2010 για την Ελλάδα.

«Οπως είπε ο επίτροπος Ολι Ρεν, ούτε εγώ θυμάμαι να πρότεινε το 2010 το ΔΝΤ κούρεμα του ελληνικού χρέους» συνεχίζει ο κ. Σόιμπλε αναφέροντας ακόμη πως στην αρχή και επί μήνες ήταν ο μόνος που υποστήριζε τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, σε πείσμα ειδικών και οικονομολόγων που την ταύτιζαν με την καταστροφή.

«Τελικά αποφασίσαμε κούρεμα του χρέους κατά 53% και δεν συνέβη τίποτα. Η Ευρώπη είναι πάντα εδώ», σημειώνει ο Σόιμπλε.

Ο Γερμανός υπουργός τάσσεται και πάλι υπέρ της δημοσιονομικής σταθεροποίησης στα κράτη-μέλη της Ε.Ε., λέγοντας ότι το δίλημμα ανάπτυξη ή λιτότητα δεν υφίσταται, αφού μόνο οι «υγιείς» χώρες μπορεί να έχουν και «υγιή ανάπτυξη». Και καταλήγει πως ο μόνος δρόμος για την αύξηση των μισθών στην Ευρώπη είναι η εκ παραλλήλου αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών.

ΕΛ.Κ.