Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Δεν ήταν ήρωας, ούτε τίποτε τέτοιο. Ενα παιδί ήταν. Είχε βγει με τους φίλους του, κάθονταν έξω από το μπαράκι στα Εξάρχεια, είχαν μοιραστεί μια μπίρα στα τρία, μιλούσαν για τα κορίτσια, για ένα μήνυμα που πήραν ή δεν πήραν, για τους καβγάδες με τους γονείς και τις συγκρούσεις με τους δασκάλους. Οι εκπρόσωποι της τάξης με τις μαύρες στολές τους τον έκριναν επικίνδυνο –μόνο και μόνο επειδή ήταν ζωντανός. Τον σκότωσαν.

Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια κι ακόμη αντηχεί απίστευτο, παράλογο, εξοργιστικό. Σήκωσαν το όπλο που τους είχε εμπιστευτεί η πολιτεία για τη διαφύλαξη της τάξης και την προστασία των πολιτών και σκότωσαν αυτόν ακριβώς που υποτίθεται ότι θα προστάτευαν.

Ενα δεκαπεντάχρονο αγόρι που έχει βγει βόλτα στην πόλη του. Η είδηση διαδόθηκε σαν φωτιά. Τον έλεγαν Αλέξανδρο, αλλά το όνομά του δεν κατάφερε να τον προστατέψει από τους οπλισμένους άνδρες. Η πόλη βυθίστηκε στο πένθος, βουβάθηκε.

Τρομαγμένα παιδιά, κλεισμένα στα σπίτια, ζαρωμένα δίπλα στους γονείς τους, με το σοκ ζωγραφισμένο στα πρόσωπα, με τον φόβο να τα παραλύει. Κι όμως εκείνη τη νύχτα άναψαν τα κινητά τηλέφωνα και με μηνύματα συνεννοήθηκαν τα παιδιά να βγουν το πρωί να διαδηλώσουν, να ακουστεί ο θρήνος κι η φωνή τους.

Πολλά φοβόντουσαν κι έτσι επιστρατεύτηκαν μανάδες και πατεράδες. Πώς μπορεί να φοβάσαι την πόλη σου; Οι δρόμοι, οι πλατείες της σου ανήκουν. Τα παιδιά βγήκαν στους δρόμους μουδιασμένα. Ομως όσο περισσότερα μαζεύονταν, τόσο ο φόβος και η θλίψη μετατρέπονταν σε οργή. Το πλήθος πλημμύρισε το κέντρο της Αθήνας. Ανθρωποι καθόλου συνηθισμένοι σε διαδηλώσεις.

Πολλές γυναίκες και πολλοί άντρες μέσης ηλικίας που συνόδευαν τα ανήλικα παιδιά τους, καθηγητές που περπατούσαν δίπλα στους μαθητές τους και προσπαθούσαν να τους βάλουν σε σειρά, να τους έχουν όλους κοντά τους, να μετράνε κεφάλια: σαν να τους είχαν πάει σε εκπαιδευτική εκδρομή. Ολη μέρα, κάθε μέρα στον δρόμο. Την Αθήνα ακολούθησαν κι οι άλλες πόλεις της Ελλάδας.

Θα έλεγε κανείς ότι μετά το αχαρακτήριστο ατόπημα η καταστολή θα άλλαζε το πρόσωπό της. Και ναι, το άλλαξε. Εγινε ακόμη πιο σκοτεινή και σκληρή. Χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχουν επινοηθεί κατά καιρούς, από την κοινή προβοκάτσια μέχρι τα ληγμένα χημικά, από την προκλητική επίδειξη ισχύος μέχρι τις παράλογες προσαγωγές και συλλήψεις. Στο μεταξύ, καθώς περνούσαν τα χρόνια, άλλαξαν και οι πόλεις. Δεν κατοικούνται πια από εκείνο το πλήθος που συγκλονισμένο είχε υψώσει τη φωνή του να καταγγείλει.

Σήμερα είναι γεμάτες γκρίζα ανθρωπάκια χωρίς φωνή, κλεισμένα στον εαυτό τους. Τρομοκρατημένα με τρόπους πολύ πιο ύπουλους και διαβρωτικούς, την πείνα, την ανεργία, την ανασφάλεια και την έλλειψη προοπτικής. Αυτή η μορφή βίας είναι σίγουρα πιο αποδοτική από την άμεση αντιπαράθεση, γιατί είναι διαρκής και εξοντωτική και γιατί –ανεπαισθήτως, αλλά σταθερά- μας ισοπεδώνει.

Ομως αύριο είναι η μέρα του Αλέξη. Που εκείνη την αποφράδα 6η του Δεκέμβρη 2008 έγινε σύμβολο της ελπίδας μας και της προοπτικής μας. Για να τιμήσουμε τη μνήμη του ας ξαναγίνουμε πολύχρωμοι, πολύβουοι, πολλοί. Κι ας γεμίσουμε τις πόλεις μας με φωνές και χρώματα.