Του Θ. Ασημακόπουλου

Ενας «κλέφτης» ήρθε στην Ελλάδα για να γίνει παίκτης του Ολυμπιακού.

Μην πάει ο νους σας στο κακό. Ο Αλεχάντρο Ντομίνγκες δεν είναι ληστής, ούτε κάτι άλλο παράνομο. Ισα ίσα που έχει αποδειχτεί ήσυχος εκτός αγωνιστικών χώρων και άκρως συναισθηματικός με τις ομάδες που συνεργάζεται.

Οταν το 2000 πήγε στην Κίλμες, χωρίς περγαμηνές στο ενεργητικό του, αμέσως πήρε θέση βασικού και τη φανέλα με το νούμερο 10. Γι’ αυτό οι συμπαίκτες του τον αποκάλεσαν χαριτολογώντας «Τσόρι», που σημαίνει στην αργεντίνικη αργκό «κλέφτης». Ακόμα και σήμερα σε αυτό το όνομα απαντάει. Ετσι τον φωνάζουν όλοι του οι φίλοι. Τσόρι…

Η καριέρα του 32χρονου πια μεσοεπιθετικού είναι γεμάτη από οπαδικούς παρορμητισμούς, κάτι που σημαίνει και πως στον Πειραιά μπορεί να «κουμπώσει» και να ταιριάξει πολύ εύκολα.

Επειτα από μια χρονιά στην Κίλμες, λοιπόν, μεταπήδησε στη Ρίβερ Πλέιτ. Μαζί της πήρε τρία πρωταθλήματα και την αγάπησε όσο καμία άλλη. Και τον σύλλογο και τους οπαδούς. Γι’ αυτό αποφάσισε να γυρίσει το 2011, όταν η ομάδα υποβιβάστηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Β’ Κατηγορία. Τον Δεκέμβριο του 2009 ολοκλήρωσε την πενταετή καριέρα του στη Ρωσία, καθώς η Βαλένθια τον αγόρασε για 14 εκατομμύρια ευρώ.

Στις «νυχτερίδες» δεν είχε την απόδοση που περίμεναν και έπαιζε σπάνια. Ετσι γύρισε στη μεγάλη του αγάπη τη Ρίβερ, βοήθησε στην επάνοδο στα μεγάλα σαλόνια της Αργεντινής, αλλά αποχώρησε πέρσι. Ο λόγος; Τσακώθηκε με τον πρόεδρο Ντανιέλ Πασαρέλα, επειδή αυτός δεν είχε κάνει τότε πρόταση στη Βαλένθια για να τον αποκτήσει με μεταγραφή. Κοινώς δεν ήθελε να είναι δανεικός στην ομάδα που ένιωθε να ανήκει ολοκληρωτικά.

Με βαριά καρδιά επέστρεψε στην Ισπανία για λογαριασμό της Ράγιο Βαγεκάνο. Αφενός πείστηκε από το πρότζεκτ που του παρουσίασαν οι διοικούντες, αν και η έξοδος στην Ευρώπη χάθηκε στο τέλος, αφετέρου είδε πως η φανέλα των Μαδριλένων είναι σχεδόν όμοια με της αγαπημένης του Ρίβερ!

Εχει πει άλλωστε στο παρελθόν πως αγαπάει τα ερυθρόλευκα, οπότε η προτίμησή του στον Ολυμπιακό έχει μια ακόμα εξήγηση.

Τις καλύτερες εμφανίσεις στην καριέρα του πάντως τις έκανε στη Ρουμπίν Καζάν. Πήγε εκεί το 2004 και για τρία χρόνια ήταν το αστέρι της ομάδας. Το 2007 μετακόμισε στην πλούσια Ζενίτ Αγ. Πετρούπολης, αλλά στα δύο χρόνια παραμονής του, δεν εντυπωσίασε.

Μπορεί να έχει μείνει περίφημη η εμφάνισή του κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου, στο 4-0 για το Κύπελλο UEFA τη χρονιά που οι Ρώσοι κατέκτησαν το τρόπαιο, όμως γενικά παρουσίασε σκαμπανεβάσματα. Παράλληλα τσακώθηκε και με τον Ολλανδό προπονητή Ντικ Αντβοκάατ και τον Φεβρουάριο του 2009 πήγε πάλι στη Ρουμπίν. Σε 23 παιχνίδια σημείωσε 16 γκολ, αλλά στις δύο «λευκές» ισοπαλίες απέναντι στον Παναθηναϊκό (όμιλοι Τσάμπιονς Λιγκ 2009-10) δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό.