Του Σωτήρη Μανιάτη

Στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης όταν υπάρχουν έκτακτα γεγονότα, δημιουργούνται ειδικές συνθήκες, αναστέλλονται άδειες, ακόμα και απεργίες, «επιστρατεύονται» συνάδελφοι δημοσιογράφοι και τεχνικοί για να επιτευχθεί η καλύτερη κατά το δυνατόν κάλυψη και μπορούν να ενημερωθούν οι πολίτες.

Στις εφημερίδες μάλιστα αποφασίζονται μέχρι και ειδικές εκδόσεις, ακόμη κι αν αυτό εκτός από πρόσθετα έξοδα ενέχει και τον κίνδυνο να δημιουργηθεί σύγχυση στους αναγνώστες. Οπως για παράδειγμα έγινε πρόσφατα με τις εξελίξεις μετά την τρίτη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών για το λουκέτο και το μαύρο στην ΕΡΤ, την απόφαση του Φώτη Κουβέλη (ΔΗΜΑΡ) να αποχωρήσει από την τρικομματική συγκυβέρνηση με αποτέλεσμα να πάμε γρηγορότερα σε ανασχηματισμό.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σε επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν έκτακτες καταστάσεις, ειδικές παραγγελίες και πάει λέγοντας. Οι υπάλληλοι καλούνται στις θέσεις τους, καθώς θα πρέπει να αντιμετωπιστούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι έκτακτες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί.

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις θα θεωρούσε κανείς απολύτως λογικό, καθώς η χώρα μας βρίσκεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, να έχει ήδη αποφασιστεί ότι η Βουλή δεν θα κλείσει και δεν θα οδηγηθούμε στα γνωστά θερινά τμήματα όπου σχεδόν τίποτα δεν συμβαίνει. Θα παραμείνει ανοιχτή εν ολομελεία για να αντιμετωπίσει θεσμικά και δημοκρατικά όποια ζητήματα έχουν προκύψει ή αναμένεται να ανακύψουν. Κι όμως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να περνάει από το μυαλό των κομμάτων της συγκυβέρνησης. Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετωπιζόταν και πριν από λίγα χρόνια, όταν δεν υπήρχε οικονομική κρίση, δεν είχαμε αλλεπάλληλες περικοπές μισθών, συντάξεων, δαπανών και αυξήσεις φόρων, χαράτσια και πάει κλαίγοντας…

Ή κάτι μας διαφεύγει και η χώρα έχει ξεφύγει από τους κινδύνους που ελλοχεύουν εδώ και μια τετραετία, δεν υπάρχουν «μαύρες τρύπες» στον προϋπολογισμό, η χρηματοδότηση με βάση τα δανεικά υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της τρόικας βαίνει καλώς ή ορισμένοι στην κυβέρνηση έχουν άλλα σχέδια στο μυαλό τους. Τι να την κάνεις, για παράδειγμα, την Ολομέλεια του Κοινοβουλίου όταν μπορείς «να λύνεις και να δένεις» (κυρίως το δεύτερο) εκδίδοντας Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση -και με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη μέθοδο μέσα σε ένα μόλις χρόνο εννιά φορές-, σύντομα (αν όχι ήδη) δεν θα μιλάμε για κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Μήπως να σταματήσουμε και να πληρώνουμε βουλευτές και παρατρεχάμενους και να ξοδεύουμε ένα σκασμό λεφτά για αυτοκίνητα, φρουρές, έξοδα πολιτικών γραφείων, συμβούλων και γραμματέων τους, αφού η κυβέρνηση δεν τους έχει και ιδιαίτερη ανάγκη, να ξεμπερδεύουμε;

Ο δρόμος που έχει επιλέξει να τραβήξει η κυβέρνηση είναι άκρως επικίνδυνος. Δεν μπορεί να εφαρμόζεις υποτίθεται πολιτική διαρκώς με ΠΝΠ και μάλιστα όταν είναι εμφανές ότι δεν οδηγούν σε λύσεις, αλλά συχνά δημιουργούν πρόσθετα προβλήματα που έχουν και οικονομικό κόστος το οποίο δεν αντέχει ο ήδη διάτρητος προϋπολογισμός.

[email protected]