Ηταν Απρίλιος του 1991 όταν οι Massive Attack κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που είχε τίτλο «Blue lines». Τα τραγούδια, από το πρώτο κιόλας άκουσμα, είχαν έναν πρωτοφανή μαγνητισμό που δύσκολα μπορούσε κανείς να εξηγήσει τότε, καθώς ανακάτευαν την ηλεκτρονική μουσική με το χιπ χοπ, την νταμπ, τη σόουλ της δεκαετίας του ’70 ακόμα και τη ρέγκε.

Ονομάσαμε τη μουσική αυτή trip hop, της δώσαμε καταγωγή («σκηνή του Μπρίστολ»), βουτήξαμε στα σκοτεινά της μονοπάτια και απολαύσαμε την επιρροή που είχε στην ευρύτερη βρετανική σκηνή. Και μπορεί κανείς να μην υποψιαζόταν πόσο λαμπρή θα διαγραφόταν η συνέχεια, αλλά η αρχή είχε γίνει.

Αυτό το ιστορικό άλμπουμ επανεκδόθηκε (Virgin Records) και εδώ και μερικές μέρες βρίσκεται ξανά στα δισκοπωλεία. Στην πραγματικότητα, δεν πρόκειται απλώς για μια επανακυκλοφορία, καθώς όλα τα κομμάτια έχουν περάσει ριμάστερ και είναι μιξαρισμένα από την αρχή. Ο ήχος, λοιπόν, είναι πιο καθαρός, πιο αιχμηρός, πιο μελαγχολικός.

Η τριάδα των Massive Attack αποτελούνταν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από δύο djs (τον Daddy G και τον Mushroom) και έναν καλλιτέχνη των γκραφίτι (Ρόμπερτ ντελ Νάτζα). Αρχικά συστήνονταν ως «The Wild Bunch» και έστηναν πάρτι. Μέχρι που τους βούτηξε η Νένε Τσέρι και τους έστρωσε στη δουλειά.

«Ημασταν κάτι τεμπέλικα ρεμάλια που περιφερόμασταν στο Μπρίστολ μέχρι που η Νένε Τσέρι μάς έπεισε και μας έβαλε στο στούντιο», θυμάται ο Daddy G για εκείνες τις ανέμελες ημέρες που ηχογραφούσαν το παρθενικό τους άλμπουμ. «Πολλά από τα κομμάτια είναι φτιαγμένα στο σπίτι της, στο παιδικό δωμάτιο. Παρ' όλο που εγώ δούλευα ακόμα ως dj, προσπαθούσαμε να φτιάξουμε μουσική για το μυαλό και όχι για τα πόδια και τον χορό. Είναι η πιο φρέσκια και πιο δυνατή δουλειά μας».

Μαλακώνουν τις καρδιές

Υπερβολές; Καθόλου. Σύμφωνα με το BBC, ο δίσκος ακόμα και μια δεκαετία μετά παρέμενε από τις πιο συγκινητικές δημιουργίες της χορευτικής μουσικής. «Αυτά τα τραγούδια είναι ικανά να μαλακώσουν μια καρδιά και να εξιτάρουν το μυαλό των ακροατών. Εντονα και παθιασμένα όπως μια μπαλάντα του Μπερτ Μπάκαρα ή μια μελωδία του Πολ ΜακΚάρτνεϊ.

Επίσης το 2003 το «Blue lines» ήταν σύμφωνα με το «Rolling Stone» μεταξύ των 500 σπουδαιότερων δίσκων στη μουσική ιστορία. Από τότε μέχρι σήμερα βέβαια τα παιδιά από το Μπρίστολ πέρασαν από ιλιγγιώδεις διακυμάνσεις (αποχωρήσεις, νέα μέλη, αναρίθμητες ατυχίες με τους δημοσιογράφους που αδυνατούσαν να χωνέψουν την «αυθάδειά» τους).

Ακούγοντας ξανά το «Blue lines» γλυκαθήκαμε και θυμηθήκαμε μερικούς από τους λόγους που τους αγαπάμε τόσο πολύ (δεν είναι τυχαίο ότι έρχονται και ξαναέρχονται για συναυλίες στην Ελλάδα). Μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή να «απαιτήσουμε» επανεκδόσεις κι από τα υπόλοιπα σπουδαία τους άλμπουμ, όπως το «Mezzanine» (1998) και το «Protection» (1994);

Καλύτερα να κάνουμε υπομονή καθώς το συγκρότημα αυτή τη στιγμή βρίσκεται (πού αλλού) στο στούντιό του στο Μπρίστολ της νότιας Αγγλίας και ηχογραφεί τα νέα του τραγούδια. Μαζί τους έχουν και τον Τρίκι, o οποίος έχει μόλις επιστρέψει στους Massive Attack!

Τελικά, όντως, μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Το εξώφυλλο του «Blue lines» είναι λιτό και μονόχρωμο. Μοναδικό του «στολίδι» μια μικρή φλόγα. Ισως για να μας θυμίζει ότι η φωτιά που μας άναψαν πριν από 21 χρόνια καίει ακόμα.

Μ.Κ.