AΠΟΨΗ

Τα ελληνικά νοικοκυριά οδεύουν στη δεύτερη δεκαετία που κάνουν τις συναλλαγές τους όχι με τη δραχμή, αλλά με το νόμισμα του ευρώ, η αρχική όμως ευφορία γι' αυτήν την αλλαγή έχει κοπάσει, εάν δεν έχει αντιστραφεί πλήρως. Νιώσαμε τότε κάποια υπερηφάνεια, αισθανθήκαμε ότι ανήκουμε στην Ευρώπη, νομίσαμε πως από τη μια μέρα στην άλλη θα μπορούσουμε να αποκαλούμε εαυτούς Ευρωπαίους πολίτες.

Επρεπε να επέλθει η οικονομική κρίση για να επαναξιολογήσουμε με ψυχραιμία και καθαρό νου τα οφέλη ή τις επιπτώσεις από την είσοδό μας στη Νομισματική Ενωση.

Ο ευρωσκεπτικισμός δεν διακατέχει μόνο τους πολίτες αλλά και τα πολιτικά κόμματα, εξαιρουμένου του ΚΚΕ που εξ αρχής είχε δηλώσει την πλήρη αντίθεσή του για το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αντιληφθήκαμε, αίφνης, ότι υπάρχει τεράστιο δημοκρατικό έλλειμμα, ότι η κρίση έχει εισβάλει και στους θεσμούς, ότι οι «πλούσιες» χώρες του Βορρά δυσανασχετούν με τις «φτωχές» χώρες του Νότου, ότι ο εθνικισμός, αντί να απαλειφθεί, φουντώνει στις περισσότερες χώρες, ότι τα αποσχιστικά κινήματα διεκδικούν την αυτονομία τους.

Διαπιστώσαμε, δηλαδή, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι υπόθεση των πλουσίων, των τραπεζιτών και όχι των λαών και ότι η χώρα μας δεν είναι παρά ένας φτωχός συγγενής της περιφέρειας, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλαν οι κυβερνήσεις μας να μας πείσουν για το αντίθετο.

Η στάση μας άλλαξε όταν επλήγησαν βαρύτατα κατακτημένα δικαιώματα, κυρίως στον χώρο της Πρόνοιας, της Υγείας και της Παιδείας, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι καταλύθηκε η ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή.

Οι απαντήσεις των κομμάτων δεν είναι ικανοποιητικές (για το πώς, δηλαδή, φτάσαμε ώς εδώ). Ούτε ο (νεο)φιλελευθερισμός φταίει, ούτε οι συντηρητικές δυνάμεις, μήτε ακόμη τα 2,5 χρόνια λιτότητας που είχαν, όντως, δραματικές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των λαών του Νότου.

Εκείνο που συμβαίνει είναι αφ' ενός η απουσία κοινής στρατηγικής (κάτι που όσο πάει και απομακρύνεται, αφού επικρατούν τα εθνικά συμφέροντα της κάθε χώρας) και αφ' ετέρου η ύπαρξη ενός πολιτικού συστήματος που επιτρέπει να επιτίθενται τα κράτη στην κοινωνία.

Αν συνυπολογιστεί ότι οι διεθνείς οργανισμοί έχουν περιπέσει σε ανυποληψία, είναι φυσιολογικό σχεδόν να στεκόμαστε με δυσπιστία απέναντι στις προοπτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν έχει πολιτική βούληση και οι λαοί είναι έρμαια της προπαγάνδας πλέον και όχι της πληροφόρησης και της έστω συμβολικής συμμετοχής τους στις αποφάσεις των θεσμικών οργάνων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Χρειάζεται πολιτική συμφωνία για κατάργηση της αντιλαϊκής πολιτικής. Μόνο έτσι δεν θα διαλυθεί η Ε.Ε. εις τα εξ ων συνετέθη.