Ανήμερα στη θερινή ισημερία, παρακολουθήσαμε στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής συναυλία της ΚΟΑ, εντεταγμένη στη Γιορτή της Μουσικής (21/6/2013). Στην κατωφερή πλαγιά του λόφου που κρύβει την αίθουσα Τριάντη και το γκαράζ, ανάμεσα στα δένδρα, επάνω στο γκαζόν, χιλιάδες Αθηναίοι –παιδιά, ενήλικες, ηλικιωμένοι- είχαν συρρεύσει να απολαύσουν μουσική στο δροσερό, φεγγαρόφωτο καλοκαιρινό απόγευμα. Είχαν προηγηθεί η Καμεράτα υπό τον Πέτρου, που έπαιξε Μπάρτοκ και Σκαλκώτα, και οι Melos Brass με το δικό τους μικτό ρεπερτόριο.

Γύρω στις 9 μ.μ. η ΚΟΑ υπό τον Ολλανδό αρχιμουσικό Μπας Βίγκερς έπαιξε ένα πρόγραμμα με έργα συμφωνικής μουσικής, χαρακτηριζόμενα από τη συνάφειά τους προς την αμερικανική τζαζ και το βραζιλιάνιο φολκλόρ: Εισαγωγή «Καντίντ» του Μπέρνσταϊν, «Γαλάζια ραψωδία» του Γκέρσουιν με σολίστα τον Απόστολο Παληό και «Το βόδι στη στέγη» του Μιγιό. Οι εκτελέσεις ήχησαν άρτιες μεν αλλά εκ του ασφαλούς, ενώ δεν διέθεταν ούτε την αιχμηρή, πικάντικη διάθεση, ούτε τη ρυθμική σβελτάδα, ούτε τον αβίαστο ωστικό παλμό που χαρακτηρίζει τα τρία έργα. Γιατί, λοιπόν, η ΚΟΑ δεν επέλεξε κάτι από το δικό της, καθαρόαιμα κλασικό ρεπερτόριο, όπου, τουλάχιστον, θα έπαιζε στο γήπεδό της; Τόση έλλειψη εμπιστοσύνης έχει -ειδικά αυτή!- στην απήχηση της αμιγώς κλασικής μουσικής στο κοινό, που προτίμησε να απευθυνθεί σ’ αυτό μέσω «τρίτων»;