Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της υπηρεσίας Πρόνοιας, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού των Τσιγγάνων διαμένει σε υποτυπώδεις οικισμούς μη έχοντας καν να φάνε. Τεράστιο πρόβλημα και με την παιδική, και όχι μόνο, πορνεία

Του Δημήτρη Τερζή

^[1]Ανθρωποι που δεν έχουν να φάνε, άνθρωποι που εκδίδουν τα παιδιά τους για να βγάλουν λεφτά, άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και ηλεκτρικό: Ρομά σε Ηλεία και Μεσσηνία που βρίσκονται στο περιθώριο.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της υπηρεσίας Πρόνοιας στον νομό Μεσσηνίας και στο πλαίσιο απογραφής των Ρομά που ζουν στην περιοχή, τουλάχιστον 1.000 εξ αυτών διαμένουν σε υποτυπώδεις οικισμούς και αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα διαβίωσης μην έχοντας καν να φάνε. Η κατάσταση είναι τραγική, σύμφωνα με τον προϊστάμενο της υπηρεσίας Ιωάννη Κωνσταντόπουλο, με περιπτώσεις οικογενειών που λιμοκτονούν, αφού πολλοί δεν έχουν δουλειά και δεν βρίσκουν μεροκάματο ούτε στα παλιοσίδερα που μάζευαν. Πολλά παιδιά σταμάτησαν το σχολείο στη διάρκεια της χρονιάς γιατί οι οικογένειες δεν είχαν λεφτά για να αγοράσουν παπούτσια, ρούχα, τετράδια, μολύβια.

Ο κ. Κωνσταντόπουλος, μιλώντας γενικότερα για τα ζητήματα που απασχολούν τους Τσιγγάνους, παρατήρησε πως συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια γίνεται προσπάθεια από περισσότερες οικογένειες να στείλουν τα παιδιά τους σχολείο, όμως ακόμα και η μεταφορά των μαθητών από και προς το σχολείο αποτελεί σοβαρό πρόβλημα σε αρκετές περιπτώσεις.

Στην Ηλεία πάλι ένα ποσοστό του πληθυσμού των Ρομά επιδίδεται στην παιδική, και όχι μόνο, πορνεία – συγκεκριμένα στο κέντρο της πόλης του Πύργου αλλά και πέριξ αυτού. Γονείς ή «προστάτες» που ντύνουν πολλές φορές ανήλικες κοπέλες με προκλητικά ρούχα και έντονο μακιγιάζ, οι οποίες κάνουν «παζάρια» με περαστικούς και όσους επιθυμούν τον αγοραίο έρωτα. Οι εικόνες αυτές έχουν προκαλέσει την αντίδραση της τοπικής κοινωνίας, στο θέμα έχει αναφερθεί και ο δήμαρχος της πόλης Μάκης Παρασκευόπουλος, ωστόσο η κατάσταση συνεχίζεται ως έχει. Από τη Διεύθυνση Κοινωνικής Πρόνοιας της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας δηλώνουν πως τα χέρια τους είναι δεμένα και πως οι Ρομά ανήκουν στη δικαιοδοσία των δήμων. «Εχουν βγει προγράμματα, π.χ. εμβολιασμού του πληθυσμού, τα οποία ορισμένοι δήμοι δεν τα εκμεταλλεύτηκαν είτε λόγω γραφειοκρατίας είτε λόγω έλλειψης υπαλλήλων και δεν έγιναν ποτέ» μας είπε στέλεχος της περιφέρειας.

Κέντρο Ρομά και Ευπαθών Ομάδων

Την ευθύνη των περίπου 1.000 Ρομά στον Πύργο έχει το Κέντρο Ρομά και Ευπαθών Ομάδων, που ανήκει στη Δημοτική Κοινωφελή Επιχείρηση Πύργου. Η προϊσταμένη του Κέντρου, Βασιλική Παναγοπούλου, η οποία είναι κοινωνιολόγος, είπε στην «Εφ.Συν.»: «Το Κέντρο λειτουργεί από το 2008 και ώς σήμερα έχουμε καταφέρει να βγάλουμε κάπου 700 βιβλιάρια απορίας για τους εδώ Ρομά, ώστε να έχουν πρόσβαση στις παροχές Υγείας. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι προσπάθειές μας για να ενταχθούν όσοι το δικαιούνται στα προγράμματα απασχόλησης, στα επιδόματα ανεργίας του ΟΑΕΔ αλλά και να τους βρούμε δουλειά. Πρόσφατα μάλιστα, σε σχετική προκήρυξη του δήμου για άτομα στην καθαριότητα, προσελήφθησαν 4 Ρομά από τους 25 που είχαν κάνει αίτηση, σε σύνολο 400 αιτήσεων. Το Κέντρο έχει παιδαγωγό και ψυχολόγο και μαζί προσπαθούμε για το καλύτερο. Οντως με τους εμβολιασμούς υπάρχει θέμα, καθώς δεν έχουμε γιατρό».

«Γίνονται σωστά πράγματα και μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού των Ρομά εντάσσεται ομαλά στο κοινωνικό σύνολο» δηλώνει ο διαμεσολαβητής των Ρομά με το Κέντρο, Νίκος Κωστόπουλος, ο οποίος είναι και ο ίδιος Ρομά. «Υπάρχουν όμως και καταυλισμοί που προσπαθούμε σκληρά να τους εντάξουμε. Μιλάμε για άθλιες συνθήκες διαβίωσης, δίχως φως και νερό, σε σκηνές και κατοικίες από ελενίτ. Συνεπώς εμένα οι στατιστικές αναφορικά π.χ. με το πόσα Ρομά παιδιά πάνε στο σχολείο δεν μου λένε τίποτα, όταν δεν έχουν νερό να πιουν». Για το θέμα των εκδιδόμενων Ρομά η απάντηση είναι ότι «δεν έχουμε κάποια επίσημη καταγγελία στα χέρια μας, τ’ ακούμε και τα διαβάζουμε στον τοπικό Τύπο».

Για την κοινή γνώμη οι Ρομά είναι συνώνυμοι της παρανομίας. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Στατιστικά στην περιοχή του Πύργου –στην Αμαλιάδα υπήρχε ανάλογο κέντρο, αλλά έκλεισε– το ποσοστό των παρανομιών σε σχέση με τον πληθυσμό είναι περίπου 10%. Αυτό ίσως να καταρρίπτει ένα από τα βασικά στερεότυπα της τοπικής κοινωνίας.