→Είναι σαφές ότι ο Δημήτρης Μελισσανίδης δεν θέλει να έχει την ταμπέλα του «σωτήρα» που θα δώσει τις καλύτερες λύσεις για όλα. Τουλάχιστον δεν θέλει να δείχνει τέτοιος

Του Τάσου Τσατάλη

Ο Μελισσανίδης αιφνιδίασε χθες, αλλά όχι με τον τρόπο που συνηθίζει. Ξάφνιασε, αντίθετα, με τους χαμηλούς τόνους του.

Στην πραγματικότητα, πέρα από την επιβεβαίωση πως είναι ο επικεφαλής της νέας κατάστασης στην ΑΕΚ και του ότι αναλαμβάνει την υπόθεση του γηπέδου, η χθεσινή παρουσίαση δεν είχε κανένα απολύτως νέο. Ούτε κάποια αποκάλυψη για το σχέδιο του γηπέδου, ούτε κάποια μεταγραφική «βόμβα». Ακόμη και ο τρόπος που αναφέρθηκε ουσιαστικά στον Ολυμπιακό και τον Μαρινάκη ήταν μεν σαφής κι αρκούντως αιχμηρός με το «θα τους πω εγώ πότε να τρομάξουν», αλλά ξεκάθαρα με διάθεση το θέμα να πάει στην άκρη προς το παρόν.

Πέρα από την πολυτέλεια του χώρου δηλαδή, η εκδήλωση ήταν αναπάντεχα λιτή σε περιεχόμενο.

Επιπλέον δεν μπορεί παρά να σταθεί κανείς στο γεγονός πως ο Δημήτρης Μελισσανίδης απέφυγε συστηματικά να αναδείξει τον προσωπικό του ρόλο. Τουλάχιστον ως του οικονομικού παράγοντα που αυτόνομα αναλαμβάνει την ευθύνη να τρέξει την ΑΕΚ, άσχετα αν την έχει αναλάβει στην ουσία.

Αντίθετα, στάθηκε πολλές φορές στον κόσμο. Και για το γήπεδο και με κάποια υπονοούμενα στον ρόλο που μπορεί να έχει στο μελλοντικό μετοχικό σχήμα της ΠΑΕ που θα ιδρυθεί.

Μια εύκολη πρώτη ανάγνωση είναι πως αποφεύγει να αναλάβει ευθύνες με τις δημόσιες τοποθετήσεις του. Θαρρώ όμως πως δεν είναι έτσι.

Μια τέτοια σκέψη ακυρώνεται από το γεγονός και μόνο ότι έχει μπει μπροστά στην ΑΕΚ. Κι όποιος νομίζει πως ο Μελισσανίδης δεν γνωρίζει με τι συνδυάζει την προσωπική του εμπλοκή ο μέσος οπαδός της ομάδας, κάνει λάθος. Είναι όμως σαφές πως δεν θέλει να έχει την ταμπέλα του «σωτήρα» που θα δώσει τις καλύτερες λύσεις για όλα. Τουλάχιστον δεν θέλει να δείχνει τέτοιος.

Η χθεσινή εκδήλωση πάντως δεν ήταν μόνο «Μελισσανίδης». Ηταν, πέρα από όλα τα άλλα, μια ακόμη «νέα αρχή» για την ΑΕΚ την τελευταία δεκαετία.

Αυτή τη φορά βέβαια η ετικέτα κολλάει περισσότερο από κάθε άλλη φορά, αφού μιλάμε αντικειμενικά και πέρα από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις, για μια επανεκκίνηση στην κυριολεξία.

Ο Μελισσανίδης λοιπόν, με βάση την εικόνα του «πάνελ», έχει καταφέρει σε πρώτη φάση να συνδυάσει σε αυτή την επανεκκίνηση πρόσωπα που στη συνείδηση του κόσμου ταυτίζονται με εντελώς διαφορετικές καταστάσεις γύρω από την ΑΕΚ.

Για… κάθε Ντούσκο υπάρχει… ένας Ζήκος. Για… κάθε Δημητριάδη, ένας… Ρόκκας. Ακόμη και ο Δέλλας με τον Λυμπερόπουλο περισσότερο προς… Ντεμοκατάσταση παραπέμπουν.

Γίνεται λοιπόν μια απόπειρα σύνδεσης τελείως διαφορετικών καταστάσεων από πλευράς συμβολισμού. Η πρώτη που έχει επιχειρηθεί ποτέ στην ΑΕΚ από τότε που έχει κυριαρχήσει η λογική των «στρατοπέδων».

Οπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα στην ομάδα τα τελευταία χρόνια, η λογική της ενότητας, όσο μπορεί να υπάρχει σ’ αυτή την ομάδα, μπορεί να επιβληθεί μόνο από τα… πάνω προς τα κάτω. Και μόνο από μια ηγετική φυσιογνωμία σαν τον Μελισσανίδη.