Του Τάσου Παππά

Οταν καλείς κάποιον στο σπίτι σου για να τιμήσει με την παρουσία του μια ιδιαίτερη στιγμή σου, ο πολιτισμός (αστικός, μικροαστικός, προλεταριακός) επιτάσσει να τον καλοδεχτείς, να του φερθείς με ευγένεια, έστω κι αν δεν είναι φίλος σου πρώτης γραμμής. Δεν τον προσκαλείς για να τον αποδοκιμάσεις, ούτε, ακόμη χειρότερα, για να τον γιουχάρεις. Δεν οφείλεις φυσικά να ξεχάσεις τις διαφορές που σας χωρίζουν, ούτε να υποστείλεις τη σημαία της κριτικής σου για τις επιλογές του, ωστόσο το λιγότερο που πρέπει να κάνεις είναι να κρατήσεις τη σχέση σ’ ένα τυπικό πλαίσιο ευπρέπειας.

Οι σποραδικές αποδοκιμασίες που ακούστηκαν από μερικούς την ώρα που στο βήμα ήταν ο εκπρόσωπος της ΔΗΜΑΡ Ν. Τσούκαλης, για να απευθύνει τον χαιρετισμό του κόμματός του στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν μία επιεικώς απαράδεκτη ενέργεια. Με τη λογική αυτών που φωνασκούσαν κατά του στελέχους της ΔΗΜΑΡ, οι εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε ακόμη να σκουπίζονται από τα ζουμιά που θα είχαν αφήσει οι ντομάτες στα ρούχα τους -εκτοξευμένες από το πλήθος των συνέδρων. Αυτοί πάντως έγιναν δεκτοί με τον προσήκοντα σε φιλοξενούμενο σεβασμό κι ας χρεώνει ο ΣΥΡΙΖΑ στα κόμματά τους την καταστροφή της χώρας. Ξέρουμε, βεβαίως, ότι οι «οικογενειακοί καβγάδες», δηλαδή οι εμφύλιοι, είναι πολύ πιο σκληροί από τις κλασικού τύπου συγκρούσεις, ωστόσο η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να καλλιεργήσει και να εμπεδώσει ένα άλλο ήθος. Ηταν unfair.

Οταν ένα κόμμα που διακηρύσσει ότι ανήκει στην περιοχή της δημοκρατικής Αριστεράς προσκαλείται από ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο ιδρυτικό συνέδριό του, έστω κι αν διαφωνεί με τις θέσεις του, επιβάλλεται να εκπροσωπηθεί στο υψηλότερο επίπεδο, αν όχι διά του αρχηγού του, τουλάχιστον διά του δεύτερου στην ιεραρχία στελέχους του. Πόσω μάλλον όταν στα συνέδρια της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ που προηγήθηκαν έστειλε τον γραμματέα του να εκφωνήσει τον χαιρετιστήριο λόγο. Η υποβάθμιση της παρουσίας του στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει ως μια εσκεμμένη επιλογή. Ηταν unfair.