Του Γιώργου Σταματόπουλου

Ο ανατριχιαστικός τίτλος της γαλλικής εφημερίδας αναφέρεται στις μαζικές, αθρόες, φασιστικές απολύσεις, στις οποίες προβαίνουν ανενόχλητοι οι εργοδότες των ευρωπαϊκών χωρών. Μπορεί να γίνονται παντού απολύσεις, αυτό, όμως που συμβαίνει στη χώρα μας έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Πρόκειται πραγματικά για σφαγή. Σφάζουν ανθρώπους, σφάζουν σχέσεις, σφάζουν την αξιοπρέπεια και δεν ανοίγει μύτη.

Είναι περιττή οποιαδήποτε ανατομία της ελληνικής κοινωνίας για να οδηγηθεί κάποιος σε μια ερμηνεία της παθητικής της στάσης. Εκείνο που επικρατεί είναι το μούδιασμα, η σιωπή, η αμηχανία. Κυρίως η σιωπή, το θανάσιμο «μεγαλείο» της.

Κύριος οίδε πώς μπορεί να σπάσει τούτη η σιωπή· οι ίδιοι οι άνεργοι (χιλιάδες, εκατομμύρια άνεργοι) φαίνεται να το αγνοούν ή να μην ενδιαφέρονται να απαντήσουν ή να δράσουν ώστε να διαλυθεί το σκότος της σιωπής. Ισως γιατί, τόσα χρόνια, είχαμε εκχωρήσει την ύπαρξή μας (επαγγελματική και ιδεολογική) σε μισθωτούς επαΐοντες· αυτοί φρόντιζαν για τα δάνειά μας, τις κομματικές μας υποχρεώσεις, τα ταξίδια μας, το γούστο μας. Τώρα που αυτοί έχασαν την εξουσία τους (κίβδηλη ούτως ή άλλως και όταν την ασκούσαν), τώρα που αναγκάζονται να υποκλίνονται οι ίδιοι στα αφεντικά τους, δεν ενδιαφέρονται για την τύχη των «πελατών» τους. Αφού τους διόρισαν εξαγοράζοντας την ψήφο τους, τώρα τους πετάνε στα σκουπίδια. Και αυτοί οι έρμοι στέκονται αμήχανοι· δυσκολεύονται να εξεγερθούν εναντίον των κάποτε «σωτήρων» τους. Βεβαίως η συνεχιζόμενη σφαγή τούς ανάγκασε να βγουν στους δρόμους, αλλά δειλά, αμήχανα. Η κοινωνία είναι, όντως, σαν ένα ηφαίστειο, αλλά λείπει η κατάλληλη θερμοκρασία που θα το καταστήσει ενεργό.

Λείπουν, επίσης, οι συμβολικές, αντιστασιακές πράξεις εκείνων που υποτίθεται μελετάνε την ανθρώπινη, αλλά και κοινωνική φύση· κάπου αλλού βοσκάει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο αρχιποιμνιάρχης, η Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο. Οταν ο λαός, ας πούμε και το ποίμνιο, υποφέρει, τότε οι «αρχηγοί» οφείλουν να το προστατέψουν. Να βγουν μπροστά, απαιτώντας να σταματήσει η σφαγή. Επιτέλους να δικαιολογήσουν και τα υψηλά αξιώματα που τους έχουν αποδοθεί, θεσμικώς, ναι…

Πού είναι τόσοι αντιεξουσιαστές, τάχα, καλλιτέχνες; Πού γκεζεράνε; Απ’ ό,τι διαβάσαμε, μερικοί προτιμάνε να πηγαίνουν σε εφοπλιστικούς γάμους, υποκύπτοντας –σαν δεν ντρέπονται οι ολίγιστοι– στην αφοπλιστική επιμονή των εφοπλιστών… Μια πανελλήνια συναυλία για να σταματήσει το έγκλημα των απολύσεων δεν μπορούν να διοργανώσουν, οι ανερυθρίαστοι. Α, να χαθούνε, επιτέλους.

Τη σφαγή, λοιπόν, ποιος θα τη σταματήσει; Η ίδια η κοινωνία μόνο σπασμωδικά αντιδρά, ψάχνοντας και η ίδια να βρει τρόπους να μην τρελαθεί πρώτον, και δεύτερον, να ανακαλύψει διαφορετικές δομές επικοινωνίας και οικονομικής επιβίωσης. Το ζητούμενο αυτή τη στιγμή τούτο είναι: Να σταματήσει η σφαγή. Αφού οι κυβερνώντες δεν ακούνε, κάπως αλλιώς πρέπει να σταματήσει. Η κοινωνία –μόνο αυτή– καλείται να βρει τη λύση.

[email protected]