Εγινε μεγάλος και τρανός με κρατικό χρήμα, συναγελαζόταν με υπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους, «βάρεσε κανόνι», οι εργαζόμενοι έκαναν τη δουλειά του κράτους, βρήκαν το μαύρο χρήμα, αλλά δεν θα αποζημιωθούν

Της Αρτέμιδος Σπηλιώτη

Οι κυβερνώντες ζητούν από τους πολίτες να είναι τύπος και υπογραμμός. Να τηρούν τους νόμους που ψηφίζουν, τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που υπαγορεύονται από κάτι απίθανους τύπους από την Εσπερία, να πληρώνουν τους φόρους κ.λπ.

Και η δουλειά του κράτους είναι να μαζεύει τους φόρους, ώστε το κράτος να λειτουργεί υπέρ των πολιτών.

Να λειτουργεί ως κοινωνικό κράτος δικαίου που προστατεύει εκείνους που σέβονται τους νόμους και να ρίχνει τη δαμόκλειο σπάθη πάνω σε εκείνους που παρανομούν σε βάρος των άλλων.

Αυτά όμως συμβαίνουν σε άλλες χώρες, όχι στη δική μας.

Πάρτε για παράδειγμα τους εργαζόμενους, τους απλούς και ταπεινούς μισθωτούς: καλούνται να καταβάλλουν όλο και πιο δυσβάσταχτους φόρους και χαράτσια ώστε να καλύψουν τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αδυναμίες (εντός και εκτός εισαγωγικών) των κυβερνώντων.

Και οι διοικούντες σε ένδειξη… ευγνωμοσύνης προσφέρουν τα συνήθη υποζύγια βορά στα άγρια θηρία.

Σήμερα θα σας πούμε ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα.

«Σοβαρός» επιχειρηματίας, που έγινε μεγάλος και τρανός με κρατικό χρήμα (ας είναι καλά οι υπερτιμολογήσεις), συναγελαζόταν με υπουργούς, γραμματείς και φαρισαίους και κορδωνόταν σαν το παγόνι, αποφασίζει μια μέρα να κατεβάσει τα ρολά της επιχείρησης, χωρίς όμως να την κλείσει, χωρίς να απολύσει. Και για να βάλει στην τσέπη του δεδουλευμένα και αποζημιώσεις, κάνει αιτήσεις πτώχευσης που δεν τις κερδίζει, καταδικάζεται σε ποινικά και αστικά δικαστήρια, αλλά συνεχίζει να μην πληρώνει διότι η επιχείρηση είναι Ανώνυμη Εταιρεία, λέει ο νόμος, και περιουσιακά στοιχεία δεν έχει.

Ξαμολιούνται οι εργαζόμενοι, που δεν είναι ούτε εργαζόμενοι ούτε απολυμένοι, βρίσκουν στοιχεία, βρίσκουν offshore, ξεσκεπάζουν λαμογιές σε βάρος τους, σε βάρος του ίδιου του κράτους.

Και στήνονται έξω από γραφεία αρμόδιων κρατικών υπαλλήλων και εισαγγελέων, με ογκώδεις φακέλους παραμάσχαλα, περιμένουν υπομονετικά τον ιδιαίτερο του υπουργού, του γενικού γραμματέα μήπως και κινητοποιήσουν το σύστημα.

Κι όταν αυτό συμβεί και βρεθεί το καλά κρυμμένο, μαύρο κι άραχνο χρήμα, ο νόμος προβλέπει ρητά: των απαιτήσεων προηγείται το Δημόσιο (Εφορία, ΙΚΑ κ.λπ.) και ακολουθούν οι εργαζόμενοι.

Δηλαδή το κράτος άφησε τον «κύριο» επιχειρηματία ανεξέλεγκτο επί σειρά ετών, τον καλούσε σε δεξιώσεις και σουαρέ, ανέθεσε στα κορόιδα τη δουλειά που το ίδιο όφειλε να κάνει και ανοίγει ένα μπουκάλι σαμπάνια στην υγειά τους!

Κάτι είναι και αυτό!