Του Ν. Ασημακόπουλου

Είναι ένα μυστήριο το πώς τα καταφέρνει κάθε καλοκαίρι ο Ολυμπιακός και κάνει τόσο μπάχαλο τον σχεδιασμό του. Οποιος κι αν είναι ο προπονητής, μόλις ξεκινήσει να εφαρμόζεται το όποιο σχέδιο, όλα αρχίζουν να ξεφεύγουν από μια στιγμή και μετά. Μπερδεύονται, γίνονται απρόβλεπτα και τελικά τινάζονται στον αέρα.

Είπε ο Μαρινάκης φέτος, και πολύ σωστά, ότι πήρε τον (ας τον πούμε προπονητή, αφού μένει να φανεί αν ήταν πράγματι η κατάλληλη επιλογή…) Μίτσελ πάρα πολύ νωρίς για να μπορέσει να σχεδιάσει με την ησυχία του τη νέα ομάδα που θα εμφανιστεί στο πρωτάθλημα. Πέρυσι είχε αργήσει να έρθει ο Ζαρντίμ, το πάθημα έγινε μάθημα, άρα…

Ξεκίνησε με φόρα, λοιπόν, ο σχεδιασμός αμέσως μετά τον τελικό του Κυπέλλου και όλοι πίστεψαν ότι μέχρι τέλος Ιουνίου τουλάχιστον θα ήταν σχεδόν έτοιμος ο βασικός κορμός. Θα είχε δηλαδή ο Μίτσελ εικόνα για εκείνους που έτσι κι αλλιώς έπαιζαν -άρα τους ήξερε-, θα είχε παρακολουθήσει και τους διάφορους δανεικούς για να δει αν του κάνουν, θα είχε επίσης εντοπίσει τα κενά και θα έβαζε μπροστά το σχέδιό του για να γεμίσει το ρόστερ με τις απαραίτητες προσθήκες ώστε η ομάδα ούτε να φτιαχτεί από την αρχή, μα ούτε και να παρουσιάζει την περυσινή αντιεμπορική εικόνα.

Σήμερα, 16 Ιουλίου, τα πάντα βρίσκονται στον αέρα. Αφού «καταργήθηκε» αθόρυβα από υπεύθυνος μεταγραφών ο Ισπανός κόουτς όταν απέτυχε να φέρει εκείνους που είχε υποσχεθεί και προσλήφθηκαν εκτάκτως ο Καρεμπέ και κυρίως ο Ισά, άρχισαν να κινούνται κάπως τα πράγματα.

Και πάλι όμως… Στην πραγματικότητα έχουν έρθει μόνο δύο ποδοσφαιριστές: ο Βάις και ο Τσόρι Ντομίνγκες. Ειδικά ο δεύτερος, ανεξάρτητα από το τι θα παίξει, ήταν η τρίτη επιλογή μετά τον Πέδρο Λεόν και τον Αμαλφιτανό – για τον οποίο μας λένε πως το ενδιαφέρον… ξαναζεσταίνεται.

Από κει και πέρα οι υπόλοιποι είναι απλά γεμίσματα και όχι οι ενδεκαδάτοι που κρίθηκε ότι χρειάζονται.

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, αποχωρεί κι ο Τζιμπούρ, για τον οποίο μας… έκρυβαν ότι δεν είχε υπογράψει συμβόλαιο τον περασμένο Δεκέμβριο και πως ήταν φευγάτος από τον Απρίλιο, όπως… μαρτύρησε χωρίς ξύλο πριν από λίγες μέρες ο ίδιος ο Μίτσελ.

Κοντά στον Τζιμπούρ αποχαιρετάει και ο Αμπντούν. Η περίπτωσή του είναι διαφωτιστικότατη. Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να τον πουλήσει μόνο και μόνο επειδή ήρθε ακριβή πρόταση, ενώ ήταν ο πολυτιμότερος περυσινός του παίκτης και έχει ακόμη δύο χρόνια συμβόλαιο.

Φυσικά, σε καμιά σοβαρή ομάδα δεν συμπεριφέρονται έτσι χωρίς φανερό οικονομικό λόγο. Ο Παναθηναϊκός π.χ. ξεπουλάει επειδή έχει ανάγκη και το πενηνταράκι. Στον Ολυμπιακό όμως δεν υπάρχει παρόμοιο πρόβλημα. Παρ' όλα αυτά, προτιμάει, όπως φαίνεται, να διαλύσει την αριστερή του πλευρά και να προσπαθήσει να την ξαναχτίσει από την αρχή με άγνωστα ή αμφίβολης ποιότητας υλικά, παρά να κρατήσει τον ποδοσφαιριστή ο οποίος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο. Και το θέμα είναι πως, αν δεν βρει κατάλληλο παίκτη για αντικαταστάτη, θα πάει σίγουρα σε λύσεις τύπου Φετφατζίδη ή Φουστέρ, που δοκιμάζονται χρόνια τώρα μπροστά – αριστερά και συνεχώς αποτυγχάνουν. Στην καλύτερη, να φέρει για λόγους εντυπωσιασμού κάποιον Μαλουντά που είναι αμφίβολο αν θα του καθίσει σαν περίπτωση…

Καθόλου εύκολο να αντικατασταθεί και ο Τζιμπούρ. Αν ο προπονητής ακουμπήσει πάνω στον Μήτρογλου, όπως τον πιέζουν όλοι οι γύρω για να μην πάρουν σέντερ φορ, θα είναι τεράστιο το ρίσκο, ειδικά από τη στιγμή που ο ίδιος ο Μίτσελ αποδεδειγμένα δεν έχει το ειδικό βάρος να του επιβληθεί.

Και φυσικά δεν υπάρχει ακόμη ο σοβαρός αμυντικός χαφ που χρειάζεται η ομάδα στην Ευρώπη, ενώ θα λείψει ίσως και ο τερματοφύλακας που όλοι ξέρουν ότι απουσιάζει.

Στο μεταξύ περισσεύει ένα τσούρμο που θα πρέπει να φύγει δεξιά κι αριστερά για να ξαναγυρίσει του χρόνου και… φτου από την αρχή.

Το ερώτημα είναι ποιος τα αφήνει να ανακυκλώνονται κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια…