Χθες το βράδυ έγιναν τα αποκαλυπτήρια της νέας προτομής του Σωτήρη Πέτρουλα, στο σημείο όπου είχε σκοτωθεί σε διαδήλωση στις 21 Ιουλίου 1965, υπερασπιζόμενος τις συνταγματικές ελευθερίες. Η παλαιά χάλκινη εντοιχισμένη προσωπογραφία είχε κλαπεί τον περασμένο Δεκέμβριο

Του Κώστα Ζαφειρόπουλου

^{[1] [2]}«Φοβάμαι πολύ, όχι πνεύματα και φαντάσματα και βρυκόλακες, αλλά φοβάμαι τους μαύρους ανθρώπους που είναι κακοί και δουλεύουν μακριά από το φως». Η ηθοποιός Μάνια Παπαδημητρίου απαγγέλλει ένα ποίημα του Σωτήρη Πέτρουλα στη συμβολή των οδών Εδουάρδου Λω και Σταδίου.

Φορτισμένο και αγωνιστικό ήταν το κλίμα χθες το βράδυ κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Σωτήρη Πέτρουλα. Τον Δεκέμβριο του 2012 άγνωστοι έκλεψαν την εντοιχισμένη χάλκινη ανάγλυφη προσωπογραφία του νεαρού αγωνιστή της δημοκρατίας από το σημείο όπου είχε σκοτωθεί σε διαδήλωση στις 21 Ιουλίου 1965 υπερασπιζόμενος τις συνταγματικές ελευθερίες του ελληνικού λαού. Η προσωπογραφία είχε φιλοτεχνηθεί από τον γλύπτη, καθηγητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, Γιώργο Χουλιαρά, και είχε τοποθετηθεί τις 21 Ιουλίου 2005 από τους «Φίλους του Σωτήρη Πέτρουλα» και την Εταιρεία Μελέτης της Ιστορίας της Ελληνικής Νεολαίας (ΕΜΙΑΝ), στο πλαίσιο εορταστικής εκδήλωσης για τα 40 χρόνια από τη δολοφονία του.

«Χιλιάδες τόνους γλωσσικό μετάλλευμα χρειάζεται να λιώσεις για να βρεις τη χρειαζούμενη λέξη» έγραφε ο Μαγιακόφσκι σε ένα ποίημά του και ο Σωτήρης συμπλήρωνε: Θα έφτανε το λιώσιμο όλης της γης για να συνθέσεις τη λέξη σ’ αγαπώ;» ανέφερε ο Γιάννης Καρατζάς, φίλος του Σωτήρη Πέτρουλα και εμπνευστής της εκδήλωσης, κάνοντας λόγο όχι μόνο για έναν εργάτη που είχε τη στόφα του επαναστάτη, αλλά και για έναν διανοούμενο ποιητή.

Στην ομιλία του υπογράμμισε: «Θα ήθελαν να ξεχάσουμε τα Ιουλιανά, όπως και άλλες ιστορικές περιόδους της χώρας. Εμείς είμαστε από αυτούς που θέλουν να θυμούνται πως ο λαός βρισκόταν για μήνες στους δρόμους για να υπερασπιστεί το Σύνταγμα της χώρας. Αυτή τη μνήμη χτύπησαν και την έθαψαν με τη μνήμη του Σ. Πέτρουλα.

»Λατρεμένε μας φίλε και σύντροφε Σωτήρη, τα μαντάτα για τον λαό μας δεν είναι καλά. Τα μαθητούδια λιποθυμάνε στα σχολεία από πείνα, συμπολίτες μας δίνουν τέλος στη ζωή τους γιατί δεν αντέχουν την ανθρωπιστική κρίση, η δουλειά αποτελεί άπιαστο όνειρο για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά και οι νέοι μας έχουν πάρει και πάλι τον δρόμο της ξενιτιάς». Τις ομιλίες διέκοπταν διαδηλωτές που κατευθύνονταν προς το Σύνταγμα φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα: «Zει, ζει, ο Τεμπονέρας ζει, με Πέτρουλα, Λαμπράκη μάς οδηγεί».

Ο Σωτήρης Πέτρουλας γεννήθηκε το 1942 στο Οίτυλο της Μάνης από γονείς αγρότες.

Το 1946 η οικογένεια Πέτρουλα καταφεύγει στην Αθήνα για να διασωθεί από τη δολοφονική μανία των ενόπλων συμμοριών της Δεξιάς. Σε νεαρή ηλικία οργανώνεται στη νεολαία της ΕΔΑ και αργότερα προσχωρεί στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη.

Την 21η Ιουλίου 1965 συμμετείχε σε διαδήλωση φοιτητών στην Αθήνα, την οποία η αστυνομία προσπάθησε να διαλύσει κάνοντας χρήση κλομπ και δακρυγόνων. Χτυπημένος, συλλαμβάνεται από αστυνομικούς στις 10.00 το βράδυ στη συμβολή των οδών Σταδίου και Χρήστου Λαδά. Η πρώτη καταγραφή του χτυπημένου Πέτρουλα αναφέρεται στις 03.00 το πρωί της 22ας Ιουλίου στον Σταθμό Α΄ Βοηθειών στην 3ης Σεπτεμβρίου όπου και διαπιστώνεται ο θάνατός του. Αυτόματα εκτυλίσσεται μια λυσσαλέα προσπάθεια γρήγορης ταφής -πριν καν ανατείλει ο ήλιος- και απόκρυψης της αλήθειας. Το επίσημο πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης έκανε λόγο για θάνατο που προκλήθηκε από ασφυξία λόγω δακρυγόνου. Η κηδεία του στη συνέχεια πήρε τη μορφή διαδήλωσης. Το 1975 το Δ.Σ. του φοιτητικού συλλόγου της Ανωτάτης Σχολής Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών αποφάσισε να ονομάσει τον σύλλογο φοιτητών «Σωτήρης Πέτρουλας» και να τον ανακηρύξει επίτιμο μέλος του. Ο δε Μίκης Θεοδωράκης έγραψε για τον τραγικό θάνατό του το ομώνυμο τραγούδι («Μάρτυρες ήρωες οδηγούνε, τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε»), το οποίο τραγούδησε το πλήθος στο φινάλε της χθεσινής εκδήλωσης.