Του Πέτρου Μανταίου

Το κακό είναι ότι τους βρίσκεις μπροστά σου. Τους ανεπαρκείς, τους ανάξιους που… είδαν φως και μπήκαν ή τους έβαλαν σε δημόσιες θέσεις κι άφησαν τα σημάδια τους∙ αλίμονο, πολλές φορές ανεξάλειπτα, ανεπανόρθωτα. Ο,τι άσχημο, άχρηστο, βλαπτικό, βλάσφημο βλέπουμε στον τόπο, όλα έχουν «χαραγμένη» την υπογραφή ενός υπουργού. Οι ίδιοι μπορεί να έφυγαν, να λησμονήθηκαν, η υπογραφή τους όμως είναι εκεί, να δείχνει πώς και με ποιους κυρίευσαν η ασχήμια και η αμνησία τον τόπο. Λες και δεν υπήρξε τίποτα πριν από εκατό, χίλια, δυο χιλιάδες χρόνια και μπορεί μία και μόνο υπουργική υπογραφή (το μπορέσανε πολλές…) να εξαφανίσει ολόκληρες ιστορικές περιόδους! Ας είναι και ευτυχώς δεν τους περνάει πάντα, έστω και αν τους βρίσκεις μπροστά σου. Κάποιοι αντιδρούν, αντιστέκονται! Λέω γι’ αυτή την απόφαση του απελθόντος, με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, από τη διεύθυνση Πολιτισμού, υφυπουργού Κώστα Τζαβάρα, ο οποίος, βάσει γνωμοδότησης του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου εδώ που τα λέμε (!), όρισε («Εφ.Συν.» 11/7): απόσπαση των σημαντικότερων αρχαιολογικών ευρημάτων, αλλά και αποδόμηση άλλων που έχουν αποκαλυφθεί κατά τις εργασίες του μετρό Θεσσαλονίκης στον σταθμό Βενιζέλου. Πρόκειται για το ιστορικό σταυροδρόμι στη συμβολή των σημερινών Βενιζέλου και Εγνατία, που έζησε και άκμασε συνεχώς, μαζί με την πόλη, τους προηγούμενους 17 αιώνες!

Για να μην εξαφανιστεί το ιστορικό σταυροδρόμι (η απόφαση Τζαβάρα θα το εξαφάνιζε), ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, τηρώντας προεκλογική δέσμευση, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας έκδοση προσωρινής διαταγής διακοπής των εργασιών, ώστε να μην εφαρμοστεί η απόφαση, αίτημα που θα συζητιόταν εντός δεκαημέρου από υποβολής (10/7). Από την επιστημονικά και ιστορικά τεκμηριωμένη προσφυγή κράτησα ένα σημείο: «αμετάκλητη διάσπαση ενιαίου ακίνητου μνημείου ιδιαίτερης σημασίας». Είναι ακριβώς το δεσπόζον επιχείρημά μας για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από το Βρετανικό Μουσείο!