Του Σταύρου Κοντονή*

Ο χώρος της Κεντροαριστεράς βρίσκεται σε απόλυτη ρευστότητα και παρακμή. Ενας χώρος, ο οποίος με τη μορφή του ΠΑΣΟΚ διακυβέρνησε τη χώρα επί πολλά έτη και φέρνει τεράστιες ευθύνες για την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική εξέλιξη της χώρας, ένας χώρος, ο οποίος διευρύνθηκε με την ανάδυση της ΔΗΜΑΡ το 2010, φτάνει σήμερα σε ένα όριο ύπαρξης και πολιτικής αξιοπιστίας. Εχοντας υπηρετήσει και με τις δύο εκδοχές της την καταστροφική μνημονιακή πολιτική και υποστεί το ανάλογο κόστος, η Κεντροαριστερά διά των ανθρώπων της κατανοεί την ανάγκη να ανασυντεθεί με κάποιο τρόπο, διότι διαφορετικά θα πάψει να υφίσταται.

Ο Σωτήρης Βαλντέν («Εφ.Συν.», Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013) θεωρεί ότι η είσοδος και συμμετοχή στη μνημονιακή κυβέρνηση υπήρξε εξαρχής εσφαλμένη -δεν είναι τυχαία η κριτική που του ασκείται από τον Νίκο Μπίστη στο site της «Μεταρρύθμισης». Συνομολογεί ότι η συμμετοχή ενός κόμματος, που ορίζεται ως αριστερό σε μια κυβέρνηση με ακραία νεοφιλελεύθερο και δεξιό πρόγραμμα, οδήγησε στην ενεργή συνδιαχείριση αυτής της πολιτικής, και μάλιστα ότι η στήριξη της κυβέρνησης με επιχείρημα την παραμονή εντός της ευρωζώνης οδήγησε σε μια διαχείριση απολύτως καταστροφική για τη χώρα. Αρα, συνάγεται από αυτή την εκτίμηση η διαμόρφωση μιας αντιπολιτευτικής στρατηγικής για τη ΔΗΜΑΡ, αλλά και την Κεντροαριστερά. Αξίζει, ακόμη, να κρατήσουμε την έντονη κριτική του Σ.Β. στους συντρόφους του, που θα ήθελαν την περαιτέρω παραμονή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση, με το επιχείρημα ότι η ΕΡΤ δεν ήταν απλώς ένα πρόσχημα εξόδου, αλλά μια απόδειξη της απολύτως αντιδημοκρατικής και αντικοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης. Τα ίδια λέει και για τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αλλά και για την ψευδολογία του μηχανισμού προπαγάνδας της Νέας Δημοκρατίας. O Σ.Β., με ενδιαφέροντα τρόπο, δείχνει ότι ένα στελεχικό τμήμα της ΔΗΜΑΡ δεν έχει αέρα για να ζήσει χωρίς κυβερνητικά πόστα, και μάλιστα χρησιμοποιεί προς τούτο πλήθος ιδεολογημάτων και συγκαλύψεων.

Ενα πρώτο συμπέρασμα που συνάγει ο Σ.Β. είναι ότι η Κεντροαριστερά χρειάζεται έναν πόλο σαν τη ΔΗΜΑΡ, ο οποίος να διαφοροποιείται από την καθεστωτική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και από τον «λαϊκισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, με έναν τρόπο, όμως, που θα φέρνει πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι στη σημερινή κυβέρνηση και τον Σαμαρά, πιο κοντά στην Αριστερά από ό,τι στη Δεξιά. Αρα εδώ προβάλλει μια λογική σχετικής σύμπλευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με τι πρόσημο, όμως, και με ποια πολιτική; Ο συλλογισμός τού Σ.Β. είναι από την αρχή ναρκοθετημένος, για τον λόγο ότι τα κόμματα της Κεντροαριστεράς τείνουν προς την πολιτική εξαφάνιση, σε σημείο τέτοιο που, για να υπάρξουν, μάλλον θα πρέπει να εφευρεθούν. Αντιλαμβανόμενος την πραγματικότητα ο Σ.Β., κατά τρόπο μάλλον ιδεοληπτικό και σε κάθε περίπτωση αυθαίρετο, εντάσσει στη μεγάλη οικογένεια της Κεντροαριστεράς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές ότι για άλλη μια φορά ο Σ.Β. «σχεδιάζει» την Κεντροαριστερά διαμέσου της δεξιάς μετατόπισης της ριζοσπαστικής-ανανεωτικής Αριστεράς στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Ομως το 2013 δεν αντιστοιχεί ούτε στις κοινωνικές συνθήκες ούτε στους πολιτικούς συσχετισμούς του 1986, όταν ο ίδιος σχεδίαζε μαζί με άλλους τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΚΚΕ Εσωτερικού με τη δημιουργία της ΕΑΡ. Αυτό θα πρέπει να το γνωρίζει ο Σ.Β., διαφορετικά κινδυνεύει όχι μόνο να μη δει τη μοναδική προοπτική που είναι η συγκρότηση κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά πολύ περισσότερο κινδυνεύει να οδηγηθεί στον νέο κυβερνητικό συνασπισμό με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, διαδικασία που κατά τα άλλα ο ίδιος κατακεραυνώνει.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η «σχεδιαζόμενη» από τον ίδιο Κεντροαριστερά, αφ’ ενός μεν περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, που ούτως ή άλλως έχει δηλώσει την απόλυτη άρνησή του να συμμετάσχει σε αυτό τον πολιτικό χώρο, αφ’ ετέρου δε περιλαμβάνει και το ΠΑΣΟΚ, το οποίο διά της παραμονής του στην κυβέρνηση με τη Δεξιά και την εμμονή του στην υπεράσπιση των μνημονιακών πολιτικών, διαμορφώνει τους όρους πολιτικής επιβίωσής του όχι ως συνιστώσας της Κεντροαριστεράς, αλλά της Κεντροδεξιάς, και μάλιστα μιας Κεντροδεξιάς υπό την ηγεμονία των ακροδεξιών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το ίδιο ΠΑΣΟΚ, το οποίο με τρόπο εξευτελιστικό για τον λαό εισήγαγε τα Μνημόνια στη χώρα.

Η δεύτερη και σημαντική αδυναμία της ανάλυσης του Σ.Β. έγκειται στη μη κατανόηση της αιτιώδους σχέσης ανάμεσα σε μια πολιτική που δεν ζητά συγκεκριμένα και κυρίαρχα την κατάργηση των μνημονίων και στις αντιδημοκρατικές και αντικοινωνικές συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών. Αν δεν μπορείς να αρθρώσεις έναν σαφή λόγο κατάργησης των μνημονίων και μη ανάληψης από τον λαό «καμιάς θυσίας» για το ευρώ, θα είσαι υποχρεωμένος να παρακολουθήσεις -ή και να συνδιαχειριστείς- τις αντιδημοκρατικές, κατασταλτικές και γενικότερα αυταρχικές συνέπειες αυτών των πολιτικών. Δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα, φίλοι της ΔΗΜΑΡ. Και μη ρήξη με τα μνημόνια, αλλά και λειτουργούσα δημοκρατία, και αποδοχή και ορθή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, και σεβασμός των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, και προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Αυτό που λείπει από την ανάλυση του Σ.Β. είναι η κατανόηση της εκρηκτικότητας και της ώθησης σε οριακές επιλογές μέσα στη σημερινή πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Μια συγκυρία, η οποία, κατά τη ρήση του Σαββόπουλου, δείχνει ότι έφτασε η στιγμή «να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».

…………………………………………………..

* Βουλευτής Ζακύνθου του ΣΥΡΙΖΑ