Οι χορεύτριες Χαρά Κότσαλη και Ιωάννα Παρασκευοπούλου χτίζουν τον δικό τους κόσμο, πόλεις, παιχνίδια, ήρωες, αλλάζοντας μορφή στον σκηνικό χώρο. Το έργο λέγεται «Μητέρες» και αναδεικνύει την έννοια της δημιουργίας, του αγώνα, της εξέλιξης

Της Μαρίνας Κουβέλη

^[1]Δύο γυναίκες πατάνε πάνω σε μία βάση από ξύλινα τουβλάκια και σανίδες. Με κινήσεις ακριβείας, συσσωρεύουν τα υλικά, φτιάχνουν σχέδια και εικόνες. Προσπαθούν να εκφραστούν με αυτά. Τα αφήνουν ξανά κάτω μέσα από επαναλαμβανόμενα κυκλικά μοτίβα. Χωρίς να δηλώνουν κανένα σταθερό σημείο στον χώρο, εξελίσσουν μια κινητική φράση που διατρέχει χωρίς παύσεις το σύνολο του έργου «Μητέρες». Είναι η καινούργια δημιουργία της χορογράφου Ιριδας Καραγιάν, ένα μινιμαλιστικό ντουέτο, που φιλοξενείται απόψε το βράδυ στο 19ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.

Μετά τα έργα «A time to mourn» (2009) και «Crack» (2010), που εστίαζαν κυρίως στην εξέλιξη του κινητικού υλικού, η Ιρις Καραγιάν και η ομάδα της ΖΗΤΑ στρέφουν το ενδιαφέρον τους στη λειτουργία του χώρου και υπογράφουν, σε συνεργασία με τους εικαστικούς Νίκο Παπαδημητρίου και Βασίλη Γεροδήμο και τον μουσικό Νίκο Βελιώτη, ένα έργο που δημιουργεί στη σκηνή έναν φανταστικό χώρο, μια εγκατάσταση από μικροσκοπικές κατασκευές-έρευνες. «Ηθελα από την αρχή να φτιάξω μια δουλειά όπου το σκηνικό θα κατασκευάζεται και θα αλλάζει μορφή από τους ίδιους τους χορευτές».

Μέσα σε μια εικαστική εγκατάσταση και με μια αέναη χορογραφική φράση, δύο γυναίκες (Χαρά Κότσαλη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου) χτίζουν τον δικό τους κόσμο. Πόλεις, παιχνίδια, ήρωες φτιάχνονται και γκρεμίζονται σε ένα παιχνίδι με τη μνήμη, την ύλη και τον χώρο. Η Ιρις Καραγιάν, βραβευμένη σε διεθνή φεστιβάλ και με μια αρκετά πλούσια διαδρομή παρά το νεαρό της ηλικίας της, αρθρώνει τη δική της φωνή για να μας θυμίσει έννοιες που σταδιακά θάβονται στα ερείπια της κρίσης, όπως η υπέρβαση.

«Πράγματι ο ιστός της παράστασης “πλέκεται” γύρω από τη σημασία του ηρωισμού και της υπέρβασης», λέει η χορογράφος. «Το έργο “Μητέρες” αφηγείται ιστορίες κατασκευής: δύο γυναίκες παίζουν με τον χώρο και επινοούν το έργο κατασκευάζοντας μικροσκοπικούς μηχανισμούς δράσης, μνήμης και δυνατότητας. Με ευτελή αντικείμενα που μετατρέπονται σε πρωτόκολλα κίνησης, χώρου και ήχου, χτίζουν τις δικές τους πόλεις, συστήματα μνήμης και καταγραφής της ιστορίας, έρευνες με αφετηρία τις έννοιες του ηρωισμού και της υπέρβασης. Παρατηρούν τις κατασκευές τους από ψηλά, τριγυρνούν ανάμεσά τους, αποσύρονται και επανέρχονται και γράφουν διαρκώς νέους κώδικες δράσης. Αλλοτε πρόκειται για παιδικά παιχνίδια κατασκευών κι άλλοτε για επινόηση νέων τρόπων ενεργοποίησης του ίδιου υλικού».

Οι χορογραφίες της παράστασης, απολύτως εναρμονισμένες με το εικαστικό περιβάλλον, είναι αφαιρετικές, βασίζονται στην επανάληψη και στη διαδικασία της εξέλιξης. «Οι κινήσεις τους αφήνουν στον χώρο τα ίχνη των εντάσεων, που ενεργούν στο εσωτερικό του σώματος τη στιγμή που η κίνηση οργανώνεται, πριν από την εκτέλεσή της, σαν δυνατότητα δράσης. Τις παρατηρούμε να γράφουν έναν κινητικό κώδικα που θα ενεργοποιήσει στη συνέχεια την κατασκευή του χώρου από το υλικό που τις υποστηρίζει», εξηγεί η Ι. Καραγιάν.

Και ο τίτλος «Μητέρες» πώς προέκυψε; «Κατ' αρχήν να διευκρινίσω ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε ξεκάθαρη αφήγηση. Ούτε και πρόκειται για παράσταση που αναφέρεται στη μητρότητα. Δεν τίθεται καν θέμα προτίμησης φύλου. Θεματικά, με ενδιέφεραν όπως σας είπα ο ηρωισμός και η υπέρβαση κι έτσι το συνέδεσα με τις γυναίκες που δημιουργούν και συχνά αναδεικνύονται σε ηρωίδες της ζωής. Ηθελα να αναδείξω τον υπερβατικό χαρακτήρα των μητέρων, την έννοια της δημιουργίας, του αγώνα, της εξέλιξης».

INFO: Στο Μέγαρο Χορού Καλαμάτας στις 22.00. Ερμηνεία: Χαρά Κότσαλη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου. Μουσική: Νίκος Βελιώτης.

Εισιτήρια: €12,00 και €10,00 (φοιτητικό/μειωμένο).