Της Εφης Μαρίνου

^[1]«Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Πού γνωρίζονται οι άνθρωποι; Στην παμπ; Στο γυμναστήριο; Στο σούπερ μάρκετ; Θα σας πω εγώ πού. Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπό σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποια συνάδελφό σου. Δεν κάνω πλάκα. Είναι απλό. Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί…»

Το απόσπασμα από τον μονόλογο του ήρωα μας βάζει ήδη στο πνεύμα του καινούργιου έργου, που ανεβάζει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου».

Με τον ειρωνικό τίτλο «Η ρομαντική μου ιστορία», το έργο του νεαρού Σκοτσέζου Ντ. Σ. Τζάκσον (μετάφραση Κοραλίας Σωτηριάδου) αναφέρεται στη δύσκολη προσπάθεια τριών τριανταπεντάρηδων να συνδεθούν μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον της εργασίας και των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, μέχρι να προσγειωθούν απότομα στον κόσμο της ενηλικίωσης. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι Μάκης Παπαδημητρίου, Κατερίνα Λυπηρίδου και Σύρμω Κεκέ.

O Τομ γνωρίζει την Εμι στη δουλειά και πολύ σύντομα συνδέονται ερωτικά. Ανάμεσά τους κινείται και μια άλλη συνάδελφος, η Σάσα, η οποία παρεμβαίνει δημιουργώντας σύγχυση. Εκείνη μένει έγκυος και θέλει να το κρατήσει. Κι επειδή κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις, στην πρώτη πράξη του έργου παρακολουθούμε την ιστορία μέσα από τη ματιά του Τομ, ενώ στην δεύτερη πράξη σειρά έχει η εκδοχή της Εμι.

Με πολλά φλας μπακ, το έργο εκθέτει τις αμέτρητες ερμηνείες που δίνουν οι άνθρωποι προσπαθώντας να κατανοήσουν το αντίθετο ή και το δικό τους φύλο. Ο συγγραφέας σχολιάζει πολλές πλευρές της ενήλικης ζωής, από τις σχολικές αναμνήσεις μέχρι τον χώρο της εργασίας, τις εμμονές του καθενός μας, τις συγκρούσεις και τις στιγμές της ικανοποίησης. Κι όλα αυτά με τέτοιο τρόπο που ο θεατής εμπλέκεται συναισθηματικά, αφού στη σκηνή αναγνωρίζει κομμάτια και της δικής του ζωής.

Και οι τρεις ήρωες αλλάζουν συνεχώς χώρους: πότε στη δουλειά, πότε σε σπίτια, πότε σε παμπ. Γι' αυτό, το σκηνικό δεν προσδιορίζεται με σαφήνεια. Η σκηνογράφος Μαργαρίτα Χατζηιωάννου έχει σκορπίσει στη σκηνή πάνω από εκατό γεμάτες και πολύχρωμες σακούλες, οι οποίες λειτουργούν χρηστικά στη διάρκεια της παράστασης.

«Ο συγγραφέας ονομάζει το έργο κωμωδία», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος .«Εγώ δεν υιοθετώ τον προσδιορισμό, γιατί νομίζω ότι παραπλανά. Ηθελα φέτος, μέσα στον ζόφο που μας πλακώνει, να ασχοληθώ με κωμωδία, αλλά με υποψιασμένη, θα έλεγα, κωμωδία. Το έργο έχει χιούμορ και χαρακτήρες πολύπλευρους, καλά δομημένους.

Δεν συμβαίνουν όλα μέσα σε μια κρεβατοκάμαρα. Μιλάει για πράγματα που μας αφορούν άμεσα: την πάλη με τη μοναξιά, την ανάγκη για συντροφικότητα, τους συμβιβασμούς, τις φαντασιώσεις αλλά, εντέλει, την επιθυμία για μια πραγματικά δημιουργική σχέση. Ολα τα έργα των νέων Αγγλων συγγραφέων εστιάζουν στην κοινωνία και την πολιτική με την ευρύτερη έννοια του όρου. Προσωπικά θεωρώ ότι το σύγχρονο αγγλικό έργο είναι σήμερα το καλύτερο στην ευρωπαϊκή θεατρική σκηνή».

Η παράσταση ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη (θέατρο «Αυλαία») στις 15 Νοεμβρίου θα κάνει πρεμιέρα στην Αθήνα την Τετάρτη, 12 Δεκεμβρίου. Το «Θέατρο του Νέου Κόσμου» καταργεί από φέτος τις συμπαραγωγές. Εχει προγραμματίσει δεκαεπτά παραστάσεις (οι ομάδες που φιλοξενούνται συμμετέχουν στα λειτουργικά έξοδα ,δηλαδή η κάθε μια αναλαμβάνει την παραγωγή της), μειώνει κι άλλο τις τιμές των εισιτηρίων, ιδιαίτερα για τους ανέργους, και προσφέρει δωρεάν, σε καθημερινή βάση, την παράσταση της κινητής μονάδας που παίζει θέατρο για παιδιά τα οποία νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα.

«Η κρίση επιβάλλει περικοπές και σύνεση», λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. «Κάποτε έπαιρνα μεγάλα ρίσκα. Ομως τα κόστη είναι τεράστια. Το θέατρο δεν μπορεί πια να αναλαμβάνει τις παραγωγές των ομάδων, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι να είσαι ή καλό αφεντικό με χρέη ή κακό αφεντικό… Φέτος, θα πορευτούμε συμμετοχικά και με αλληλεγγύη. Επειδή δεν κάνουμε θέατρο από κεκτημένη ταχύτητα, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι έχουμε να πούμε κάτι ουσιαστικό».

[email protected]