^[1]Ηταν μια από τις καλύτερες παραστάσεις του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου. Η «Σαμία» του Μενάνδρου παρουσιάστηκε πριν από είκοσι χρόνια και μάγεψε με την αισθητική της. Σικάτη, λαμπερή, ευφρόσυνη και παιχνιδιάρικη, έτσι όπως απαιτούσε το κείμενο. Ενα εξώγαμο είναι η πέτρα του σκανδάλου στο έργο, του οποίου οι γονείς αναζητούνται διακαώς, δημιουργώντας ολέθριες παρεξηγήσεις και οικογενειακά δράματα.

Η έξοχη μεταφραστική δουλειά του Γιάννη Βαρβέρη, η ευθέως ανάλογη της μετάφρασης λεπτοδουλεμένη σκηνοθεσία του Εύη Γαβριηλίδη, τα ευφάνταστα κοστούμια του Γιώργου Ζιάκα και οι έξυπνες χορογραφίες του Ισίδωρου Σιδέρη κρατούν την παράσταση ζωντανή, θαλερή στο πέρασμα των χρόνων. Γι’ αυτό όσοι είδαν τη «Σαμία» από τον ΘΟΚ την Παρασκευή και το Σάββατο στην Επίδαυρο, διασκέδασαν πραγματικά.

Μια παράσταση με σκηνικό ήθος, ευγένεια, γούστο. Μια παράσταση που δεν εκβιάζει το γέλιο, δεν κυνηγά την ευκολία της κωμικής κατάστασης, δεν μιμείται, δεν παρωδεί. Η έμφαση δόθηκε στον λόγο, την υποκριτική, την όψη της παράστασης. Η γνήσια κωμική παρουσία του Κώστα Δημητρίου στον ρόλο του Δημέα, μας ταξίδεψε πίσω, στα χρόνια των μεγάλων πρωταγωνιστών, τύπου Θάνου Κωτσόπουλου. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έπαιξε τον Μοσχίωνα με άνεση, μέτρο και την πείρα ηθοποιού, λες και η μέχρι τώρα διαδρομή του ήταν στο θέατρο και όχι στο τραγούδι.

Η παράσταση και τα δύο βράδια συγκέντρωσε, αναλογικά, ελάχιστους θεατές. Κι είναι κρίμα. Οχι μόνο γιατί άξιζε να τη δει ο κόσμος, αλλά γιατί ήταν η επάνοδος του ΘΟΚ στο Φεστιβάλ Επιδαύρου έπειτα από αρκετά χρόνια απουσίας και μάλιστα την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης της Κύπρου. Ούτε οι «επίσημοι» φορείς την τίμησαν με την παρουσία τους. Κι ας συνέπεσε η παράσταση του Σαββάτου με την επέτειο των τριάντα εννέα χρόνων από την εισβολή των Τούρκων στο νησί.

Εφη Μαρίνου