Η κριτικός κινηματογράφου Πόλυ Λυκούργου, γνωστή φανατική οπαδός τού Σπρίνγκστιν, κάνει… κόσκινο την ταινία που προβλήθηκε προχθές το βράδυ στο Μουσείο Μπενάκη, την ίδια μέρα με όλο τον κόσμο. Μας εξηγεί τι είναι το ελληνικό φαν κλαμπ του, που λέγεται «No Surrender». Και συνεχίζει τον αγώνα της (τους) για να έρθει κάποτε στη χώρα μας για συναυλία

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

 

^[1]Δεν ήταν συνηθισμένη προβολή αυτή, προχθές το βράδυ, στο Μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς. Εκτός κι αν έχετε δει κι άλλες φορές σε κινηματογράφους τους θεατές κατά τη διάρκεια της προβολής να σηκώνουν τα χέρια τους ψηλά, όπως κάνουν στα γήπεδα ή τις συναυλίες. Ηταν λοιπόν σαν συναυλία. Το ντοκιμαντέρ «Springsteen & I» για τον Μπρους Σπρίνγκστιν σε παραγωγή Ρίντλεϊ Σκοτ. Κάθε φορά που ακούγονταν τραγούδια, οι περισσότεροι από τους 300-400 παρευρισκόμενους τραγουδούσαν δυνατά. Και στο τέλος χειροκροτούσαν. Ενώ οι μπίρες πήγαιναν κι έρχονταν. Οπως γίνεται στα κανονικά live, τι να σας πω…

 

^[2]Παρακολουθήσαμε κι εμείς σε παγκόσμια πρώτη, μαζί με πολλούς άλλους σε διάφορες χώρες του κόσμου, το ντοκιμαντέρ «Springsteen & I». Φτιάχτηκε με υλικό για τον Μπρους, που έστειλαν στην παραγωγή οι ίδιοι οι οπαδοί του Αμερικάνου τραγουδοποιού. Είχαμε τη χαρά να είμαστε από τους πρώτους που το είδαν, αλλά δεν μπορούμε να πούμε πως νιώθουμε και ιδιαιτέρως ευτυχείς γι΄αυτό.

 

Μέτριο το φιλμ, δεν θα το υπέγραφε ούτε πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης. Δεν θέλω να σας πω πολλά, άλλωστε δεν ήταν κινηματογραφική η ματιά μου, περισσότερο για τα τραγούδια ήμουν εκεί. Θα αφήσω να σας τα πει η Πόλυ Λυκούργου, γνωστή κριτικός κινηματογράφου και εξίσου γνωστή φανατική οπαδός του Σπρίνγκστιν.

 

«Δυστυχώς απογοητεύτηκα», μας λέει. «Μου φάνηκε εύκολη αρπαχτή. Κάθε φανατικό κοινό κάθε καλλιτέχνη δεν μπορεί παρά να έχει κάθε καρυδιάς καρύδι στους κόλπους του: ανθρώπους, που μπορούν να σου εξηγήσουν την αγάπη τους, τη συγκίνησή τους, την τρέλα τους, την υπερβολή τους και άλλους που είναι απλά γραφικοί. Νομίζω ότι στο ντοκιμαντέρ, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, προτιμήθηκαν οι δεύτεροι. Βλέπεις, αυτό θα άρεσε σ΄ ένα mainstream κοινό – να γίνει πλάκα. Κωμωδιούλα. Είμαι υπέρ του χιούμορ, όλοι αυτοσαρκαζόμαστε – πρώτα απ’ όλους ο ίδιος ο Μπρους. Το «Springsteen & I» όμως είχε χαβαλέ, όχι χιούμορ. Ακόμα και για εμάς τους φαν, κάποιοι από αυτούς στο πανί φάνταζαν… τρομαχτικοί. Οι λίγες πραγματικές στιγμές, ο εργάτης από την Αγγλία που βρέθηκε στην πρώτη σειρά του Madison Square Garden ή ο Δανός φαν ή ακόμα και ο «Ελβις» ήταν υπέροχες, αλλά χάνονταν στα κλισέ των γραφικών. Επίσης, καθαρά κινηματογραφικά, βρήκα το μοντάζ αμήχανο, δεν είχε ρυθμό το ντοκιμαντέρ, ήταν μία απλή συρραφή. Δεν επιλέχτηκαν ούτε τα πιο δυνατά βίντεο από το youtube, ούτε οι καλύτερες συναυλιακές στιγμές, που μπορούν να μεταδώσουν σ’ έναν απλό θεατή την ενέργεια του Σπρίνγκστιν. Μετριότητα».

 

Πώς γυρίστηκε το «Springsteen & I»; Η ομάδα του Ρίντλεϊ Σκοτ έβγαλε πέρυσι το φθινόπωρο ανακοίνωση και ζητούσε από τους φαν του Μπρους απ’ όλο τον κόσμο να της στείλουν βίντεο, που γύρισαν οι ίδιοι και στα οποία θα εξιστορούσαν την προσωπική τους ιστορία με τον αγαπημένο τους μουσικό. Το περίπου 90 λεπτών διάρκειας φιλμ αποτελείται από το συμπίλημα αυτών ακριβώς των βίντεο μαζί με αποσπάσματα από συναυλίες του Σπρίνγκστιν. Τίποτε το σπουδαίο ωστόσο. Σκεφτόμουν πως αν κάποιος δεν ήταν οπαδός του καλλιτέχνη, θα είχε βαρεθεί θανάσιμα.

 

Εστειλαν βίντεο και κάποια παιδιά από το ελληνικό φαν κλαμπ του Μπρους, το No Surrender, αλλά δυστυχώς δεν επιλέχθηκε κάποιο από αυτά. Τι εστί «No Surrender»; «Μια παρέα φίλων είμαστε», περιγράφει η Πόλυ Λυκούργου. «Μία παρέα που 10 χρόνια πριν (κατά διαβολική σύμπτωση προχθές 22 Ιουλίου φτιάχτηκε το φόρουμ μας) δεν υπήρχε και δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Βλέπετε, για χρόνια ήταν ο καθένας μόνος του. Η εξήγηση είναι απλή: ο Σπρίνγκστιν δεν χαίρει δημοτικότητας σ’ αυτή τη χώρα. Μετά τη μόδα των 80ς (την οποία πληρώνουμε ακόμα) περάσαμε στην απαξίωση. Βλαχοαμερικάνος στα μάτια των περισσότερων μουσικόφιλων, ή, στην καλύτερη περίπτωση, ξεπερασμένος. Ετσι κι εμείς τον κουβαλούσαμε προσωπικά, μοναχικά. Σήμερα η σελίδα, όπου προσπαθούμε να βροντοφωνάξουμε την αναγκαιότητα μιας συναυλίας του Σπρίνγκστιν στην Ελλάδα, αριθμεί πάνω από 3.000 άτομα».

 

Η ίδια έχει πάει σε πολλές συναυλίες του, φυσικά, αλλά δεν είναι σίγουρη πως θα ήθελε να τον συναντήσει από κοντά. «Οχι γιατί φοβάμαι ότι θα με απογοητεύσει. Αλλά δεν θα άντεχα εγώ να μπω σε μία διαδικασία 10 δευτερολέπτων αυτόγραφου και κλισέ του στιλ «είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστριά σου». Η περίπτωση να μπορέσεις να έχεις μία ειλικρινή συζήτηση μαζί του και να τον ευχαριστήσεις για τη μουσική είναι πολύ σπάνια. Αλλά μόνο αυτή θα άξιζε».

 

Αφηγείται ωστόσο την πρώτη φορά που τον είδε ζωντανά στη σκηνή και συγκινείται ακόμα και τώρα. «Στο Bercy, στο Παρίσι το 2007. Οταν ακούστηκε η φυσαρμόνικα της αρχής του “River” με έπιασαν λυγμοί. Και μπροστά στην ακόμα αναπάντητη στα 35 μου χρόνια ερώτηση, “Is it a dream, a lie if it don’t come true or is it something worse?”, λύγισα. Εσπασα σαν κλαράκι. Ντράπηκα πάρα πολύ. Φαινόμουν σαν “τρελή” θαυμαστριούλα πρώτης σειράς. Και δεν είχα πού να κρυφτώ. Μπορούσαν να με δουν οι φίλοι μου, οι άγνωστοι γύρω μου, τα μέλη της E Street Band, μπορούσε να με δει εκείνος. Τι ξεφτίλα, Θεέ μου. Στο τέλος του κομματιού δάγκωσα τα χείλια, σκούπισα άτσαλα τα δάκρυά μου και σήκωσα το βλέμμα για να χειροκροτήσω. Με κοιτούσε και έκλαιγε κι αυτός».

 

Θέλω να σας πω με κατηγορηματικό τρόπο πως καλλιτέχνης σαν τον Μπρους δεν υπάρχει, σχεδόν, άλλος. Είναι από τους πιο δημοφιλείς, αλλά ταυτόχρονα και από τους απλούς και φιλικούς. Κανένα τουπέ. Μπορείτε να τον πετύχετε σε μία καντίνα να αγοράζει μπίρες τρεις ώρες πριν αρχίσει η συναυλία του ή σε ένα δρόμο του Αμστερνταμ, όπως είδαμε και στο φιλμ, να παίζει μαζί με έναν πλανόδιο μουσικό του οποίου, φυσικά, η ζωή σημαδεύτηκε για πάντα από αυτό το γεγονός.

 

«Μπορεί ο Ντίλαν να είναι ο μεγαλύτερος ποιητής του ροκ, μπορεί ο Μόρισον να έχει μείνει ως ο μεγαλύτερος επαναστάτης, ο Μπρους όμως έχει κάτι που δεν έχει κανένας άλλος: σου λέει τις πιο σοφές αλήθειες με το ύφος του αγοριού της διπλανής πόρτας με το οποίο μοιράζεσαι μια μπίρα και μιλάτε για τα κορίτσια σας» σημειώνει η Πόλυ Λυκούργου. Και σε μία φάση προσωπικής εξομολόγησης, μας εκμυστηρεύεται πως ο Bruce μοιάζει με τον… πατέρα της!

 

Ιδού: «Στο River υπάρχει μία 10λεπτη μπαλάντα, το “Drive All Night” που με σημάδεψε. Είναι ένα τραγούδι υπόσχεσης στον άνθρωπο που αγαπάς ότι θα οδηγείς όλη τη νύχτα για να βρεθείς στο πλευρό του. Through the wind and through the rain. Εχω μεγαλώσει σε μία τέτοια σχέση. Αυτός είναι ο πατέρας μου. Για τη μητέρα μου κάνει αυτό ακριβώς κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Δεν του το έχω πει ποτέ, αλλά η ακεραιότητά του ως ανθρώπου μου θυμίζει όσες αξίες αναγνώρισα στη μουσική του Μπρους. Ολα είναι ψυχαναλυτικά τελικά».

 

[email protected]

 

………………………………………………………………………………………………………….

 

Φέρτε τον στην Ελλάδα. Τώρα!

 

Της Πόλυς Λυκούργου

 

^[3]Αν δεν έρθει, εμείς θα χάσουμε. Ο άνθρωπος κάνει τα καλύτερα live στον κόσμο – κι αυτό δεν το λέω εγώ, ούτε οι κολλημένοι φαν του. Το λέει το «Rolling Stone», το «Uncut», το «ΝΜΕ». Δεν ξέρω αν αυτό που φοβούνται οι διοργανωτές είναι ότι δεν έχει κοινό εδώ και ότι θα χάσουν τα χρήματά τους. Μην κλείσετε το ΟΑΚΑ, κλείστε το «Καραϊσκάκης». Προσωπικά πιστεύω ότι θα το γκρεμίσει. Θα πέσουν οι κερκίδες.

 

Θα καταλάβουν, επιτέλους, οι φίλοι μου που πηγαίνουν σε χιπ γκρουπάκια που παίζουν 50 λεπτά και 2 encore τι σημαίνει σωστό, ιδρωμένο, βρόμικο, ντελιριακό, σπαραχτικό, ξεσαλωτικό live. Τέσσερις ώρες στο σωματικό και συναισθηματικό μίξερ. «Αν θες ένεση ευφορίας, πήγαινε σ’ ένα Springsteen live», έχει πει γι’ αυτόν ο Τζον Στιούαρτ του «The Daily Show». Δεν θα μπορούσε να με καλύψει περισσότερο. Φέρτε τον στην Ελλάδα. Ειδικά τώρα. Με αυτόν τον δίσκο. Σαν πολιτική κίνηση. Το Νo Surrender πάντως έχει σκοπό να το παλέψει. Δεχόμαστε ιδέες.

 

…………………………………………………………………………………………………….

 

 

Να μην έρθει. Για δέκα λόγους

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

 

1. Γιατί θα πάνε η Aννα Βίσση και ο Αντώνης Ρέμος να τον δουν.

 

2. Γιατί θα είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο που θα μαζέψει τόσο λίγο κόσμο (και οι 30-40 χιλιάδες λίγες είναι σε σχέση με το εξωτερικό).

 

3. Γιατί θα ζητούν οι περισσότεροι το Born In The USA και, μάλιστα, χωρίς να καταλαβαίνουν καν τη σημασία του.

 

4. Γιατί θα γίνει θέμα στα μεσημεριανά πάνελ για λάθος λόγους. Δεν έχουμε όρεξη να μάθουμε για τα… διαζύγιά του λόγου χάριν.

 

5. Γιατί, συγγνώμη κιόλας, αλλά στα ροκ είμαστε λίγο μούφα κοινό σε σχέση με εκείνο του εξωτερικού. Εκεί τα ζουν τα live.

 

6. Γιατί δεν αντέχεται και νέα ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για την… ηλικία του καλλιτέχνη.

 

7. Γιατί φοβάμαι πως πολύς κόσμος θα αρχίσει να φεύγει στα μισά της συναυλίας (πάνω στο… δίωρο δηλαδή), πράγμα καθ’ όλα ντροπιαστικό για όλους μας.

 

8. Γιατί μπορεί να τον κάνει «πρωταγωνιστή» ο Σταύρος Θεοδωράκης και να βλέπουμε τον Μπρους πίσω από τις πλάτες του.

 

9. Γιατί είναι καλύτερα να μη ζούμε τον… μύθο μας στην Ελλάδα σε ορισμένες περιπτώσεις.

 

10. Γιατί θα τον προσεταιριστούν όλοι οι πολιτικοί απ’ όλα τα κόμματα (μη σας πω ακόμα και η Χρυσή Αυγή).