^[1]Πολλά μου τη δίνουν στην καλλιτεχνική παραφιλολογία. Κανένα τόσο πολύ όσο το κλισέ «μία από τα ίδια», «πάλι τα γνωστά κάνει», «θυμίζει τον παλιό του εαυτό». Το άκουσα τόσο πολύ από φίλους και γνωστούς με την ευκαιρία της παράστασης «The Old Woman» του Ρόμπερτ Ουίλσον στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, που επαναστάτησα.

Ναι, ο Τεξανός ήταν ο γνωστός μας Τεξανός. Δεν άλλαξε ξαφνικά ύφος στα καλά του καθουμένου. Σημασία έχει ότι πήρε ένα σπαραχτικό, πολιτικό για μένα, κείμενο και το έντυσε με τις πιο ταιριαστές, υπέροχες, δικές του εικόνες. Σε μια παράσταση η οποία ήταν τόσο υψηλού επιπέδου, κανονικό έργο τέχνης, που νομίζω ότι πήρε ήδη τη θέση της δίπλα στις κορυφαίες δουλειές του – κι άσε τους συντηρητικούς Εγγλέζους να στραβώνουν τις μυτούλες τους, που και ο πιο προωθημένος σκηνοθέτης τους κάνει απλώς καλοφτιαγμένες, στρέιτ παραστάσεις.

Δηλαδη ο Ρενουάρ, ο Πικάσο, ο Φρόιντ, ο Μπέικον, ο Ντεγκά, ο Σεζάν, ο Μπαλτίς, ο Ντε Κίρικο, ο Τσαρούχης, ο Μόραλης, ο Λοτρέκ, η Κάλο, ο Μονέ, η Τρέισι Εμιν (στα τυχαία και στα βιαστικά γράφω τα ονόματα, όπως μου ’ρχονται, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς ιστορική σειρά) κι άλλοι μεγάλοι εικαστικοί, και ο Ουίλσον στη δική τους παρέα άνετα ανήκει, που αναγνωρίζεις τα έργα τους και ψιλοάσχετος να είσαι, μας κουράζουν, θελουμε να τους πούμε «ε παιδιά, ανανεωθείτε γιατί χανόμαστε»;

Μην πιάσουμε τώρα το θέατρο και το σινεμά. Τους μεγάλους, βέβαια. Τον Μπέργκμαν, τον Κισλόφσκι, τον Κιαροστάμι (όλο σε ένα αυτοκίνητο χώνει τους ήρωές του), τον δικό μας τον Τεό, τον Αντονιόνι. Σαν να γύριζαν συνέχεια την ίδια υπέροχη ταινία, με άλλο θέμα. Κι όμως σε εξέπλητταν, σε συγκλόνιζαν. Γι’ αυτό σας παρακαλώ, κύριοι και κυρίες του Φεστιβάλ και της Στέγης και του Εθνικού, φέρτε μας τον Ουίλσον κι ας κάνει τα ίδια, και τα ίδια, και τα ίδια.

Βένα Γεωργακοπούλου