Του Μπάμπη Μιχάλη

^[1]Θέμα μείωσης των μισθών στην Ελλάδα θέτει ξανά το ΔΝΤ, τέσσερα εικοσιτετράωρα πριν από την κρίσιμη απόφαση του διοικητικού συμβουλίου του για την εκταμίευση της δόσης των 1,8 δισ. ευρώ. Στην έκθεσή του την κατάσταση της οικονομίας της Ευρωζώνης, που έδωσε χθες στη δημοσιότητα, το Ταμείο υπογραμμίζει ότι δύο από τις «συστάσεις» του προσωπικού του που παρακολουθεί την ελληνική οικονομία είναι η λήψη επιπρόσθετων μέτρων για τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας, όπως και η περαιτέρω μείωση των ασφαλιστικών εισφορών με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο.

Το ΔΝΤ υποστηρίζει ακόμη ότι μία εκ των τριών «μεταρρυθμιστικών προτεραιοτήτων» της ελληνικής κυβέρνησης -μαζί με την ενίσχυση του ανταγωνισμού και τη βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος- είναι και η βελτίωση της «ελαστικότητας» στην αγορά εργασίας.

Αν και αναγνωρίζει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που επιτεύχθηκαν στην ελληνική αγορά εργασίας -όπως η μείωση του κατώτατου μισθού, η συρρίκνωση των αποζημιώσεων απόλυσης, η προώθηση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των συλλογικών και η πτώση των ασφαλιστικών εισφορών με δημοσιονομικά ουδέτερο τρόπο-, το Ταμείο επιμένει ότι η λήψη επιπρόσθετων μέτρων για τη μείωση του εργασιακού κόστους είναι αναγκαία.

Θέμα πρόσθετων μέτρων για τη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας είχε θέσει πέρυσι και η επικεφαλής του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ. Η Γαλλίδα επικεφαλής του ΔΝΤ είχε υποστηρίξει τότε ότι υπήρχαν περιθώρια περαιτέρω μείωσης του κατώτερου μισθού και είχε φέρει μάλιστα ως παράδειγμα τα επίπεδα των εργασιακών αμοιβών σε Βουλγαρία, Ρουμανία ή Λετονία… Η κυρία Λαγκάρντ απέκρυψε, βέβαια, ότι οι χώρες αυτές είχαν τη μεγαλύτερη μετανάστευση εργατικού δυναμικού των τελευταίων ετών στην Ευρωπαϊκή Ενωση, καθώς τα πολύ χαμηλά επίπεδα των βασικών μισθών εκεί δεν επαρκούσαν για μια αξιοπρεπή διαβίωση.

Στη χθεσινή έκθεσή του το ΔΝΤ ομολογεί πλαγίως και την πανωλεθρία της πολιτικής που εφήρμοσε στην Ελλάδα, την αποτυχία δηλαδή της πολιτικής της «εσωτερικής υποτίμησης». Διαπιστώνει ότι, παρότι έχουν γίνει σημαντικές μειώσεις μισθών από το 2008, αυτές δεν κατάφεραν να περάσουν στις τιμές. Αιτία αυτής της εξέλιξης δεν θεωρεί ούτε τη συνταγή του ούτε τις λανθασμένες εκτιμήσεις του για το βάθος της ύφεσης που προκάλεσε στη ελληνική οικονομία το σοκ της αυστηρής δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά τον ανταγωνισμό και τις επιχειρήσεις, οι οποίες, όπως λέει, κατάφεραν να «μετασχηματίσουν το χαμηλότερο εργασιακό κόστος σε υψηλότερα περιθώρια κέρδους». Γι’ αυτό και συνεχίζει να εθελοτυφλεί, άλλωστε, θεωρώντας υψίστης σημασίας προτεραιότητες για την Ελλάδα και σε αυτή την έκθεση τη βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος και του ανταγωνισμού.