Tου Φώτη Παπούλια

Το συσσίτιο προσφορά της Χρυσής Αυγής μόνο για Eλληνες φτωχούς, εξαθλιωμένους, πεινασμένους, προστίθεται στην αλυσίδα αντικοινωνικής συμπεριφοράς που έχει υιοθετήσει το ελληνικό ναζιστικό μόρφωμα για να κερδίζει εκλογική πελατεία και, κυρίως, να υποκαθιστά κοινωνικές δομές, τις οποίες η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαμαρά, συνεπικουρούμενη από το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, έχει ουσιαστικά καταργήσει.

Η κυβέρνηση αγνοεί ότι η Δημοκρατία δεν είναι ένα στατικό πολίτευμα, οι λειτουργίες του οποίου εξαντλούνται στο τυπικό μέρος της λειτουργίας της (π.χ. Βουλή, κόμματα), αλλά κυρίως και πρωτίστως εκτείνεται στον δημόσιο χώρο και την προστασία που αυτός απολαμβάνει από τη συντεταγμένη πολιτεία, τα όργανά της και τις υπηρεσίες της.

Η κυβέρνηση δεν είναι άμοιρη ευθυνών απέναντι στη ραγδαία αύξηση, όχι τόσο δημοσκοπικά της Χρυσής Αυγής, αλλά κυρίως στο ότι την καθιστά «παίκτη» του δημοκρατικού παιχνιδιού και την ορίζει συλλειτουργό στο κοινωνικό πεδίο. Δείχνει να είναι πολιτική της επιλογή, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα συντηρεί τη θεωρία των δύο άκρων, στο όνομα της Χρυσής Αυγής θα στοχοποιεί την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, ευελπιστώντας σε τι; Αν ελπίζει ότι έτσι θα ανακόψει τον δρόμο της ναζιστικής-εθνικιστικής Δεξιάς, πλανάται πλάνην οικτράν, αν «ποντάρει» ότι θα «τσιμπήσει» η Αριστερά στο νεοεμφυλιακό κλίμα, που ερασιτεχνικά πάει η συγκυβέρνηση να στήσει, είναι τουλάχιστον αφελής και αν ελπίζει ότι θα οδηγήσει κοινωνικά στρώματα σε έναν ιδιότυπο εμφύλιο, τότε η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για τη Δημοκρατία.

Από την άλλη πλευρά βρίσκεται ένα μέρος της κοινωνίας, φτωχό, εξαθλιωμένο, πεινασμένο, ανοχύρωτο, που τρέχει σε όποιον του υπόσχεται ένα «πιάτο φαΐ», μαγειρεμένο στις κατσαρόλες του μίσους, της εμπάθειας, του ρατσισμού. Οσο και αν αναγνωρίζεται το δικαίωμα του πεινασμένου στη ζωή, άλλο τόσο και αυτός οφείλει να ξεφύγει από την εύκολη θυματοποίησή του και την εξίσου εύκολη τοποθέτησή του στην πελατεία της Χρυσής Αυγής. Είναι βέβαιο ότι όσοι προστρέχουν στα συσσίτια του μίσους δεν είναι εν δυνάμει οπαδοί ή ψηφοφόροι του ιδιότυπου ελληνικού εθνικισμού, αλλά προσπαθούν να πιαστούν από κάπου. Αυτό, λοιπόν, το «κάπου» είναι το στοίχημα της ελληνικής Δημοκρατίας. Οσο η κυβέρνηση επιδιώκει με διοικητικά μέτρα να αντιμετωπίζει τους εχθρούς της Δημοκρατίας τόσο οι λύκοι θα χαίρονται. Και όσο η κοινωνία «γονατίζει» χωρίς να αντιδρά, θα είναι εν δυνάμει όμηρος μιας ανίκανης κυβέρνησης και ενός μετεμφυλιακού ρεβανσισμού, ο οποίος δυστυχώς βρίσκει «αποκούμπι» και στο Μαξίμου.

Οι αντιδράσεις γιατρών και πολιτών που πέταξαν από νοσοκομεία τους χρυσαυγίτες, όταν επιχείρησαν να οργανώσουν αιμοδοσία μόνο για Ελληνες δείχνει τον δρόμο, σε διαφορετική περίπτωση ο δρόμος για τους κακέκτυπους μικρούς και επικίνδυνους «φίρερ» στρώνεται με τις ευλογίες της κυβέρνησης.