Με συντροφιά τα κύματα του Αιγαίου, στο οποίο παρεμπιπτόντως σήμερα κι αύριο θα πνέει μελτεμάκι ίσαμε 6 Μποφόρ, επιστρέφω στο κλεινόν άστυ κατακαλόκαιρο μες στην ντάλα, τον καύσωνα, στου υδράργυρου τις κόκκινες περιοχές. Ολόγυρα βραχιές πεταμένες στο πέλαγος οι Κυκλάδες, απολιθωμένες θυγατέρες των θεών, ανοίγουν, κλείνουν και μοσχοβολούν σαν αναρχίζουσες Συμπληγάδες. Εκεί που μοιάζουν ασάλευτες ξελογιάζονται αίφνης απ’ τις καυτές, αδυσώπητες ακτίνες του ήλιου και στήνουν στη θαλπωρή τους τρελό χορό.

Εκθαμβος τις απολαμβάνω να λικνίζονται στις κυανές εκτάσεις της ουτοπίας μια μια και όλες μαζί· αιθέριες, πλανεύτρες, μεθυστικές, αιχμαλωτίζοντας για πάντα ανυποψίαστους ταξιδιώτες στη στιλπνή λευκότητα των αμμουδιών τους και στην άνυδρη ευφορία της ενδοχώρας τους, που αυλακώνουν ακούραστα τα δρομολόγια της άγονης γραμμής.

Λαίμαργα βόσκουν τα κοπάδια του Ποσειδώνα τις φανερές κι απόκρυφες μεταμορφώσεις του απέραντου γαλάζιου. Απ’ το κατάστρωμα του πλοίου βλέπω τους ανάδοχους του πελάγους: κτηνοτρόφους να σηκώνουν αδέξια τα μανίκια βουτώντας στην κολυμπήθρα το υγρό στοιχείο. Τυχαία, άραγε, τόσα θαλασσινά τοπωνύμια παραπέμπουν σε οικόσιτα ζώα; Βοός Πόρος ονομάστηκε το πέρασμα που ενώνει την Ευρώπη με την Ασία, Κεράτιος ο κόλπος που εισδύει στη στεριά σαν κέρατο βοδιού και Βυζάντιο η Πόλη που γαλουχήθηκε απ’ τους χυμούς του.

Τέτοιες μαρτυριάρες είν’ οι λέξεις. Το ξέρουν καλά όσοι καταγίνονται με τα μυστικά τους. Ρουφιάνες που μας παιδεύουν και μας ταλαιπωρούν. Ο εξάρης Βοριάς κάνει τις γίδες που μας περιβάλλουν εμφανέστερες· πασίδηλες τις κατσίκες που βελάζουν αγριεμένες στα καταγάλανα λιβάδια. Αίγες ορίζουν το Αιγαίο. Ξεχύνονται από τους Αιγός Ποταμούς –τα Δαρδανέλια πα’ να πει- μέχρι την Αιγιάλη της Αμοργού κι από το Αίγιο και την Αιγείρα ώς την Αίγινα. Αιγοπρόβατα μηρυκάζουν ασταμάτητα την μπλε χλόη του αιγιαλού.

Εδώ στον Πειραιά, που μόλις αποβιβάστηκα, και στην Αθήνα, όπου κατευθύνομαι με τον συρμό, η ακολουθία των κυμάτων ουδόλως σχετίζεται με τους βαγιάρικους αίγαγρους των βράχων. Εδώ κυματίζει απειλητικά το τσουνάμι των αλλεπάλληλων μέτρων που δεν βυζαίνουν, αλλά απομυζούν τις ζωές μας. Καλώς ήλθες στην κόλαση, μου υπενθυμίζουν.

Μπα! Δεν θα σας κάνω το χατίρι, κουφάλες. Δεν πέφτω στην παγίδα να αναφερθώ στον μεσαίωνα που απεργάζεστε. Τουλάχιστον τις επόμενες μέρες δεν θα καταπιαστώ με τις πομπές του Βενιζελοσαμαρά και του κυρ Φώτη, με τις ντιρεκτίβες της Κριστίν και του Βόλφγκανγκ, με τα εκδοροσφαγεία του Αυγουλομάτη και του Αδ-όνειδος.

Ιδιαζόντως ειδεχθής ο κόσμος σας· τον απεχθάνομαι. Κρατώ μέσα μου τις θαλάσσιες πραιρίες που γαλήνεψαν την ψυχή μου, τα πάλλευκα κοπάδια του Αιγαίου που με ταξίδεψαν στη ράχη τους. Σας μεταφέρω τις φωτοχυσίες της πανσελήνου μαζί με τις ευωδιές του θυμαριού, της ρίγανης και του δενδρολίβανου που με συνεπήραν κάποιο αξέχαστο ξημέρωμα. Είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης.

Μετέωρος  [email protected]