Η Μ. είναι 40 χρόνων, άγαμη μητέρα ενός 10χρονου πανέμορφου μικρού, αριστούχου μαθητή του Δημοτικού. Πριν από 19 χρόνια ήρθε από τις Φιλιππίνες. Από τότε εργάζεται κάθε μέρα, με ένα ρεπό την εβδομάδα, χωρίς διακοπές, σε σπίτια ως βοηθός.

Τα χαρτιά της είναι τακτοποιημένα. Πληρώνει κανονικά τους φόρους που της αναλογούν. Είναι ασφαλισμένη. Απέναντι στην πολιτεία είναι καθ΄ όλα εντάξει. Η πολιτεία όμως δεν είναι. Η Μ. δεν έχει τα ίδια δικαιώματα που έχω εγώ. Διότι η πολιτεία αφήνει το φάντασμα με τον αγκυλωτό σταυρό να πλανάται στη γειτονιά μας. Να εκδίδει οδηγίες για το σε ποια πεζοδρόμια θα περπατά και απαγορευτικά κυκλοφορίας μετά τις 10 το βράδυ.

Aμπελόκηποι. Εκεί όπου πολλοί αλλοεθνείς συμβιώνουν, χρόνια τώρα, αρμονικά μαζί μας. Γνωριζόμαστε από τα παιδικά μας. Και τώρα τα παιδιά μας μεγαλώνουν μαζί. Μαθαίνουν γράμματα στα ίδια σχολεία και φροντιστήρια, παίζουν στα ίδια πάρκα, πηγαίνουν στα ίδια πάρτι, ψωνίζουν από το ίδιο βιβλιοπωλείο μολύβια και γομολάστιχες και από το ίδιο ψιλικατζίδικο τσίχλες και παγωτά. Δεν έχουμε όμως τα ίδια δικαιώματα.

Αναλυτικά το ρεπορτάζ της Ντάνι Βέργου στη σελίδα 38 της Εφημερίδας των Συντακτών που κυκλοφορεί