Του Πέτρου Μανταίου

Μακάρι να βγω ψεύτης. Αλλά τώρα που εδέησε να επιτρέψει η τρόικα -τρίτο καλοκαίρι από αναλήψεως καθηκόντων συλλογικού μας… αδυνατίσματος προς ενίσχυση της εθνικής μας οικονομίας- μείωση ΦΠΑ εστίασης από 23% σε 13%, φοβάμαι ότι ο γάμος προσδοκωμένων εσόδων από την εστίαση, είτε μέσω αύξησης είτε μέσω μείωσης του σχετικού ΦΠΑ, έχει πλέον σχολάσει∙ για να μην προσθέσω ότι μάλλον φαγώθηκε και η προίκα.

Ισως εκεί να ήταν το μυαλό του Αντώνη Σαμαρά όταν, ανακοινώνοντας… πανηγυρικά τη μείωση, έκανε το… μοιραίο σαρδάμ και αναφώνησε το… ακροαματικό -συμπαθές για πολλούς και τον επιγραφόμενο- «ανάθεμα» για την άνω και κάτω κεφαλή. Να είχε ακριβώς στο μυαλό του πως όσα λούσα και να βάλεις σε νύφη που έμεινε στο ράφι δύο και πλέον χρόνια τρώγοντας από την προίκα, είναι μάλλον απίθανο να την επαναφέρεις στην προ διετίας κατάσταση μετρώντας οφέλη και ζημίες από την αρχή, σαν να μην έγινε τίποτα και, επί πλέον, να έχει μείνει και η προίκα αφάγωτη.

Γι’ αυτό, πιστεύω, έγινε την Παρασκευή η «συμφωνία τιμής» μεταξύ κυβέρνησης και επαγγελματιών εστίασης, διά των οργανώσεών τους, να μετακυλιστεί, από 1ης Αυγούστου, στους τιμοκαταλόγους η διαφορά, αν όχι του 10% (23%-13%), τουλάχιστον του 5%-8,1% του μειωμένου ΦΠΑ. Μείωση που θα βεβαιώνεται με «μπλε σήμα» αναρτημένο στα καταστήματα που… προσχώρησαν στη συμφωνία. Σου λέει: «Τέτοιες ώρες, ό,τι πιάσουμε». Αυτός είναι, πιστεύω, και ο λόγος που η τρόικα ενέκρινε το μέτρο, αλλά με «δοκιμαστικό χαρακτήρα», υπό την προϋπόθεση ότι «δεν θα υπάρξει δημοσιονομικό κενό» («Εφ.Συν.» 27-28/7). Σου λέει (η τρόικα): «Παίζετε όπως θέλετε, όσο εμείς δεν χάνουμε».

Πάντως ο ΦΠΑ στην εστίαση αντανακλά, νομίζω, ευρύτερο και χρόνιο ζήτημα νομοπαρασκευής και νομοθέτησης: ατελείωτο ράβε-ξήλωνε με ήξεις-αφήξεις. Πολύ περισσότερο τώρα, που ο ελάχιστος χρόνος, η ελάχιστη λεπτομέρεια περιέχουν αξίες επιβίωσης…