Του Πέτρου Μανταίου

Είναι που έχεις όλο το χρόνο δικό σου. Εστω νομίζεις πως έχεις όλο το χρόνο δικό σου. Γιατί το νομίζω είναι… νομίζω το κρίσιμο ρήμα στις διακοπές του καλοκαιριού. Οσο περισσότερο νομίζεις, τόσο λιγότερο δεσμεύεσαι και, άρα, τόσο πιο ξένοιαστα περνάς. Αφήνεσαι στη μαγεία, τα θέλγητρα του πρωινού∙ του πρωϊού, που λέει κάπου ο Καβάφης. Το μεγάλο μαρμάρινο τραπέζι στον ίσκιο της ομπρέλας. Φλιτζάνια του καφέ που αχνίζουν άρωμα. Αδεια πιατάκια με πινελιές από μέλι και βούτυρο, ατελείωτα ψίχουλα κι ένα-δυο μυρμήγκια που τα χαζεύεις∙ ακόμα ένα κρίσιμο ρήμα των διακοπών: χαζεύω∙ μ’ αρέσει να χαζεύω∙ τη βρίσκω να χαζεύω.

Ηταν πριν από χρόνια σε παραλία του Πηλίου, στον Παγασητικό. Επινα τον πρωινό καφέ μου και ρέμβαζα τη θάλασσα, πίσω από ένα τάχα ανοιχτό βιβλίο στη σελίδα 25. Πίσω, μια παρέα με τέσσερις-πέντε, άντρες και γυναίκες. «Τι ώρα είναι;» ρώτησε μία από τις γυναίκες. «Νωρίς!» απάντησε ράθυμα ένας από τους άντρες. Αυτό το ράθυμο «Νωρίς» το έχω από τότε στις αποσκευές μου, πλάι στα ξυριστικά και το μπλοκάκι, κάθε φορά που φεύγω για διακοπές. Εστω κι αν οι μέρες έπεσαν σήμερα βαριές στου ρολογιού τους δείκτες, και πια οι διακοπές δεν είναι κοινό αγαθό, όλο και κάτι μένει να σου δίνει μια μικρή χαρά.

Τώρα το πρωινό δεν είναι στο Πήλιο, είναι στο Αιγαίο, και το νησάκι απέναντι είναι η Δήλος και το άλλο, αριστερά, είναι η Σύρα σ’ αυτόν τον ηλιοτροπικό και ανεμόδαρτο κύκλο των Κυκλάδων. Κι είναι οι κουβέντες δολωμένες ατημέλητα στο αγκίστρι του πρωινού: αν θα σηκώσει καιρό και πότε λέτε να κατέβουμε για καμιά βουτιά ή ποιος θα πάει στη Χώρα για ψώνια κι αν ήρθαν η Δέσποινα με τον Βασίλη με το απογευματινό ή τι θα μαγειρέψουμε για μεσημέρι. Πάντα νωρίς…